Bertus Boefoe en andere verhalen

[p. 1]

Avontuur bij de grote rivier

De ochtend brak aan. Langzaam verdween de schemering en maakte plaats voor de zon, die met haar stralen de bomen en de planten verwarmde. De dauw-druppels glinsterden als zilver op de bloemen. Hier en daar klonk het vrolijk gefluit van de vogels. De dieren van het kleine bos werden langzaam wakker.

Zo ook Bertus Boefoe. Bertus woonde onder de grote boom, dichtbij de kreek. De andere dieren van het bos mochten hem allemaal heel graag. Bertus was altijd vrolijk en hij stond altijd klaar om te helpen waar het nodig was.

Bertus rekte zich flink uit en gaapte luidruchtig. Hij wentelde zich om en rekte zich nogmaals uit. Hij draafde naar de kreek en sprong erin. Heerlijk was dat! Het frisse water deed hem goed. Daar werd hij klaarwakker van.

Bertus spartelde lekker in het water. Hij zou later naar verse bladeren zoeken voor het ontbijt en daarna.........

‘Bertus, Bertus’, klonk het opeens. ‘Bertúúúúúúúús, waar ben je?’

Voordat Bertus kon antwoorden klonk er een luid geklapper en een grote vogel met een lange snavel vloog laag over het water. Het was Willy Warrel, de beste vriend van Bertus. Willy was heel opgewonden en zijn kop was helemaal rood. Zweetdruppeltjes liepen langs zijn snavel naar beneden.

‘Wat is er aan de hand, Willy?’, vroeg Bertus geschrokken.

‘Alarm, alarm’, schreeuwde Willy, ‘Het water.........,

[p. 2]

[p. 3]

we moeten het bos redden, iedereen waarschuwen......we moeten......... ........!’

Buiten adem probeerde Willy zijn vriend uit het water te trekken. Bertus liet zich echter niet opjagen. Hij kende Willy al een hele tijd en wist dat als die opgewonden was, het niet zo makkelijk was om met hem te praten.

Terwijl hij uit het water kwam, zei hij op rustige toon:

‘Kalm aan, Willy, kalm aan. Vertel mij nou eens rustig wat er aan de hand is.’ De stem van Bertus kalmeerde Willy enigszins. Bertus liet zich neervallen in het zand en Willy kwam naast hem staan. Hij begon te vertellen:

Willy was in het weekend helemaal naar de grote rivier gegaan. Hij was zijn oom, Laddie, gaan opzoeken. Het was een hele tijd geleden dat hij hem voor het laatst gezien had. Oom Laddie was een mooie grote ibis met prachtige rode veren. Zo herinnerde Willy zich namelijk zijn oom.

‘Wat schrok ik toen ik hem weer zag, Bertus’, zei Willy.

‘De veren van oom Laddie zijn helemaal grijs geworden en hij ziet er oud en ziek uit.’

‘Wat is er met u aan de hand?’ vraag ik. ‘Bent u ziek?’

Oom Laddie schudt verdrietig zijn hoofd. ‘Nee, jongen’, zegt hij moeizaam.

‘Kom mee, ik zal je wat laten zien.’

Hij brengt mij verder langs de rivier. We komen bij een grote open plek en ik zie een kamp langs de rivier. Ik kijk nog beter en zie ook een groepje mens-mannen druk bezig in de rivier.

‘Wat doen ze?’, vraag ik nieuwsgierig.

‘Ze zoeken naar goud’, antwoordt oom Laddie.

[p. 4]

‘Goud?’, vraag ik verbaasd. ‘Wat is dat? Is het iets om te eten? Ik lust daar ook wel wat van’. Terwijl ik dat zeg, voel ik mijn maag rommelen. Ik had de hele ochtend niet gegeten.

Oom Laddie lacht. ‘Nee, Willy, kijk eens goed.’

Ik kijk naar de richting die oom Laddie aanwijst. Ik zie de mens-mannen kleine gele steentjes uit het water halen.

Het rivierwater wordt er troebel en geelbruin van.

‘Dat is goud’, zegt oom Laddie. ‘Zo worden de steentjes door de mens-mannen genoemd. Kom mee, dan zal ik je nog meer laten zien.’

Samen vliegen we verder, stroomafwaarts. De hele rivier is troebel. De planten en bomen die langs het water staan zien er vreemd uit. Als we dichterbij komen zie ik dat de bladeren ook een gele tot grijze kleur hebben.

‘Het bos is ziek, Willy, de bomen sterven af’, zegt oom Laddie. ‘Ook de dieren, de vogels en de vissen. Kijk maar naar mijn vleugels. Die zijn helemaal grijs geworden.’

Ik kijk hem geschrokken aan.

‘Ja, Willy’, vervolgt oom. ‘Het komt allemaal door het water. Het water wordt vergiftigd, doordat de mens-mannen de gele steentjes eruit halen. Hierdoor wordt het water troebel en iedereen die ervan leeft, zoals wij vogels, de andere dieren, de vissen, de bomen en planten, wordt er ziek van.’

‘Dat vind ik heel erg. Gelukkig hebben wij in het kleine bos schoon water in de kreek’, zeg ik opgelucht.

Oom Laddie schudt vol medelijden zijn kop. ‘Denk eens goed na, Willy’, zegt hij. ‘De kreek krijgt water van de grote rivier. Als het water van de rivier niet gezond is om

[p. 5]

te drinken, zal dit water ook in jullie kreek terechtkomen. En in alle andere rivieren en kreken van het hele land.’

‘Ja, dat is waar’, denk ik geschrokken. ‘Daar heb ik niet aan gedacht.’

‘Wat kan ik doen, oom’, vraag ik opgewonden. ‘Hoe kan ik het bos redden?’.

‘Ga terug naar het kleine bos’, zegt oom Laddie.

‘Waarschuw de dieren en vertel hen wat je hier gezien hebt.’

Buiten adem besloot Willy zijn verhaal. Met grote ogen had Bertus geluisterd. Nu begreep hij hoe het kwam dat Willy zo opgewonden was. ‘We moeten snel iets doen, Willy, voordat het te laat is. We zullen alle dieren bijeen roepen voor een vergadering. Zo gezegd, zo gedaan.

Alle dieren kregen een uitnodiging om nog dezelfde middag bij de grote boom bij de kreek te komen. Precies om 5 uur waren alle dieren aanwezig. Iedereen was nieuwsgierig naar hetgeen Bertus en Willy te vertellen hadden.

De vissen waren ook aanwezig en sprongen af en toe uit het water om niets te missen.

De twee vrienden vertelden hun verhaal aan de andere dieren. Toen ze klaar waren, vlogen, renden en schreeuwden de dieren opgewonden door elkaar.

‘Wat moeten we doen, wat moeten we doen?’, riep konkoni. ‘Moeten we verhuizen?’, zei aboma verschrikt.

Bertus kalmeerde de dieren en zei dat er naar een oplossing gezocht moest worden. Fluisterend overlegden de dieren wat ze zouden doen. Af en toe klonk er een gegiechel met tussendoor een luide lach. De dieren hadden

[p. 6]

veel plezier en vergaten hun schrik. Ze verheugden zich op de uitvoering van hun plan. De dieren waren tot laat in de nacht bezig. Toen ze eindelijk hun slaapplaatsen opzochten, waren ze heel tevreden.

De zon was nauwelijks opgekomen, of enkele dieren, waaronder aboma, konkoni, tigri en kaaiman, hadden zich reeds verzameld onder de grote boom. Dit groepje zou onder leiding van Bertus en Willy een tocht maken naar de grote rivier. Een paar vogels waren reeds vooruit gevlogen om oom Laddie te melden dat ze eraan kwamen. Na een reis van enkele uren kwamen de dieren aan bij de grote rivier.

Ze werden opgewacht en verwelkomd door oom Laddie die heel blij was met hun komst. Bertus vertelde hem in het kort wat hun plan was en oom Laddie wreef van plezier zijn vleugels tegen elkaar.

‘Kom mee, vrienden’, riep hij, ‘Ik breng jullie naar de plaats waar de mens-mannen bezig zijn’. De dieren konden met hun eigen ogen zien wat er allemaal gebeurde met het water. Nadat ze de plaats goed bestudeerd hadden, gingen ze met oom Laddie mee naar huis. Daar aangekomen had zijn vrouw, Emma, voor elk van hen een heerlijke maaltijd klaargemaakt. De dieren genoten van het eten en konden daarna een beetje uitrusten en kennismaken met de andere dieren van de grote rivier. In de avonduren zouden ze met behulp van die dieren hun plan uitvoeren.

Zo gingen de uren voorbij.

Bij het vallen van de avond trokken de dieren naar het kamp van de mens-mannen. De lichtkevers wezen de weg.

[p. 7]

[p. 8]

Bij het kamp aangekomen gaf Bertus nog enkele instrukties. De dieren splitsten zich in drie groepen.

De groepen stonden onder leiding van Bertus, Willy en oom Laddie. De meeste mens-mannen sliepen reeds, enkelen zaten te kaarten en twee hielden de wacht. De dieren omsingelden het kamp en wachtten op het afgesproken signaal. Bertus hief zijn poot op waarop Willy een schril gefluit liet horen. Bij het horen van dit geluid stormden de dieren massaal op het kamp af. Onder luid gebrul en geroffel. Het hele kamp was in rep en roer. De mens-mannen wisten niet wat hen overkwam. In paniek renden ze heen en weer.

‘Het bos is dol geworden.’, schreeuwde één van hen.

‘We moeten weg van hier.’, gilde een ander. De mens-mannen hadden geen andere keus dan te rennen naar de rivier waar hun boten lagen. De buitenboordmotoren werden gestart. De mannen lieten alles achter. Hun gereedschappen, hun voedsel, kledingstukken en zelfs het goud. Het was te gevaarlijk voor hen geworden. Nee, hier kwamen ze nóóit meer terug.

De dieren keken de mens-mannen na. Nadat de laatste boot verdwenen was, barstte het feest los. Juichend sprongen de dieren op en neer. ‘Ze zijn weg, ze zijn weg!’ Zelfs de bomen en planten stonden fier rechtop. Ze hadden nieuwe kracht gekregen.

Het bos, de rivier en de dieren waren gered. De dieren van de grote rivier bedankten Bertus en zijn vrienden voor hun hulp. Er zou nog veel gedaan moeten worden om het bos te herstellen. En daar zouden ze allemaal voor zorgen.

Langzaam verdween de maan en maakte plaats voor de

[p. 9]

zon. Een mooie dag was op komst. Bertus en zijn vrienden maakten zich gereed om naar huis terug te keren.

Daar wachtte iedereen vol spanning om te horen hoe het avontuur was afgelopen. Oom Laddie en tante Emma namen afscheid van hen. ‘Dank je wel voor jullie hulp’, zei oom Laddie. ‘We zullen nooit vergeten wat jullie voor ons gedaan hebben.’ Tante Emma had nog wat lekkers voor onderweg. Ze namen afscheid van elkaar en vol goede moed gingen de dieren terug naar het kleine bos bij de kreek.