De Belgische Illustratie. Jaargang 15

Lentezang
Door A.M. Oomen.

I.

Waarde lezers. Ik wilde de lente bezingen, en ik wist waarlijk niet wanneer zij begint. Ik raadpleegde mijnen almanak en vond daarin: de lente begint 20 maart, 1 uur, 9 minuten 's middags.

Het was reeds 29 maart en Palmzondag! lk opende mijn venster, een koude oostenwind beet mij in het aangezicht; de thermometer duidde een graad onder het vriespunt aan, en in mijn stadshofken, tusschen vier muren ingesloten, werd aan de zuidzijde een klein plaatske door het morgenzonneke beschenen. Alies was er nog dor en treurig. Twee crocussen en een troske sleutelbloemekens stonden er eenzaam en verlaten te bloeien.

Mijn dichtvuur bekoelde niet weinig bij deze gewaarwording. Ik sloot weer driftig het venster, en in een oogenblik van wrevel wierp ik den almanak in het vuur, en zag koelbloedig het bedriegelijke boek een prooi der vlammen worden.

Ik hing toen mijn zangersharp weer aan den wand, want mijne vingeren waren te koud om er op te tokkelen. Het dichtvuur was uitgedoofd. Een uur daarna, begaf ik mij naar de hoofdkerk, en toen ik onder de statige gewelven trad, zag ik de geloovigen bij hunne korven met groene palmtakken gevuld, eerbiedig neergeknield liggen. Ook het hoofdaltaar was met palmlover bedekt en indrukwekkend was het gezang, als de priester aanhief:

‘Hosanna! den Zone van David, gezegend zij degene die daar komt in den Naam des Heeren, o koning van Israël! Hosanna in 't Allerhoogste!’

O! dacht ik, hier ontluikt reeds het groen der verlossing; hier ben ik in de lieve lente der Kerk, waarop de warme zomer van het Kristendom volgde, met eeuwigdurende bloemen en eeuwigdurend groen! Ja, eeuwigdurend, want de koude oostenwind der vervolging zal nimmer hare groeikracht verminderen.

Treffend was nu de aanblik, toen de geloovigen het kerkportaal verlieten met gewijde palmtakken in de hand, als zinnebeeld der Kristelijke lente. Ik ook droeg mijn takje, bracht daarmee de geestelijke lente in mijn kamerken, terwijl ik wachten moest op de lentebloemen der natuur.

Eene maand daarna, het was 's avonds voor den eersten mei, zat ik rustig in mijne kamer te lezen; het was reeds laat in den nacht geworden, zoodat er eene doodelijke stilte heerschte in mijn eenzaam vertrek.

Ik hoorde niets dan het regelmatig getiktak mijner klok en zie, daar kwam een O.L. Vrouwebeestje over het blad van mijn boek geloopen; het lieve diertje herinnerde mij mijnen lentezang en den volgenden morgen opende ik reeds vroeg mijn venster. Nu waaide mij de zoele geurige lentelucht tegen, het helder gele vlindertje fladderde op de bloemen in het hofken, het zonneke bescheen er reeds de helft van en tusschen het jeugdige groen seringen, waren de bloemtrossen op het punt van zich te ontsluiten.

Ja, nu werd mij de plaats tusschen vier muren te eng. Ik moest ruimer adem halen in die frissche lucht, en even blij als een vogel die aan het kooike ontsnapt, vloog ik naar de velden en neuriede:

Hoe veel vreugd is overal!
't Velt geschildert staet coleurich
Schoon ghebloeijt is bergh en dal
En met bloemekens soo soet geurich

Ist' geciert

Daer ghediert

Springht en swiert

Niet is hier treurich⁽¹⁾.

(1) Joannes Ysermans, van Antwerpen 1628.

II.

Nu begon een nieuw leven in de natuur. Evenals het voedzaam sap weer opstijgt in plant en boom, zoo ook voelde ik het bloed weer met nieuwe levenskracht door de aderen stroomen, en waar ik mijn oog liet gaan, en waar ik mijne schreden richtte, overal was opstanding en ontkieming na den slaap des winters!

Hier zag ik een plantje te voorschijn komen, nog zuigende aan de zaadlobbekens, als het kindje aan de borst van de moeder; daar een dat reeds met zijne worteltjes op zich zelf konde staan en geene moederlijke zorg meer noodig had.

Anderen daarentegen versierden reeds de velden met hunne frissche bloemen der jeugd, en dan hoe lief ontvouwden zich de bladerkens der boomen, hoe verschillend lagen zij opgerold en geplooid tusschen het geopend winterkleed!

Hoe schoon wemelde nu het teere lenteloover als een zacht groen weefsel tusschen de takken der boomen, en hoe verkwikkend was die eerste balsemgeur van het voorjaar.

En als ik nu de dierenwereld beschouwde, die door de weldoende stralen der lentezon herleefde, dan was ik niet meer alleen in het eenzaam veld. Neen, overal was er leven om mij heen! Het mugje had zijn huikje verlaten, waarin het op het water dreef, en danste lustig in de lucht; het vlindertje trilde nog bij het verlaten van zijn winterkleed, koesterde zich in den warmen zonneschijn om zijn doodzweet op te drogen, en vloog weldra zonder kommer en zorg, van bloem tot bloem.

De mieren daarentegen waren reeds als ieverige werklieden in volle bedrijvigheid; zij liepen driftig over de ongelijke aarde en ontzagen geene hindernissen, die zich op hun pad voordeden; de bieën, gedrongen door den verminderden wintervoorraad, vlogen van plant tot plant, en zagen reikhalzend, uit naar het lentebloemken dat zijn kelkje geopend had.

Evenals in eene feestvierende stad muzieken zanggezelschappen uit alle oorden in het rond aankomen, om luister bij te zetten aan het feest, zoo ook komen in de lente de lieve zangers der natuur aangevlogen om het natuurfeest op te luisteren.

Ja, de natuur in de lente is een feest, een gedicht, een zang, want alles leeft en zingt er!

De zonne met haar lieve strael
Doet de cruijdekenr weer spruijten
Lustich singht de Nachtegael
Daer de vogheltkens soet fluiten.

O! daar komen ze, riep ik uit; want ik zag hoog in de lucht zwermen van vogeltjes vliegen; het waren de lieve nachtegalen, en in mijne verbeelding zag ik ze nog in het Heilige Land. Ik hoorde ze hun loflied zingen bij het graf van onzen Zaligmaker; ik hoorde ze jubelen onder 't lommer der ceders van den Libanon en aan de oevers van de Jordaan.

Ik zag ze ook in Egypte en ik hoorde ze eenzaam kweelen op de pyramiden der woestijn. Ja, ik droomde dat zij den balsemgeur der warme gewesten meebrachten. Welriekend zal de hemelsche melodie wezen, die uit hunne keeltjes gorgelt.

Welkom, welkom, lief vogelijn op ons lentefeest, welkom, vermoeide reizigers! De boomen bereiden u reeds het loover; zij zullen hunne takken ineenstrengelen, tot gewelven voor uwe zangershalle!

III.

En terwijl ik in verrukking in het rond zag, zweefden er twee vogeltjes bij mij: het was het getrouwe huwelijkspaar der lieve zwaluwen; zij hadden te samen de reis ondernomen om hare woning van het vorige jaar weer te betrekken. Zij kwamen van de heete kusten van Afrika, doch hier is hare woning, die door de menschen met eerbied bewaard wordt. Zij zijn onze landgenooten, want hunne kleentjes worden allen hier geboren.

Welkom dan, lieve vogeltjes, daar, onder dat strooidak of in een hoek van dat venster zult gij uw nestje vinden; daar kunt gij te samen uitrusten van de vermoeienissen uwer lange reis!

Wie zal nu de menigvuldige verscheidenheden beschrijven van het voglenheir dat aankomt en ons het leven in de natuur brengt?

Elke vogel, elk diertje heeft zijne melodij en

[p. 247]

alles stemt harmonisch op het groote zangersfeest der natuur.

En zoo was ik met die aangename gedachten een dorpke genaderd, en ik zag ook onder menschen dat het lente was. De kleine meisjes huppelden lustig op het jeugdig gras en plukten, schaterend van lachen, maagdelievekens; de landman zong vrolijk achter de ploeg; de hen liep bezorgd met haar kiekentjes door het veld en de haan kraaide.

Hoe aangenaam was mij die eerste lentedag geweest! lk wilde er God voor danken en trad 's avonds een kloosterkerkje binnen, dat tusschen oude eikenboomen verscholen lag. Ook daar zag ik een lentefeest, opgevoerd tot aan Maria's troon. Ja, daar vlochten kinderkens kransen voor het beeld der H. Maagd en onder het schikken en strengelen zongen zij

Rozekransjen u zij lof

Uit den hof

Des hemels neêrgezonden!
Van verscheiden bloempjens schoon

Als een kroon

Gevlochten, gevlochten en gebonden.

En toen ik neergeknield lag op de marmeren grafzerken van dit heilig verblijf, waaronder de asch rust der kloosterlingen, die hun leven geheel aan God hebben opgeofferd, die de ware liefde gekend hebben, omdat zij God alleen hebben bemind, riep ik uit met den franschen dichter: ‘O! God, ik zoude de steenen waarop ik geknield lig, biddende moeten slijten, om de liefde te genaken, die den kloosterling bezielt!’

Ik hoorde de liefelijke tonen van het orgel en heldere vrouwestemmen zongen:

O Koningin des Hemels schoon!

O Koningin, o Koningin,

Daal neder van des Hemels troon,

O Koningin Maria!

O Moeder van Barmhartigheid,

O Koningin, o Koningin,

Bid voor de gansche Christenheid

O Koningin Maria!