Van de schrickelijcke Gedrochten die haer aen de Kusten van Noorwegen onthouden.
AEn de kusten van Noorwegen, en in de zee daer ontrent, zijn gedrochtelijcke visschen, die onbekent van naem zijn, schoon sy van ’t geslacht der Walvisschen geacht worden, die so haest als men hen siet, hun wreetheyt en schrickelijckheyt vertoonen, en in de geenen, die hen aenschouwen, schrick veroorsaken: want sy ontsteeken in de genen, die hem langh aensien, een groote schrick en verbaestheydt, ende sy zijn schrickelijck van gedaente, vierkant van hooft, van alle zyden met scherpe vinnen, ende langhe hoornen omringht, gelijck de wortel van een afgehouwen boom. Sy zijn tien of twaelf ellebooghen langh, swart van verwe, seergroot van oogen, en acht of tien elleboogen dick. Hun oogh-appels zijn een elleboogh groot, root ende gevlamt van verwe, die in de duystere tijden, in de golven aen de visschers, gelijck een onsteeke vlam vyers verschijnt. Dese visschen hebben hayr gelijck Ganseveren dat langh en dick is, en als een baert neerwaerts hanght. Het overige van het lichaem is naer de grootheydt van ’t hooft, dat vierkant is, seer kleyn, vermits het niet boven veertien of vijftien elleboogen langh is. Een van dese schrickelijcke beesten kan lichtelijck veel en groote schepen, die met kloeke bootsgesellen versien zijn, omwerpen, of doen sincken. De lange en vermaerde brief van Erick Falchendorff, Aertsbisschop van de Kerck van Nidrosien, (die de Hooft-stadt van ’t geheele Koninckrijck van Noorwegen is) aen Leo de thiende, ontrent in ’t jaer vijftien hondert en twintigh gesonden, geeft een heerlijcke getuygenis van dese wonderlijcke nieuwigheyt. Aen desen brief was noch gevoeght een schrickelijck hooft van seker ander gedrocht, dat gesouten was.
Auteursrechtvrij