De Beweging. Jaargang 1

[p. 277]

Zomeravond
Door
Jac. van Looy.

‘Zoo'n leuk beest als het is,’ zei Geesje's scherpe stem, ingehouden of er een ander uit haar praatte.

Ze zat een eindje van de pomp af op haar hurken, de eene hand had ze met de knokkels op den grond gestut en tilde met de rechter de keukenlamp bij haar kerkschig gezicht, terwijl wat achter haar aan, in de schaduw die van haar kniegedaante wegschoof, het blondere Jannetje, die een voorspeldertje onder de dikke boezem nog meer verhelderde, gedoken zat; met sippe aandacht tusschen haar pofwangetjes tuurde Jannetje ook.

Even nog blonk op het koele stoepje aan den andren kant der hardsteenen gootplaat, het groente-blikje door Geesje daar gelaten en glinsterde verhevener de straalpijp van de pomp, gemetseld in de scheiding der beide huizen en die elk om beurte een week had te poetsen, waar nu de zwarte slinger, niet heelemaal neêrgestuwd, uitstak als een plotseling verstijfde arm.

‘Bè-je onnoozel, ben jij nou bang?’

Op een ‘heilige’ afstand bleven zij daar hurken, boven de rosse opkleuring van het pad, bij de als licht zweetende vuurvorm van Geesje's lamp, starend naar Jannetjes geschrobde klinkerstraatje. Met een zwart baantje aan den grond, zoo een lint om een hoed gaat, verdoezelde de blanke kalkmuur van het achterhuis; balkkopjes stipten in de lage lijst en er groezelde de profieling van een broeiig-open zolderkapelletje onder het blauwe duister der lucht, wazig van sterren.

[p. 278]

‘Ik docht al wat is dat, hij slobberde aan de goot.’

‘Hij had zeker dorst omdat 't zoo warrem is geweest,’ lispelde Jannetje, krommig pratend.

De twee blootharige dienstmeisjes fluisterden ieder voor zich heen, bleven hun oogen pijnen. Door het buitene ging het bitse bassen van een hok-hond aan, langen tijd, daarna was er om hen de stilte enkel weêr van ‘puistebijters’ en van ‘uiltjes’.

‘'t Is een kokkert,’ ontboezemde eindelijk Jannetje.

‘'t Is een zeug.’

Jannetje giegelde toen wat eigener en plotseling gaf Geesje dan een snoode tik met het heft-hout van het mes dat ze ter hand had gehouden, tegen het bruin en wit poetelige keitjesvloertje rondom de pomp. Ze verzette haar eenen voet durvig, haar paarsche jurkvouwen aanslepend.

‘Hù’ had Jannetje haar handen om haar knieën geknepen, klaar om te rijzen.

‘Ze prikken als je an ze komt.’

Geesje tilde het licht nog hooger, zoodat van onder de harde ring der kap, de vlammende pit kon stralen naar waar ze mikte. In het midden, beneden het toeë-groenige vierkant van Jannetjes keukendeur was de wreede klaarheid 'n paar oog-kraaltjes ingeschoten. Twee schrik-spikkeltjes piekten schel een spokig masketje uit. Als iets heel vers en oer-ouds, mummie-vaal en haarloos verwezenlijkte het zich voor het doffe drempelhout, middenin een ruige bal die er plantaardig lag neêrgedrukt, stoffige, droge rommel, brokkelig, beschemerd als met vuil op de randen van vogelnesten, in de roostering van het licht.

‘'t Is zuiver een varkenskop, net zoo'n neus en net zulke gaatjes, zie je wel? och, zoo'n leuk beest als het toch is,’ veinsde Geesje; ‘knik nog es, toe!’

Ze rumoerde weêr tegen de vochtige keitjes, deed er de tikken volgen, gauw na elkaâr, en lachte al klinkender, wanneer er het hoekige gezichtje daar dol over haar knikte. Schichtig als oogknippen verdook er het wijzige voorhoofdje bij iederen tik, om telkens weêr, doodsch van angst en blind voor de moordglans der lamp, van onder het stekelkraagje zijn oogstarretjes aan te sturen naar de knieën der meisjes.

‘Toe nou,’ noodde Geesje.

‘Och’, goeielijkte Jannetje.

[p. 279]

‘'t Is smerig, ze zitten vol,’ verzekerde Geesje.

Maar toen Geesjes voeten te erg begonnen te knellen in den strakken zit van het hurken, had ze de opgestoken lamp te veel verroerd en oogenblikkelijk was het ronde, doffe hoopje gekeerd geraakt, in de terugkeerende duistering was het gaan schuiven, het zwartige zwijne-snuitje bij de voegen der klinkertjes.

‘Ajasses, daar komt ie an’, griezelde Jannetje overend.

Beneden langs de lijn van het muur-zwart, drentelde het borstelige mormeltje op zijn kriebelige pootjes, waggelend vethammig varken, henen zoo gauw het maar voortkon naar de heul der tuin.

‘'t Is toch niks gedaan,’ smaalde Geesje geheimzinnig.

In de zwoele wildernissen van den nacht was het al verdwenen, geborgen onder de duisters waar het kraakjes maakte als van droge blâren, onder de vormloosheden waar boven uit in de wadem-diepte van den zomernacht, de hoogste sterren twinkelden van de Groote Beer.

Juli 1904.