De Belgische Illustratie. Jaargang 15

In de prairie.
Eene episode uit het landverhuizersleven in het verre Westen.
(Slot.)

XI.

In een andere kamer van het hotel, kort bij de plaats waar hij, een beeld van kracht, weinige uren te voren gestaan en de hand der bruid in de zijne gehouden had, lag nu Harry Chapman's lijk. Een zestal jongelieden, die gekomen waren om zich met dansen te vermaken, waren alleen van het talrijke gezelschap overgebleven; zij hielden de wacht bij den stillen doode.

Bertha wist er niets van. Zorgvuldig had men den dood haars bruidegoms voor haar verborgen gehouden, en zij was zoo diep geschokt door het onverwachte weerzien van hare broeders, en door de plotselinge onderbreking der trouwing, dat haar de afwezigheid van Harry Chapman ter nauwernood opviel. Toen de docter haar dringend aanraadde om naar bed te gaan, volgde zij dien raad, keerde zich echter op den dorpel nog eenmaal naar hare broeders om en zegde: ‘ik vrees bijna u uit het oog te verliezen; gij zoudt morgen weer verdwenen kunnen zijn.’

‘Ik stel mij voor uwe broeders verantwoordelijk,’ antwoordde de docter glimlachende; ‘ga onbezorgd en tracht wat te bekomen van de schokken van dezen dag.’

Bertha wenschte allen een goeden nacht en ging den gang in, die nu door den valen maneschijn verlicht werd. Zij had nog niet ver gegaan, toen zij met den voet tegen het lichaam van een mensch stootte, die in de schaduw van den trap op den grond lag. Aanvankelijk ontstelde zij hevig, doch erkende dadelijk Rubbin, die bitterlijk weende.

‘Wat doet gij hier, Rubbin?’ vroeg Bertha; ‘heeft men u geen bed gegeven?’

‘O! ik heb geen bed noodig,’ snikte de zwarte. ‘lk ben toch niet zoo koud als hij.’

‘Wat deert u! Zijt gij ziek?’

‘Ach! had ik maar niets gezegd, had ik maar gezwegen!’

‘Wat bedoelt gij toch eigenlijk, Rubbin? lk begrijp u niet.’

‘Ik had hem altijd zoo lief,’ zuchtte de kleine neger; ‘de duivel echter dreef mij aan en ik vond er plezier in hem met allerlei toespelingen te kwellen. De duivel zoekt altijd naar wien hij zal verslinden.’

Uit de woorden van den jongen niet wijs kunnende worden, wilde zij verder gaan, toen hij haar bij haar kleed vatte en angstig fluisterde:

‘Hebt gij hem gezien, miss Bertha?’

‘Hem? - Wien?’

‘Wel, massa Harry met de groote wonde in het hoofd, waaruit bloed druppelt.’

‘Rubbin, wat bedoelt gij?’ stamelde Bertha.

Op dat oogenblik ging er eene deur open en Allen verscheen met den docter.

Bertha stond als versteend, Rubbin had zich weer op den grond geworpen en snikte luid.

‘De jongen heeft het haar gezegd,’ morde de docter.

‘Waar is Harry? lk wil hem zien,’ sprak Bertha nauw hoorbaar, als beiden haar naderden.

‘Wacht tot morgen, lieve zuster, het zou u te zeer schokken.’

‘O neen, hij was zeer goed voor mij tijdens mijne ziekte, wellicht kan ik hem in een of ander van dienst zijn.’

Zwijgend zag Allen den docter aan, die even nadacht en daarop ernstig zijne hand op Bertha's arm legde.

‘Gij kunt niets meer voor hem doen, miss; hij lijdt niet meer, hij is dood.’

Dood? zij geloofde het niet. Had zij hem niet voor weinige uren vol levenskracht, vroolijk en opgeruimd aan hare zijde gezien.

De docter achtte het in de gegeven omstandigheden voor geraden haar met eigen oogen zich van de waarheid te doen overtuigen. Hij reikte haar zwijgend den arm en voerde haar boven naar de kamer, waar Harry's lijk lag. Zacht sloop Rubbin hen na en weldra stonden zij voor de uit ruwe planken opgerichte baar, waarop het stoffelijk omhulsel van den jonkman rustte.

Bertha zonk bij dezen aaublik niet onmachtig neer, maar dagen en weken vergingen eer het beeld van dat misvormde aangezicht uit haar geest weggevaagd was.

XII.

Het was Henri Chapman geweest die Ralf Dover in de prairie overvallen en uitgeplunderd had. De negerjongen Rubbin bevestigde zulks.

Bertha huiverde bij de gedachte, dat zij er zoo na aan toe was de vrouw van den misdadiger te worden en dankte God op hare knieën voor Zijne wonderdadige bestiering.

Daar het weer stormachtig geworden was en er voor de lente aan geen reis naar de Oostelijke Staten te denken viel, huurden de gebroeders Dover in de nabijheid van Nieuw-Baltimore een nette woning, welke door een speculant gebouwd was. Ook Amos Niles telde tot het gezin en vond een aangenaam thuis bij de Dovers, die

[p. 251]

weldra de meest gezochte familie der neerzetting werden. Zij gingen door voor rijk en dit Verhoogde natuurlijk hunne waarde in de oogen der lie.

De lente kwam en wederom maakte als Voor jaren de familie Dover toebereidselen tot de reis.

Het weer was regenachtig, de luchtgesteldheid echter zoo drukkend warm, dat de sneeuw snel wegsmolt en ieder beekje tot een rivier zwol en de rivier bij Nieuw-Baltimore tot een wilde, razende stroom werd. Steeds hooger steeg het water en bedreigde de neerzetting.

Op zekeren dag kwamen de jonge mannen in zeer gedrukte stemming thuis.

‘O, hadden wij maar een berg om op zijn kruin een wijkplaats te zoeken!’ riep Ralf, zich aan de theetafel zettende.

‘Of ten minste eenige gepatenteerde zwemblazen,’ bemerkte Allen.

‘Stijgt het water wezenlijk zoo sterk?’ vroeg Bertha.

‘Het wast met razende snelheid,’ antwoordde Ralf, ‘maar wij hoeven niet te vreezen dat het ons huis meesleepen Zal.’

‘Wanneer het eenigszins in hef bereik der mogelijkheid komt, zal het gebeuren,’ zuchtte Bertha, ‘gij kent ons noodlot.’

‘Gelooft gij aan voorbeschikking, Bertha?’ riep Allen.

‘Dat doen alle wëderdoopers,’ lachte Ralf, ‘en hun biedt zich nu de schoonste gelegenheid aan om onder te duiken.’

‘Spot niet met zulke dingen, Ralf,’ vermaande Bertha, ‘zeg ons liever of het niet verstandiger ware het huis te verlaten?’

‘Waarheen zouden wij gaan? Laaf ons tot morgen wachten, dan kunnen wij zien wat ons te doen staat.’

Den geheelen avond stroomde de regen neder; met oorverdoovend gekletter plaste hij op het dak en tegen de muren en versmoorde allen anderen klank zoodat het kleine gezelschap in de kamer ter nauwernood hare eigene woorden verstaan kon. Plotseling werd de deur geopend en boodschapte de oude dienstmeid, dat het water reeds een voet hoog in den hof stond. Verschrikt ijlden de mannen naar buiten en overtuigden zich van den staat van zaken.

‘Wij moeten ten spoedigste het huis verlaten,’ riep Ralf. ‘Pak bijeen, wat gij niet hier durft achter te laten, ik tuig intusschen de paarden op.’

Water, water alom. Het sombere klateren en ruischen van het ontketende element was akelig om aan te hooren.

Na weinige minuten stond de wagen voor de huisdeur; twee of drie koffers werden opgeladen, de bewoners van het bedreigde huis stegen in en de paarden trokken aan.

‘Wij zullen naar het hotel gaan, dat staat tamelijk hoog,’ zegde Allen.

‘Ik zag den waard heden middag een boot aan de achterdeur van zijn huis vastleggen en lachte hem uit,’ bemerkte Ralf; ‘nu zouden wij daarmede in onzen schik zijn.’

Zij vonden het hotel nog vrij van water, maar vol menschen, die uit hunne lager staande woningen daar eene toevlucht gezocht hadden.

De regen hield niet op en nog eer de morgen grauwde, was de boot in den hof vlot. Men beraadslaagde wat er nu te doen stond. De meesten waren van oordeel dat men zich naar een hooger gelegen punt moest begeven; doch de waard verklaarde, dat hij in huis zou blijven zoolang het niet door den vloed meegesleept werd.

‘Laat ons toch naar tante Polly gaan,’ riep Bertha, ‘ik heb haar buitendien beloofd haar nog een afscheidsbezoek te zullen komen brengen.’

‘Maar wie zal toch in zulk een weer twintig engelsche mijlen ver reizen, nog niet medegerekend dat wij er met den wagen toch niet doorkomen.’

Bertha liet echter niet af, tot de broeders eindelijk tot het waagstuk besloten. In mantels gewikkeld reden zij af, gevolgd door verscheidene andere wagens, die ten minste de naaste hoogte poogden te bereiken. In den beginne ging alles tamelijk goed, maar weldra verloor een der laatste wagens, waarop zich vrouwen en kinderen bevonden, de richting en geraakte in diep water. Amos en Ralf ijlden terstond te hulp. Nadat de menschenlevens gered en de paarden van den ingezonken wagen losgesneden waren, scheen alles in orde - waar was Amos echter gebleven?

‘Amos? Waar is Amos?’ riepen de broeders en Bertha bekroop een overgroote schrik.

Zij ijlden in het water terug en vonden hem bewusteloos onder een rad van den zwaren wagen. Toen de steigerende paarden losgesneden werden, hadden zij plotseling den wagen teruggestooten, Amos was gevallen en onder het rad gekomen. Men bracht hem gelukkig te voorschijn, maar het duurde lang eer er leven in het bijna verstijfde lichaam terugkeerde. Ralf liet het hoofd des vriends op zijn schoot rusten, Bertha boog zich over hem - daar openden zich zijne oogen en hunne blikken en handen ontmoetten zich.

Amos fluisterde Bertha een paar woorden toe en zij knikte glimlachend. Een lichte wind Verdeelde de wolken en een zonnestraal viel als groetend op het hoofd van het zwaar beproefde meisje.

Tante Polly verwelkomde de gasten hartelijk en stond er op dat zij minstens een week blijven zouden. Spoedig ontdekte haar scherpe blik hoe de verhouding tusschen hare jonge vriendin en Amos Niles was. Zij verheugde zich daarover en besloot dat de trouwing in haar huis zou plaats hebben.

‘Ik ben uw tweede moeder,’ zegde zij tot Bertha, ‘en ik wil u gelukkig getrouwd zien, voor gij van mij scheidt.’

Amos was over dat plan in de wolken - en dus werd de trouwdag vastgesteld.

Onder Harry Chapmans nalatenschap was nog het grootste gedeelte van het geld voorhanden, waarvan hij Ralf beroofd had. Het werd natuurlijk aan den rechtmatigen eigenaar teruggegeven. Deze echter verzocht de familie Chapman als blijk van erkentelijkheid voor al de aan zijne zuster betoonde liefde zich den koopprijs voor het blokhuis terug te laten geven. En toen kort daarna drie schoone grafsteenen aankwamen, droeg een daarvan den naam van den kleinen Rudolf. Ook Yankee-Paul werd niet vergeten: de gebroeders Dover schonken hem hunne paarden - heinde en verre op de prairie waren geen edeler dieren te vinden.

Na langdurigen regen kwam heerlijk weder. De wateren keerden binnen hare oevers terug, zonder noemenswaardige schade aangericht te hebben en de neerzetting aan de rivier verrees als verjongd uit haar bouwvallen. De prairie kleedde zich in het liefelijkste groen, de geheele natuur prijkte in feestgewaad. En de bejaarde geestelijke, die reeds twee maal gekomen was om Bertha Dover te trouwen, verscheen ten derde male en nu volgde er geen stoornis.

Bertha Dover en Amos Niles werden samen vereenigd.

Op zekeren Schoonen zomermorgen was een klein gezelschap bijeen op het dek der stoomboot, die zich langzaam in beweging zette. Aan den oever stonden de vrienden der scheidenden en wuifden hun met hunne neusdoeken een laatst vaarwel toe. Onder hen bevond zich Yankee-Paul. Ondanks zijne ontroering knauwde hij een groot stuk pruimtabak en toen de stoomboot in de kromming draaide en de vrienden hun een laatsten groet toewenkten, riep hij in vervoering uit:

‘Jerusalem, wat is zij schoon! Wie weet wat ik gedaan had, ware ik tien jaar jonger geweest! Doch nu is het beste, dat ik naar mijne paarden omzie.’