De Belgische Illustratie. Jaargang 15

[p. 265]

[Nummer 34]

Onze gravures.

Na het lof.

Ziedaar eene oude kennis uit de laatste driejaarlijksche tentoonstelling! Het is een schilderstukje nieuw van onderwerp, goed van uitdrukking en waarvan de penseeling meer dan eene hoedanigheid belooft.

Het inwendige van het huis is voortreffelijk geschikt; de figuren verdienstelijk in houding, vooral het meisje dat uit het lof komt, doch, ongelukkig voor haar, wat lang onderweg heeft getalmd en dus ‘vijf ure’ thuis brengt.

Vader is streng; hij vraagt rekenschap van elke minuut en dewijl het lof ten vier ure gedaan en het er nu vijf is, en dat de kerk ginds op een bolwerp voor u ligt, kan hij niet begrijpen waar het blonde Fientje toch zoo lang gebleven is.

Och, vader heeft al jaren, en hij is zijne lieve jeugd totaal vergeten! Of zou hij nooit na het lof, door de velden en de weiden, over smalle wegelkens gelanterfant hebben? Terwijl de vader buldert en te vergeefs naar den rechten draad van het gebeurde zoekt, is de moeder veel slimmer: zij gaat eens een oogenblik over de onderdeur piepen en dus de lokaliteit verkennen.

na het lof, naar a. de bergh.

En zie - het geheim is reeds ontdekt. Neen, Fientje heeft niets gedaan van al wat vader denkt! Theunis van den ossenboer, die nu aan genen kant van het dorp woont, doch vroeger haar gebuur was; Theunis, met wien zij als kind gespeeld had en ter schole gegaan was, heeft haar op het kerkpad ingehaald en zij hadden samen zooveel aan elkander te zeggen over den kindertijd, dat zij voetje voor voetje

[p. 266]

voortgegaan waren en den tijd omvloog zonder er iets van te merken.

‘Hm, hm!’ doet de moeder; zij merkt wel waar de schoen aan Fientje wringt; er komt een fijne, een schier verborgen glimlach op het eerlijke wezen der oude vrouw en slimmer dan haar man, zegt zij niet ontevreden: ‘Zoo de ouden zongen, zoo piepen de jongen!’

Tot weerziens.

Het leven der visschers en zeeliê levert altijd eene rijke bron van stof voor den dichter, voor den schilder op. Die stof is zelfs onuitputtelijk voor hem die ‘oogen’ heeft, doch niet alle kunstenaars hebben oogen.

De kunstschilder Blommers heeft hier, uit dat leven, inderdaad weer eene gelukkige greep gedaan. De kus, dien de vader aan zijn kleinen lieveling geeft, alvorens zich op den Oceaan te wagen, zegt zoo veel! Hoe lief heft de kleine zich op de teentjes omhoog, om met zijne lipkens tot aan die van vader te komen!

Daarna zal deze zijne jonge vrouw omhelzen en haar een woord van moed toespreken; dan kust hij ook den laatst geborene, die nog warm in den dikken schoudermantel en aan moeders hart gekoesterd wordt - en dan, in Gods naam!

Zal de reis voorspoedig zijn? zal de jonge visscher vrouw en kinderen weerzien? zal de trouwelooze zee hem ditmaal nog teruggeven, om hem later - wie weet hoe spoedig! - toch in te zwelgen? Laat ons op een goeden terugkeer hopen. De kus dien het lieve en onnoozele kind hem geeft, zal weerklinken tot in het luisterend oor van den bewaarengel des visschers!

De kathedraal van Palermo.

Palermo is een der schoonste en dichterlijkste steden van Italië. Is de grond waarop die stad, ‘de gelukkige,’ gebouwd is, vruchtbaar en plantenrijk; is de golf, die haren voet besproeit, lachend als die van Napels, de stad zelve is, wij herhalen het, onder alle opzichten opmerkelijk voor den tourist. Men vindt er schoone huizen, prachtige openbare hovingen en parken, majestueuse kerken, eene levendige beweging in de breede straten, nette winkels en magazijnen, en eene beminnelijke bevolking.

Het gezicht van uit de stad op de golf en den bergachtigen omtrek, is betooverend schoon. Het is daar dat men de wonderbare grot vindt, in welke 's konings dochter, de H. Rosalia, het kluizenaarsleven aanving; waar zij, buiten weet van wie dan ook op de wereld, stierf en waar verscheidene eeuwen later, in een doorschijnend kristal, haar lijk ongeschonden werd gevonden, terwijl wilde rozen, die aan den ingang der grot groeiden, hare schaduw op het lijk der heilige wierpen.

Op het oogenblik dat men het lijk der lang gezochte vond, heerschte de pest in Palermo. Men legde het wondere lijk op eene draagbaar schier geheel overdekt met rozen en men droeg het rond de stad. De pest hield op, en het volk erkende dat dit had plaats gehad door tusschenkomst der vrome en edele maagd, die het ellendige leven in eene naakte grot had verkozen, boven het weelderige, maar dikwijls ontstichtende leven in een paleis.

De kathedraal van Palermo, die op het einde der XII^e eeuw werd gebouwd is aan de H. Rosalia toegewijd, wier feest den 15 juli van ieder jaar gevierd wordt. De grot zelve is in kerk veranderd. Naast de hoofdkerk ligt het bisschoppelijk paleis. De twee torens zijn door eenen boog verbonden, met het oog op de aardbevingen, die op Sicilië heerschen; zonder deze stevigheid zouden die torens wel eens door de aardschuddingen kunnen vernield worden.

De bouworde der kathedraal is half-oostersch, half-westelijk; inwendig is de kathedraal zoo prachtig als uitwendig. Verbeeld u dat het gewelf door tachtig kolommen van graniet wordt ondersteund! 't Is in waarheid een bosch van kolommen. Het hoofd-autaar is gekend om zijne kolom van lapis-lazzuli. 't Is overigens de eenige rijkdom niet in deze kerk.

In eene benedenkerk vindt men de graven van vele oude koningen en keizers.

Een Chineesch kleermaker.

Men weet dat de Chineezen dag in dag uit onder de open lucht leven. Zooals wij nog in een vorig nummer zagen, wordt in de vrije straat elk ambacht uitgeoefend. De snijder maakt er zijne kleêren; de schoenmaker zijne schoeisels; de kok braadt er zijne... honden en gevogelte; de porceleinschilder werkt daar precies gelijk de kapper van houten draken en andere chineesche monsters.

Voegt bij die onbeschrijfbare drukte, mengeling van personen, geschreeuw, gekwetter, geraas en gewoel, de kunstenmakers, clowns en goochelaars; voegt er bij de dragers van pakken en palankijnen of draagstoelen; voegt er twintig andere varieteiten van beweging bij en gij zult u een flauw denkbeeld maken van 't geen eene straat in eene chineesche stad, of in eene chineesche nederzetting, is.

Men herdenke slechts de beschrijving, die wij meêdeelden van de chineesche wijk te Weltevreden, op Batavia. De tourist hing er een tooneel van op dat als beweging, gewoel en... stank voor geene juiste beschrijving vatbaar was; doch die beweging heeft zóódanige aantrekkelijkheid, dat men, niettegenstaande alles, tot deze wil terugkeeren, al heeft men zich dan ook den eersten keer gehaast dat gewoel en den onaangenamen reuk te ontvluchten.

De chineesche kleermaker is zeker wel de nauwgezetste werkman der wereld. Een reiziger had het noodig geoordeeld te Pekin een nieuw kleedingstuk te laten maken; bij de stof, die daartoe dienen moest, voegde hij een model, met de aanbeveling dat de snijder dit toonbeeld getrouw moest volgen. Zoo getrouw werd het gevolgd, dat de reiziger op den mouw van zijn nieuw kleedingstuk eene vetplek terugvond, die hij te vergeefs van het oude had willen doen verdwijnen, en wie weet of hij juist om die plek geen nieuw kleed had doen maken!