De Beweging. Jaargang 1

[p. 90]

Gevangen bij Julius Caesar
Door
Chap

Ja, dat zag er raar uit en prettig was het niet: Jaantje en ik gevangen bij Julius Caesar, en op een groote kamer gezet met weinig licht door een matglazen raam, en niets dan boekekasten tegen den muur, met groene gordijnen. Voor een jongen van even tien, die pas van Romeinsche keizers gehoord heeft, is zoo iets wel om bang van te zijn. En dat was ik dan ook, en toen Julius Caesar ons gezegd had, dat we zoet moesten wezen en vooral niet de kamer uitgaan, dacht ik er niet aan om op te spelen.

Julius Caesar zag er merkwaardig uit. Heelemaal wit, net als een gipsen beeld, met een langen mantel om, sandalen aan de voeten en een krans op het hoofd; ook wat dikkig, en een beetje gebogen; hij slofte als een oude heer en sprak volstrekt niet onvrindlijk. Toch had hij den schrik er bij me in, en als hij in de kamer kwam, bewoog ik geen vin, maar die Jaantje.....

Ja, Jaantje was nog maar acht en had nog nooit van een Romeinschen keizer gehoord. Maar zij was altijd kloek van daad, schoon met woorden schriel, en als Julius Caesar bij ons kwam, stond zij er even kalm bij alsof hij maar een gewoon mensch was, en niet baas over de heele wereld; en zij trok een lange neus tegen hem, zoodra hij zich maar omdraaide. ‘Ouwe sok,’ zei ze, als hij weg ging.

Wij hadden dan een kamer, groot en met weinig licht en boekekasten tegen alle muren. En Jaantje en ik snuffelden achter de groene gordijnen en vonden daar allerlei rollen

[p. 91]

perkament. Wat daar in stond, weet ik niet meer, maar er hing iets geheimzinnigs in 't vertrek en ik begreep maar niet wat Jaantje toch uitspookte. Telkens kroop ze alleen achter een gordijn, en ik hoorde dan geen ritselen van perkament, maar dikwijls klonk het alsof in een kamer naast de onze iemand rondliep en lachte, maar als ik dan naar het gordijn ging, kwam Jaantje er uit, met een gezicht zoo triomfantelijk dat ze zeker kattekwaad had gedaan, maar ze wou nooit iets zeggen en ik vergat altijd haar achter het gordijn te volgen.

Op een ochtend kwam Julius Caesar weer binnen sjokken, wit en dik; hij deed zijn best er erg boos uit te zien, maar hij sprak goedaardig met veel hoesten er onder door, want hij was verschrikkelijk verkouden, en hij zei:

‘Kinderen! - ucche, ucche -! ik kom jullie zeggen - ucche ucche! - dat je erg stout bent.’

Ik stond stom en stijf als een steen. Ook Jaantje zei niets, maar was blijkbaar geheel op haar gemak.

‘Ucche, ucche,’ kuchte Julius Caesar weer, ‘ze zeggen, dat er hier naast rondgeloopen wordt en dat kan niemand anders doen dan jullie.’ Met doodsangst in het oog zag ik Jaantje aan, maar die keek even rustig naar Julius Caesar als te voren.

Caesar keerde zich om, hoestte eens goed uit, spoog op den grond, draaide zich weer tot ons en ging voort:

‘Ik geloof het niet; jullie bent brave kinderen, niet waar, en je wilt den ouden Julius geen verdriet doen. Maar denk er om, op die kamer mag niemand komen, en als je het ooit doet, dan...’

En hij lichtte zijn hand op en wou in de lucht slaan, maar alweer kwam de hoest, en alweer moest hij zich omdraaien, zoo benauwd kreeg hij het. Jaantje maakte dadelijk een neus, en Caesar zag nog even om en zei:

‘Nu, kinderen, je weet het.’

En hij sjokte weg, zeggend: ‘'t zijn toch goeje kinderen; ucche, ucche! 't zijn toch goeje kinderen!’

Net was hij de deur uit of Jaantje nam mij bij de hand en fluisterde: ‘kom mee!’

Ik begreep er niets van dan dat er iets broeide, maar ik liet me meetrekken en ze bracht me naar het gordijn, waarachter ik haar zoo dikwijls had zien wegsluipen.

[p. 92]

‘Julius Caesar,’ fluisterde ik, ‘heb je niet gehoord wat ie zei?’

‘Ach, die oude sok,’ zei Jaantje, ‘die is veel te dom. Kom maar mee.’ En wij kropen samen achter het gordijn. Daar was niets anders dan een witte muur, en hoe het eigenlijk gebeurde, heb ik nooit begrepen, maar Jaantje duwde tegen den wand en in eens kwam er een gat in; wij liepen de andere kamer binnen en onmiddellijk ging de muur weer achter ons toe.

Dat was nog eens een kamer. Mooi niet, maar wel tienmaal zoo groot als de onze. Waarom wij er niet in mochten komen, weet ik niet, want ik zag er niets bijzonders. Kaal zag zij er uit en leeg, met ook al weer kasten en groene gordijnen tegen den muur, maar de ramen hadden helder glas en het was er heerlijk licht.

Dat was dan een heele verrassing, maar wat ging die stoute Jaantje doen? Terwijl ik beteuterd en angstig rondkeek, begon ze me daar in eens te loopen en te dansen, de heele kamer op en neer, en ze stampte op den grond zoo hard ze maar kon. 't Was een geweld van belang en ik wist niet waar ik me bergen moest.

Jaantje sprong en stampte maar door en in eens hoorde ik zware voetstappen in een gang, die in de kamer uitkwam; ik werd doodsbang, maar Jaantje liep naar me toe, en

‘'t Is niets,’ zei ze, ‘hij is 't maar, die ouwe kous.’

En ze trok me gauw achter een groot gordijn, vlak tegenover den gang. Wij konden door het doek heenzien en Julius Caesar kwam aanstappen, wit en dik weer, maar nu stijf en streng en hij keek en liep recht voor zich uit, recht op ons af.

Ik kon niet schreeuwen van angst, maar mijn hart bonsde geweldig en ik nam Jaantjes beide handen beet, dat ze ten minste geen neus kon maken.

Caesar dan kwam binnen, wit en dik, stijf en streng, langzaam en statig en recht op ons gordijn af, en vlak daarvoor bleef hij staan om uit te hijgen.

Zeg nu zelf, was ooit een jongetje van even tien in grooter gevaar? Hij stond vlak voor ons en wij zagen hèm, zag hij òns dan niet? Mijn mond zweeg van angst maar in mijn hart klonk het:

‘O lieve Julius Caesar, wees toch niet boos; ik zal het nooit weer doen en ik zal Jaantje alles van de Batavieren vertellen

[p. 93]

en zeggen dat Claudius Civilis een slechte man was om zoo tegen de Romeinen op te staan en ik zal het nooit weer doen, heusch niet.’

Zoo smeekte ik terwijl ik Jaantjes handen vasthield, maar zij stak haar tong uit.

Maar in eens draaide Julius Caesar zich om en begon weer vervaarlijk te hoesten en toen dat was afgeloopen, liep hij van ons vandaan en zei: ‘Ucche, ucche, daar heb ik nu toch zelf die voetstappen ook gehoord en nu moet ik toch eens even zien of dat die kinderen ook zijn, of misschien een kat of een hond.’

Langzaam stapte hij de zaal door. Lieve God, wat duurde dat lang! En 't moest nu toch wel uitkomen, want zeker zou hij ieder gordijn optillen. Ik kneep Jaantje zoo hard dat zij zich losrukte en me een klap gaf.

Julius Caesar bleef even staan en ging toen weer voort den kant van den gang uit. Keek hij dan de gordijnen niet na? Maar hij hoestte al weer en zei: ‘Ucche, ucche, ik heb 't wel gezegd, 't zijn toch goeje kinderen. Ucche, ucche, 't zijn toch goeje kinderen!’

Vlak bij den gang hield hij nog eens stil en zag om: 't was of hij naar òns gordijn keek. Maar alweer draaide hij zich en ik zag hem den gang ingaan, wit en dik, kucchend en sloffend. En nog voor hij den hoek omsloeg, trok Jaantje het gordijn half open, maakte een extra lange neus en toen was hij juist weg.

‘Zie je wel,’ zei Jaantje, ‘wat een ouwe sok!’

En wij slopen weer naar den muur en Jaantje drukte, en zoowaar, al weer ging de wand van zelf open en nauwlijks waren wij er doorheen of hij was weer dicht en wij zaten veilig en wel in onze eigen kamer.

Ja, dat is nu alles wel raar, maar ik heb ook nooit gehoord, dat het in een droom zoo bijster ordelijk toegaat.