Berlijnse liederenhandschrift

XXXXI.

* Armans dienst is dycke onwert,
Nochtan dat hijt in truwen hoeft.
Aldus yst mich erlongen.

Amor, venus, muchtet ziin,
dat zich die lieve bedechte,
anzige ghelays end werke mijn
end loende mich nae rechte!
Want en can nicht us ghebrenghen,
eyn woert uiz spreken no niet zinghen,
zo vrucht ich der nider tsonghen.

Diene ich erghent, daer zi si,
om haer miin noet te claghen,
anxt en zorghe woent mer dan bij
end dars haer niet ghewaghen,

[fol. 61v]

1210

wat mer dan int hertz leyt,

 

ghelays end zinne werd ich quijt -

 

alzus ben ic bedwonghen.

 

 

 

Sal ze mer niet gheniezen zaen,

 

das ze mer lief voer alle wijf,

1215

end zijt wael weis, wil zeet verstaen,

 

das ich herts, ziele end lijf

 

yr tse dienste ye gheboet,

 

zo weer ich vil zaechter doet:

 

miin vreude ist mer ontdronghen.