De Belgische Illustratie. Jaargang 15

[p. 353]

[Nummer 45]

Onze gravures.

Het Kremlin.

Reeds in vroeger jaargangen spraken wij van het wonderlijk gebouw, of beter gezegd de ‘wonderlijke stad’ binnen Moskou, het Kremlin genaamd. Gansch dat heiligdom, want zóó beschouwt de ware Rus het Kremlin, is samengesteld uit eene wanordelijke reeks van gebouwen: tempels, paleizen en gestichten. Zelfs de bouwtrant heeft niets eenvormigs; men vindt de byzantijsche, de russische, de gotische stijl; men ziet er gebouwen die aan de Assyriërs, aan de Egyptenaars, aan de Babyloniërs doen denken; doch als het europeesche karakter zich mengt met het Oostersche, met het aziatische, dan toch behoudt dit laatste de overhand, en de algeheele aanblik van het Kremlin, met zijne torens en vergulde koepels, doet aan het Oosten denken.

Het Kremlin draagt daarenboven nog een ander karakter, namelijk dat het in den loop van verscheidene eeuwen gebouwd werd. Eene andere eigenaardigheid is het heuvelachtige van den grond, waarop die binnenstad is opgericht. Men heeft den bodem niet effen gemaakt en alzoo aan het geheel nog meer onregelmatigheid gegeven, die echter de betoovering vergroot.

Het geheele Kremlin is omgeven door eenen muur van witten steen, die klimt en daalt naar gelang de grond heuvelachtig is. Op zekere afstanden is die muur met torentjes versierd, wat alweer bij draagt tot de betoovering van het gezicht.

het kremlin.

Het Kremlin was in vroeger dagen het versterkte kasteel van Moskou; het is zoo oud als de stad zelve en moet reeds, naar men beweert, in de XII^e eeuw hebben bestaan. In den aanvang was die driehoekige forteres niet anders dan een aarden wal, met eene houten omsluiting.

Destijds was Moskou een dorp, en zelfs maar een armzalig dorp. Omtrent 1160 of 1170 bouwde prins Andreas tusschen de strooihutten eene steenen kerk, en van dat oogenblik ontwikkelde zich het dorp tot stad. In de XIII^e eeuw werd de opkomende stad door woeste benden Tartaren afgebrand, doch de ligging was nu eens aangeduid en de herbouwing werd dan ook onmiddellijk begonnen. De kloosters vestigden zich op de beide oevers der rivier en weldra was Moskou eene stad, die allengs zich meer en meer uitbreidde.

[p. 354]

Rourik III maakte van Moskou de hoofdstad van zijn prinsdom; een zijner opvolgers, Ivan Danalowitch, timmerde eene stevige eikenhouten omsluiting rond zijn verblijf en zijn zoon Dutriti verving deze door eene steenen. In de XVI^e eeuw bouwde Ivan Vassiliewitch den muur met torens rondom het Kremlin - kortom, elke heerscher, elke vorst, elke czaar bracht het zijne bij om het Kremlin te verfraaien en Moskou uit te breiden.

Op een der openbare pleinen van het Kremlin zal het gedenkteeken worden opgericht, ter eere van den czaar Alexander II, en den 7 juni heeft in hetzelfde Kremlin de inhuldiging plaats gehad van de nieuwe kathedraal van den Verlosser. De eerste steen van deze kerk werd gelegd den 12/24 October 1817, en wel tot aandenken van den verschrikkelijken aftocht der Franschen.

Destijds werd de kathedraal op een ander terrein begonnen; doch dit terrein werd weldra ongeschikt bevonden en twee-en-twintig jaar later, in 1839, legde de czaar Nicolaas I den eersten steen op eene andere plaats, waar de kerk nu ook voltrokken is. Gansch deze kathedraal is in steen en ijzer; de voorgevel is 83 meters breed, de kerk 105 meters hoog; zij heeft 5 koepels, waarvan eene van groote omvatting. Die verschillende koepels zijn prachtig verguld en schitteren, als waren zij van louter goud, in het zonlicht.

Die grootsche tempel heeft niet minder dan 22 millioen roebels gekost - doch altijd nog niet zooveel als ons paleis van justicie te Brussel.

Lentedagen.

Wij zijn in het volle der ridderlijke en dichterlijke, en door zekere kortzichtigen, zoo miskende midden eeuwen. Bruid en bruidegom in die zoo heerlijke en schilderachtige kleeding, welke wij met zooveel liefde door onze kunstenaars zien nagebootst worden, wandelen in den omtrek van het kasteel - zooals er nu geen kasteelen meer in de boschrijke streken getooverd worden. Zij, de bruid, plukt de wilde roos van den stengel om ze den ridder van haar hart te overhandigen. Ieder jaar zal de rozenstruik bloeien en de breede en statige stam van den beukenboom met breeder lidteekens haren en zijnen naam doen zien, en die twee herinneringen zullen voor bruid en bruidegom een heilig Mekka van die plaats maken, totdat andere levensgenoegens die indrukken zullen uitwisschen.

Zomerleven.

Die gevoelens worden nochtans niet lichtelijk uitgewischt. Onder denzelfden boom zet zich het jonge paar nog bij voorkeur neer, zelfs als hun zoon, een ranke knaap met edel wezen, reeds den kleinen kruisboog spant, om te trachten het door den vader aangewezen doel te treffen, terwijl de jonge moeder, altijd een lief en rein wezen, het prachtige manuscript met kleurrijke figuren versierd, doorbladert, dat de abt der naburige abdij voor haar heeft laten vervaardigen. De twee sierlijke tafereeltjes, gelukkig en aantrekkelijk van opvatting en uitvoering, werden door de tooverende Peinture-Bogaerts nagemaakt en vermenigvvldigd, en men kan moeilijk een keuriger geschenk bij verjaar- of feestdag geven dan dit tweetal. Wie er zich van overtuigen wil, richte zich tot den boekhandel van Hendrik Claes, Kleine-Markt 9 te Antwerpen.

De heilbot.

Deze visch heeft het minst van allen den gewonen vorm van zijne soort. Niet alleen is de uitwendige vorm verschillend, maar zijn gebit komt veel meer met dat der snoeken overeen dan wel met dat der platvisschen, onder welke soort hij behoort. De heilbot bekomt niet zelden eene lengte van 2 meters 35 en bereikt in gewicht 150 à 200 kilogrammen. Minder plat dan andere visschen zijner soort, levert hij ook meer vleesch op. De heilbot is een vreetzuchtig dier, dat zich hoofdzakelijk voedt met jong schot, met kleine visch, zelfs met krabben. Is het leven der heilbotten, jong zijnde, meer dan eens in gevaar, dan worden zij op hunne beurt, en eens volwassen, onder de vernielendste vijanden van den kleinen visch gerekend. De tactiek om hunne prooi meester te worden, is zeer wetenswaardig; zij vereenigen zich in groep, sluiten de baaien en kreeken af en jagen zoo de vischjes voor hen uit, tot dat deze geenen uitweg meer vinden, ingeslokt en onder hunne scherpe tanden vallen. De groote heilbot heeft de oogen rechts, eene kleinere soort, in de Middellandsche-Zee, heeft ze integendeel links. De kleur van het lichaam is donker bruin, met kleine ovale en wolkachtige schulpkens.