De Belgische Illustratie. Jaargang 15

[p. 289]

[Nummer 37]

Onze gravures.

Aan den boord der zee.

Jules Breton is niet alleen een groot schilder, hij is een gevoelvol dichter; al zijne tafereelen dragen een recht dichterlijken stempel: de schilderij, die hij sur la falaise betitelde, is gewis hiervan niet uitgezonderd.

Wat verstaat men door falaise in Normandië? De rotswand, die niet zelden onder het gedurig beuken van den golfslag afbrokkelt en welker steenen door het water werden meegesleept of op zekere plaatsen worden opgestapeld, waar zij andermaal eene soort van golfbrekers vormen.

aan den boord der zee, naar jules breton.

't Is echter die falaise niet die ons aantrekt, 't is de bezieling, welke zij bekomt door het figuurtje, dat daar zoo los, zoo lief, zoo droomend in de zee ligt te staren. Wat ziet dat kind, wat verwacht het? Niets; het meisje staart in de verte zonder iets te zien; het verwacht niemand: het ziet de wijde, wijde zee, het hoort dat eentonig en toch zoo melodievol bruisen der branding, 't welk ons wiegt als lag men in een hangmat, om ten slotte in te dommelen.

Naast haar ligt haar spinrok. Gewis hoedt zij in de nabijheid der zee de geiten en komt zij hier op de falaise enkel een oogenblik droomen...

Aan boord.

Ziedaar een der beste compositiën van den schilder Cap, die wij in langen tijd van hem mochten zien. Het onderwerp is gekozen, zoo luidt de titel, tusschen Antwerpen en Temsche, en in dat geval had het gezelschap voorzeker wel wat minder voornaam en wat meer gemengd kunnen zijn. Hoe het zij, het is een zonnig en aangenaam tafereeltje en 't zal diegenen, welke nooit dit uitstapje deden, aanlokken het te wagen op een overschoonen zondagnamiddag.

De hemel is blauw, de Schelde kabbelend frisch en verkwikkend; de boorden der rivier leveren afwisselende gezichten op: groene boorden, lommerrijke boomen; hier een landhuis, ginds een dorp en op het water een aantal binnenschepen, die de rivier op- en afvaren; verder timmerwerven of steenbakkerijen.

[p. 290]

Meer dan een tochtje in deze of gene vreemde landstreek, dat oneindig minder schoon is dan dat op de Schelde, heeft eene groote vermaardheid bij de touristen; doch wat men van de menschen zegt, is ook toepasselijk op de landen: ‘geen profeet is geëerd in zijn eigen land.’

Op het kerkhof.

Er is een versch graf gedolven, een zwarte en donkere kuil. Pas is de graver weggegaan en twee speelzieke kinderen zijn door het open hekken binnen geloopen. Schrikt dat akelig graf hun af? Och neen, op dien ouderdom begrijpt men nog niet wat lijden, wat sterven, wat rusten is in den koelen schoot der aarde, gescheiden van alles wat men heeft lief gehad op deze wereld.

Zonder angst, zonder afgrijzen blikken zij in den kuil neer, en ze zouden er wel eens willen in neerspringen, en daar in die diepte ‘pop- penkamerke’ spelen.

Het eene kindje heeft nochtans achterdenken. Zou dat, zoo zegt er eene stem in haar binnenste, zou dat misschien de donkere woning worden van de oude stervende grootmoeder, wier huis sedert gisteren gesloten is, voor welke men 's avonds de klok luidde en de timmerman eene lange en enge kist aaneen klopte?...

Het denkbeeld aan dood en begraven wordt voor het eerst wakker in het kindje, en bang tikt het zijn zusterke op den schouder en lokt haar weg van die droevige plaats - droevig, al groeien er dan ook nog zooveel bloemen op de heuvels.

Eene begrafenis in het reuzengebergte.

Het Reuzengebergte in Bohemen, tusschen den Donau en den Elster gelegen, biedt slechts reusachtige opeenstapelingen van naakte rotsen, steile glooiingen en duizelingwekkende afgronden aan. Op de bergvlakken is de grond woest en dor, begroeid met pijnboomen en bezet met mager gras, waartusschen diepe moerassen. Veel akeliger voorkomen hebben echter die barre streken wanneer de winter ze met een dik wit sneeuwtapijt komt bedekken, dat eerst wegsmelt als het goede jaargetijde reeds vergevorderd is.

In een hut in het hooge gebergte is eene ziel tot God opgestegen en nu moet het stoffelijk overschot naar zijn laatste rustplaats vervoerd worden, hetgeen geen gemakkelijk stuk werk is!

De kist wordt geplaatst op een slee die door de naaste bloedverwanten van den overledene voortgeduwd wordt. De zangers en de muzikanten, die voor de plechtigheid opgeroepen zijn, zwijgen evenals hunne instrumenten; de storm die door de pijnboomen huilt en de sneeuw dwarrelende opvoert, overheerscht de stem der menschen en die der blaasinstrumenten. De droevige stoet gaat op goed geluk af voorwaarts, zich met de grootste inspanning een weg banende door de dikke sneeuwlaag, welke wegen en paden, kuilen en afgronden voor het oog verbergt. God weet of niet de geheele lijkstaatsie voor zij het dorp kan bereiken, het lot gedeeld zal hebben van dengene, die grafwaarts gevoerd wordt.