De Belgische Illustratie. Jaargang 15

[p. 345]

[Nummer 44]

Onze gravures.

Een genoeglijk oogenblik.

Ja, het moet een genoeglijk oogenblik zijn voor die twee vrekken, als zij alleen, de deuren en vensters gesloten, de oude kous kunnen omschudden en de klinkende daalders tellen, die zij stuk voor stuk, penning voor penning, hebben bijeen gezameld. De vrouw zal tellen; de man zal opschrijven en eindelijk de optelling maken. Ten slotte zal men weten hoeveel daalders men bezit, en dat tafereeltje heeft de schilder ‘een genoeglijk oogenblik’ getiteld. In onze dagen is ‘geld’ alles, dat ten minste zegt men; doch zij die het bezitten, zullen meer dan eens in hun binnenste toch eene ledigte gevoelen, welke hun de waarheid van het tegendeel bewijst.

een genoeglijk oogenblik, naar ed. bretschneider.

Afgesneden weg.

Hans, de schaapherder, zoo vertelt de legende, hoedde de schapen in de bergvlakte, door welke de rivier, op meer dan een punt, onstuimig heenbruist. Hans dreef zijne kudde door het dal, waar eene oude arme vrouw twee schapen op de helling weiden liet. De zwarte spits, even boos, zoo niet nog boozer, dan Hans, joeg de twee dieren tusschen de groote kudde en de arme vrouw onderscheidde ze niet meer van de anderen, hetgeen Hans tot de slotsom deed komen: dat die twee schapen zijn eigendom waren. Te vergeefs smeekte en jammerde de arme weduwe; maar Hans lachte en, zonder zich om het gesmeek der weduwe te bekommeren, dreef hij de kudde voort.

Dan richtte de arme vrouw zich recht, want zij was anders altijd gekromd, als zocht zij beneden haar graf en zegde: ‘Gij hebt de arme weduwe bestolen; eer gij met de kudde onder dak zijn zult, zal de God der rechtvaardigheid u gestraft hebben!’ en Hans lachte nog harder met Godheid en straf.

Doch het onweer stak op; de bliksem kliefde

[p. 346]

de donkere wolken, de donder rommelde, de regenstroomen braken los, de rivier zwol eensklaps tot op eene schrikwekkende hoogte, en bruisend en klotsend joeg zij hare golven voort. Hans dreef zijne kudde sneller aan; hij moest aan genen kant der rivier zijn, alvorens hij onder dak komen kon. De schapen schoolden bang bijeen en de hond liep angstig rond.

Toen Hans voor de rivier kwam, was de eenige brug, die over het water geslagen was, door den stroom gebroken en weggespoeld. De booze schaapshond werd radeloos, doch niets mocht baten. Toen zag Hans een blanken geest, die over het water voorttrad, de twee schapen der weduwe uit de kudde haalde en ze over eene smalle en tot nu toe niet bemerkte brug, aan genen kant der rivier leidde.

Hans ook wilde van die gelegenheid gebruik maken en sprong op de geheimzinnige brug, doch verdween in de diepte, en verscheen niet meer. Dat was de straf van zijn onrechtvaardigheid en zijn obstinaat zijn in het berouw. Men verdrukt niet straffeloos weduwen en weezen, zegt het Godsboek en de legende brengt die woorden in praktijk.

Een koncert.

De oude organist herinnert zich altijd met een zeker genoegen - en hij is er zelfs trotsch op - de dagen toen hij voor het publiek optrad en koncert gaf. Een groot kunstenaar was hij niet; maar hij had toch bijval in de dorpskerk. Vandaag heeft een jongere organist de plaats ingenomen en als hij nu soms nogpiano speelt, dan is het voor de kat, de pop en zijn kleinkind. Nu, dit publiek is zeker nog welwillender dan dat uit vroeger tijd!

Het overbrengen der Russische krooninsigniën naar Moskou.

De kroning van den czaar is nu voltrokken, en zonder dat de bedreiging der Nihilisten waarheid geworden is. Belangrijk is het overbrengen der kroonteekens naar Moskou, deze voor den Rus altijd heilige stad.

Het eerste bedrijf van die feesten, met eene inderdaad aziatische pracht gevierd, was het hooger gemelde overvoeren. Al die kronen werden uit de diamantzaal van het winterpaleis gehaald en aan hooge hofbeambten toevertrouwd. Deze zorgden bij de overvoering dat de menigte, in Newski-Prospect vergaderd, die onschatbare kostbaarheden gemakkelijk zien kon.

De kostbaarheden bestaan in de groote kroon des keizers, de kleine der keizerin, den scepter, den rijksbol en twee insigniën van het orde van den H. Andreas, deze grooter dan gene.

Admiraal graaf Heyden droeg de groote kroon en de geheimraad Tetoff den scepter. De keizerlijke kroon is een kunstwerk; Katharina II deed ze door den zwitserschen juwelier Jeremias Panzié, uit de kroonschatten samenstellen; zij wilde dat dit sieraad elk andere voorhanden zijnde kroon zou overtreffen.

Panzié gebruikte voor dit werk 58 groote brillanten, 4878 kleine, alsmede 54 Oostersche peerlen. De kroon bestaat uit fijn goud. De eerste keizer, welke gebruik maakte van dit sieraad, was de zoon der keizerin Katharina II, Paul I, wiens kroning in 1796 voorviel. De kroon der keizerin is in vorm aan die des keizers gelijk; zij ook is van goud en overzaaid met diamanten.

Na de aankomst der kostbaarheden te Moskou, werden zij in feestelijke optocht in het Kremlin en in de wapenkamer gebracht, waar het publiek toegelaten werd ze te bezichtigen.

Daar ook zijn tentoongesteld de diamanten insigniën der Andreas-orde, de kroon van Wladimir, Kasan, Astrakan, Siberië, Polen, Taurië, die van de czaren Ivan en Peter, de Malteserkroon van keizer Paul, enz.