|
| |
| |
| |
| |
De droom van Dubbeltje Duikelaar
Voor ik je ga vertellen over de droom van Dubbeltje Duikelaar, moet je natuurlijk eerst weten wie Dubbeltje Duikelaar is, maar ook hoe Dubbeltje Duikelaar bij Alisha terechtkwam.
Daar heb ik dan wel even wat tijd voor nodig, omdat Dubbeltje Duikelaar een lange weg heeft moeten afleggen voor ze tenslotte de pop van Alisha werd.
De pop, ja, want dat is het eerste dat ik je wil vertellen, Dubbeltje Duikelaar is een pop! Maar dan niet zomaar een pop die in de winkel is gekocht. Die poppen, die uit de winkel bedoel ik, komen allemaal uit een grote speelgoedfabriek in het buitenland. Ze worden gemaakt door koude machines, die veel lawaai maken.
Dubbeltje Duikelaar daarentegen ontstond uit de vlijtige, warme handen van een poppenmaakster. Daardoor is Dubbeltje Duikelaar een heel bijzondere pop.
De poppenmaakster woont en werkt ergens in Paramaribo, in een gewoon woonhuis. Misschien wel in de Madeliefjestraat of in de Gongrijpstraat of ergens in de Combé. Dubbeltje Duikelaar heeft nog enkele zusjes en hoewel ze natuurlijk allemaal wel op elkaar lijken, ziet de ene er toch niet precies uit als de andere. Kleine verschilletjes zijn er wel. Een ander kleurtje voor de kleertjes, een ander steekje hier, een ander steekje daar, enzovoort, enzovoort, enzovoort.
| |
| |
De lapjes die de poppenmaakster gebruikt voor het maken van haar poppen, worden met veel zorg uitgezocht en aan elkaar genaaid. Elk steekje wordt heel voorzichtig en vooral met veel liefde gedaan. En als de poppenmaakster de Dubbeltjes Duikelaar opvult met oude lapjes, doet zij er altijd nog wat meer in dan alleen maar de oude lapjes, maar dat zul je later nog wel horen.
Met enkele fijne steekjes geeft de poppenmaakster dan tenslotte aan de poppen hun lieve gezichtjes: een mondje, een neusje en twee vriendelijke oogjes. Andere poppen, de poppen die uit een fabriek komen, lijken altijd als twee druppels water op elkaar. De ene Barbie lijkt bijvoorbeeld altijd precies op de andere. Zelfs heel kleine verschilletjes zul je er niet aan kunnen ontdekken. En dat komt nu omdat die poppen in fabrieken worden gemaakt, door machines die veel lawaai maken.
Hoe ziet onze Dubbeltje Duikelaar er dan wel uit? Tja...... eigenlijk een beetje vreemd ...... verrassend vreemd......, waarmee ik bedoel dat Dubbeltje Duikelaar je met haar wat vreemde uiterlijk ook nog verrassen kan! Hoe dan? Wel, dat zal ik je vertellen.
Dubbeltje Duikelaar heeft twee hoofdjes!
Ja, daar kijk je van op, hè? Toch is het zo.
En dat is nu de verrassing van Dubbeltje Duikelaar.
Het ene hoofdje is het hoofdje van een donkerkleurig meisje met schattige zwarte krulletjes.
Als dit donkerkleurige meisje haar rokje gewoon naar beneden heeft, is ze een pop met een donker gezichtje en
| |
| |
| |
| |
zwarte krulletjes, niets meer en niets minder.
Maar ...... en nu komt de grote verrassing: als je het rokje van dat donkere meisje omhoog trekt, helemaal over de zwarte krulletjes heen, zodat het hoofdje niet meer te zien is, en de pop dan een duik laat maken, zodat ze eigenlijk op haar hoofd staat, dan komt er plotseling een ander hoofdje tevoorschijn! Dubbeltje Duikelaar is dan een blank meisje geworden, met een roze gezichtje en blonde krulletjes!
Dat hoofdje zat al die tijd verborgen onder het rokje van het donkere meisje! Trek je nu het rokje van het blonde meisje over haar hoofdje en laat je ook haar een duik maken, dan is het donkere krullenbolletje er weer! Leuk hè? Hun rokjes zijn zo lang dat ze de hoofdjes van de beide meisjes helemaal verbergen.
Je had toch zeker al wel geraden dat Dubbeltje Duikelaar daarom Dubbeltje Duikelaar heet...?
Welnu, Dubbeltje Duikelaar en haar zusjes, het waren er drie, die dus allemaal Dubbeltje Duikelaar heten, werden met hun viertjes door de poppenmaakster geschonken aan het S.O.S. Kinderdorp in Paramaribo.
Niet voor de kinderen om mee te spelen, zoals je misschien zou denken, maar om verkocht te worden. En wel op een bazaar die in het S.O.S. Kinderdorp gehouden werd. Met het geld dat mensen wilden betalen voor de vier Dubbeltjes Duikelaar konden er bijvoorbeeld schoolkleren of schoolspullen of schoenen worden gekocht voor de kinderen van het S.O.S. Kinderdorp.
| |
| |
De Dubbeltjes Duikelaar werden alle vier verkocht, samen met nog heel veel andere mooie dingen.
De Dubbeltje Duikelaar die tenslotte bij Alisha terechtkwam, werd gekocht door een vriendin van Alisha's oma. Zij gaf Dubbeltje Duikelaar aan Alisha's oma cadeau. Nadat Alisha's oma haar een hele tijd zelf gehouden had, omdat ze haar zo leuk vond, gaf ze Dubbeltje Duikelaar op een dag aan haar kleindochtertje Alisha. Want......, wat moet een oma nu eigenlijk met een pop...? Maar..., nu wil je natuurlijk ook graag weten wie Alisha is. Alisha is het kleindochtertje van de oma die Dubbeltje Duikelaar van een vriendin had gekregen.
Maar behalve dat ze oma's kleindochter is, is er natuurlijk nog heel veel meer over Alisha te vertellen.
Alisha is vijf jaartjes jong.
Ze lijkt eigenlijk wel een klein beetje op Dubbeltje Duikelaar ... Denk nu alsjeblieft niet dat Alisha twee hoofdjes heeft en dat je haar tweede hoofdje kunt zien als je haar rokje over haar hoofdje trekt en haar een duik laat maken .... O nee...., zo eenvoudig is het echt niet!
Maar toch, hoewel Alisha nog het meest lijkt op de Dubbeltje Duikelaar met de blonde krulletjes, draagt ze, al kun je dat niet zien, het donkere krullenbolletje van binnen met zich mee. Eigenlijk zitten de meeste Surinaamse kinderen, en ook de grote mensen, zo in elkaar. Ik zal proberen je dat uit te leggen.
Alisha is van mamma's kant voor het grootste deel hindostaans. Van papa's kant heeft Alisha een bruine, creoolse opa. Zijn haren lijken op de kleine, zwarte
| |
| |
krulletjes van de donkere Dubbeltje Duikelaar.
De oma van papa's kant is een ‘bakra’ vrouw met bruine en grijze haren, zonder zelfs maar één krulletje.
En al zijn Alisha's ouders beiden zelf heel lichtbruin, heeft Alisha bij haar geboorte toch iets van haar donkere grootouders meegekregen. Begrijp je nu dat Alisha op een bepaalde manier een beetje op Dubbeltje Duikelaar lijkt? Al kun je dat aan de buitenkant dan ook niet zien?
Bij Alisha zit ‘het andere’ namelijk van binnen, nog meer verborgen dan het tweede hoofdje van Dubbeltje Duikelaar.
Alisha woont met haar ouders en broertje aan het Saramacca-kanaal, even buiten de stad. Er wonen nog niet zoveel mensen. Het is er dan ook erg rustig.
In het huis heeft Alisha haar eigen kamertje, met haar eigen spulletjes: haar speelgoed en haar boeken.
Uit de boeken wordt ze nu nog voorgelezen, maar over een paar jaartjes zal ze die zelf kunnen lezen.
Verder is er nog een echt klein keukentje, waarmee ze soms samen met vriendinnetjes speelt.
En ...... haar poppen, waarmee ze graag en vaak bezig is en die het moedertje, dat al in haar woont, in haar wakker roepen. Ze heeft Barbie Langafutu, de pop met de mooie lange benen. Ze heeft twee babypoppen die in hun kleine tuitmondje een gaatje hebben waarin het speentje van een bijbehorend papflesje past. Alisha kan dan ‘moedertje’ spelen en haar ‘baby's’ een flesje water geven. Natuurlijk hebben ze ook een gaatje waar het water uit het flesje weer
| |
| |
uit komt, zodat het lijkt alsof ze een plasje doen.
Ze heten Wilma en Wanda Waterval.
En sinds kort heeft Alisha dus ook Dubbeltje Duikelaar, de pop met de twee hoofdjes, die ze van haar oma heeft gekregen. Alisha en Dubbeltje Duikelaar waren vanaf het begin altijd samen. Waar je Alisha ziet, daar zie je Dubbeltje Duikelaar. Misschien komt dat wel omdat Dubbeltje Duikelaar zo lekker zacht is. Dubbeltje Duikelaar is immers gemaakt door de vlijtige, warme handen van een poppenmaakster, ergens in een rustig huis in Paramaribo, van kleurige, zachte lapjes. Barbie Langafutu en Wilma en Wanda Waterval zijn hard. Dat komt omdat ze gemaakt zijn in een speelgoedfabriek door machines die veel lawaai maken. Dubbeltje Duikelaar slaapt dan ook altijd bij Alisha in bed. Alisha speelt heel graag in haar kamertje. Als ze lang genoeg bezig is geweest met haar boekjes, haar speelgoed, haar poppen of in haar keukentje, vindt ze het ook leuk om gewoon maar wat rond te kijken naar de gordijnen in haar kamertje.
Mamma heeft die zelf gemaakt en er zijn figuren op afgebeeld van het volgende kinderliedje:
klom ik op een laddertje in het
| |
| |
Ze zijn er allemaal en zo vele malen dat Alisha ze niet tellen kan: de maan, het laddertje, de vogel, de vis, het jongetje en dikke tante Kee. Alisha kan er soms gewoon niet genoeg van krijgen ernaar te kijken, zo leuk vindt ze het!
Soms hangt de maan 's nachts hoog aan de hemel vriendelijk te glimlachen. Het is dan zo stil buiten dat je alleen de krekeltjes hoort. Af en toe ook het geroep van een uil. Alisha wordt wel eens wakker 's nachts. Ze gaat dan zitten in haar bed en kijkt verlangend door de shutters naar buiten. Ze zou op zo'n moment best willen dat ze een klein laddertje in haar kamertje had. Ze ziet zichzelf al naar buiten klimmen en een wandelingetje in de mooie, door de maan verlichte tuin maken ... En dat komt dus allemaal door die mooie gordijnen! Wat Alisha niet weet, is dat er nog iemand anders is die ervan droomt om 's nachts buiten in de maneschijn te gaan wandelen .... Die stilletjes hoopt dat ze dan misschien wel de vis en de vogel en het jongetje en dikke tante Kee zal tegenkomen .... Je hebt misschien al wel geraden wie dat is ... ja .... die ‘iemand’ is .... Dubbeltje Duikelaar!
| |
| |
Ik zei toch al dat Dubbeltje Duikelaar niet zomaar een pop is? Dubbeltje Duikelaar is immers ontstaan uit de vlijtige, warme handen van een poppenmaakster, ergens in Paramaribo? En ... die poppenmaakster is heel lang en met veel plezier en veel zorg bezig geweest om van Dubbeltje Duikelaar een mooi meisje, eigenlijk twee meisjes, te maken. Daardoor heeft Dubbeltje Duikelaar als vanzelf iets van de warmte en de liefde van haar handen en ook wat van haar gedachten meegekregen. Dubbeltje Duikelaar weet dat allemaal best. Ze is er ook wel blij mee.
Maar soms......, heel soms .... is ze toch een beetje ontevreden.
Misschien begrijp je wel een klein beetje waarom.
Dubbeltje Duikelaar zou beentjes en voetjes willen hebben om op het laddertje te kunnen klimmen. Ze zou dan, het liefst samen met Alisha, in de maneschijn in de tuin willen gaan wandelen! En ..... je zult het misschien niet willen geloven...., maar ..... op een mooie nacht, toen het volle maan was .... toen alle mensen sliepen en het zo stil was dat je alleen de krekeltjes hoorde ....... ging Dubbeltje Duikelaars grote wens in vervulling....
Terwijl Dubbeltje Duikelaar lekker bij Alisha in bed lag te slapen, voelde ze opeens hoe ze voorzichtig werd opgetild. Tot haar stomme verbazing zag ze zichzelf op het volgende moment op de onderste tree van een voor het raam geplaatst laddertje staan .... Staan...? Ja! Staan!
Want toen Dubbeltje Duikelaar omlaag keek, zag ze op de onderste tree twee grappige, kleine voetjes!
Welk hoofdje ze daarvoor had moeten missen, dat wist ze niet. Ze kon niet in de spiegel kijken. Ze dacht er ook maar
| |
| |
niet verder over na. Het kon haar op dat moment helemaal niets schelen. Nog verbaasder was Dubbeltje Duikelaar toen ze opeens voelde hoe een klein handje haar eigen handje vastpakte en ze Alisha hoorde zeggen:
‘Kom Dubbeltje Duikelaar, zullen we nu net als in het liedje het laddertje beklimmen en dan buiten in de maneschijn gaan wandelen? Dat wilde jij toch ook altijd zo graag?’
Dubbeltje Duikelaar keek naar Alisha en toen naar zichzelf. En wat zag ze...? Ze zag dat Alisha even klein was geworden als zijzelf! Ze konden daardoor beiden, toen ze bovenaan het laddertje gekomen waren, zonder moeite gewoon door de shutters naar buiten glippen. Daarna zweefden ze handje in handje naar het gras onder het raam. Ze liepen verder de tuin in. Toen Dubbeltje Duikelaar eventjes heel voorzichtig omhoog keek, zag ze de maan, die die nacht extra haar best deed. De maan lachte stralend, zodat het leek alsof zij plezier had in het avontuur van Alisha en Dubbeltje Duikelaar!
Toen de twee kleine figuurtjes verder liepen, zagen ze al gauw midden op het grasveld achter het huis het jongetje zitten. Hij had een grote berg schoenen voor zich liggen. Die moest hij allemaal nog poetsen! Hij leek sprekend op het jongetje op de gordijnen! ‘Dag jongetje,’ groetten Alisha en Dubbeltje Duikelaar beleefd. Het jongetje groette terug en ging toen weer gauw door met schoenen poetsen. Terwijl ze verder liepen over de vochtige grond, zei Alisha: ‘Zie je wel, Dubbeltje Duikelaar, hoe mooi de
| |
| |
maan schijnt?
Ruik je wel hoe lekker het buiten ruikt? Dat komt omdat papa gisteren het gras heeft gemaaid.’ Dubbeltje Duikelaar knikte. Ze had het allang gezien en ze had het allang geroken. Verder lopend in de richting van het kanaal kwamen ze de vogel en de vis tegen. Die zweefden even boven de grond. Alisha en Dubbeltje Duikelaar konden hen daardoor goed zien. De vogel groette door eventjes met zijn ene vleugel naar hen te wuiven. De vis groette door zijn ene vinnetje even op te steken en zijn bekje een paar keer heel vlug achter elkaar open en dicht te doen. En even later ..... wel, wel, wel......
Daar zagen ze, gezellig op het bankje aan de waterkant, onder de grote niemboom, een dikke dame zitten.
Ze knikte heel vriendelijk tegen Alisha en Dubbeltje Duikelaar en zei meteen dat ze ‘tante Kee’ was. Dat hadden Alisha en Dubbeltje Duikelaar al begrepen! Op de gordijnen in Alisha's kamertje zweefde tante Kee in de lucht met haar dikke handen in haar zij. Dubbeltje Duikelaar begreep best dat ze moe was geworden van dat zweven in de lucht met haar handen in haar zij en daarom even op het bankje onder de niemboom aan het uitrusten was. ‘Nu hebben we iedereen gezien,’ zei Alisha, ‘wil je nog langer buiten blijven, Dubbeltje Duikelaar? Of zullen we maar weer naar binnen gaan?’ Als antwoord pakte Dubbeltje Duikelaar Alisha's handje wat steviger vast. Ze trok haar mee in de richting van het huis.
Ze begon zich nu toch wat vreemd te voelen zonder haar
| |
| |
tweede hoofd ...... Ze durfde er niets over te zeggen tegen Alisha ....... Toen ze langs de manjeboom kwamen die dicht bij het huis staat, klonk er uit de bladeren opeens heel luid een strenge stem die zei:
‘Zeg, kleine meisjes, mogen jullie 's nachts wel in de tuin lopen? Moeten jullie niet in je bedje liggen?’
Toen Alisha en Dubbeltje Duikelaar omhoog keken, zagen ze op één van de takken meneer De Uil zitten.
Alisha riep meteen: ‘Wat doe jij daar, meneer De Uil? Jij hoort helemaal niet in dit liedje! Jij hoort in een ander liedje!’ ‘Kan me niet schelen,’ antwoordde meneer De Uil, ik verschijn waar ik wil. Ik ben zo belangrijk dat ik in een heleboel liedjes en verhaaltjes voorkom. Waarom zou ik dan voor de verandering niet ook eens in dit liedje mogen voorkomen? Dan zing je er maar gewoon een regeltje bij! ‘Zo doet de uil in de manjeboom’ bijvoorbeeld! Of iets anders. Bedenken jullie maar wat!’ ‘En wat doet de uil in de manjeboom dan?’ vroeg Dubbeltje Duikelaar, die voor het eerst, op het groeten na, verlegen haar fijne stemmetje durfde te laten horen.
‘Wat de uil dan wel doet? De uil let erop dat kleine meisjes 's nachts niet weglopen en verdwalen,’ zei de uil op strenge toon. ‘Maar....., wat zie ik daar nu, Dubbeltje Duikelaar?’ vervolgde de uil op nog strengere toon,’ waar is jouw andere hoofd? Is het weg en heb je in plaats van je tweede hoofd beentjes en voetjes gekregen...?
Nu begrijp ik het! Daarom kon je weglopen!
Maar ...... dan ben je eigenlijk geen Dubbeltje Duikelaar meer! Begrijp je dat niet, dom meisje dat je bent!
Was jij er niet tevreden mee dat de poppenmaakster een
| |
| |
| |
| |
Dubbeltje Duikelaar van jou maakte? Wilde jij soms niet anders zijn dan andere poppen? Wilde jij niet .... alleen maar gewoon ‘jezelf’ zijn? Wilde jij misschien liever net zo zijn als Barbie Langafutu en als Wilma en Wanda Waterval, waarvan er duizenden bestaan, omdat ze in een fabriek door koude machines zijn gemaakt en niet door de vlijtige, warme handen van een poppenmaakster, ergens in Paramaribo? Wilde jij niet....................
Meneer De Uil leek nog lang niet uitgesproken.
Heel in de verte kon Dubbeltje Duikelaar zijn boze stem nog horen. Maar......, zij voelde zich opeens heel vreemd ... Ze leek wel òm te vallen ... Er leek zich weer een hoofdje te vormen op de plaats waar de beentjes en de voetjes waren geweest .... Een seconde later zweefde Dubbeltje Duikelaar weer omhoog .. Even was er helemaal niets... En toen .... was Dubbeltje Duikelaar weer terug in Alisha's kamertje. Alisha lag rustig te slapen in haar bedje. Dubbeltje Duikelaar merkte dat ze, net als altijd 's nachts, gewoon naast Alisha lag. Ze voelde dat ze geen beentjes en voetjes had, maar gewoon twee hoofdjes, zoals de poppenmaakster haar gemaakt had. En behalve de warmte en de liefde van haar handen had de poppenmaakster, dat wist Dubbeltje Duikelaar nu, haar nog iets anders, iets heel bijzonders meegegeven, namelijk:
DE KUNST VAN HET DROMEN.
En dat was heel goed.
Want daardoor was meneer De Uil in staat geweest die domme Dubbeltje Duikelaar de les te lezen en haar duidelijk te maken dat je tevreden moet zijn met wie je
| |
| |
bent en wat je bent en hoe je er uitziet. Dat iedereen altijd alleen maar ‘zichzelf’ kan zijn en nooit ‘iemand anders’.
Nu zul je natuurlijk nog wel willen horen hoe het verder is gegaan met onze Dubbeltje Duikelaar. Wel..., soms...., heel soms verlangt Dubbeltje Duikelaar er nog wel eens naar om beentjes en voetjes te hebben, zodat ze op stap en op avontuur zou kunnen gaan....
Gelukkig herinnert ze zich altijd net op tijd haar droom met de wijze lessen van meneer De Uil. Ze besluit dan steeds om er tevreden mee te zijn dat ze een pop is met twee hoofdjes, zonder beentjes en voetjes. Langzamerhand is ze er zelfs trots op geworden dat ze is wie ze is:
Dubbeltje Duikelaar, de lievelingspop van Alisha! En niet alleen omdat Alisha haar Dubbeltje Duikelaar zo heel erg lief vindt, maar ook omdat Dubbeltje Duikelaar zo heel erg zacht is, mag zij nog steeds elke nacht in Alisha's bedje slapen.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd
