De Belgische Illustratie. Jaargang 15

In de prairie.
Eene episode uit het landverhuizersleven in het verre Westen.
(Vervolg.)

IX.

Het is oudejaarsavond. De maan beschijnt de uitgestrekte met sneeuw bedekte prairie, de sterren fonkelen gelijk diamanten en lustig bellengerinkel klinkt door de stille, koude lucht. De jongelieden der onderscheidene naburige neerzettingen bevinden zich allen in sleden op den weg naar Nieuw-Baltimore. Luid gelach en vroolijk gebabbel vermengt zich allerwege met het klokskensgetingel; slechts in een der sleden zit een ernstig zwijgend paar. Zij schijnen elkander slechts weinig te zeggen te hebben en de kleine zwarte voerman, die in een dikken pelsrok op den bok zit en een zijner ooren aan de nijpende koude blootstelt om af te luisteren wat er gesproken zal worden, ziet zich in die verwachting bitter teleurgesteld.

In ‘het Nieuw-Baltimore-Hotel’ zal een groot bal plaats vinden. Sinds weken heeft deze tijding in het land de ronde gemaakt en alle jongelieden op twintig mijlen in den omtrek als geëlectriseerd. Het schoone weder en de prachtige sleebaan moesten er ongetwijfeld toe bijdragen om het gezelschap zeer talrijk te doen zijn en toen Harry Chapman's vurige paarden, die de andere spannen van dezelfde neerzetting steeds ver vooruit waren, eindelijk dampende voor de deur van het hotel stilhielden, verwonderde het de passagiers der sleden niet te vernemen dat het huis overvol was.

‘Dat zal een schitterende huwelijksinzegening zijn,’ fluisterde Harry Chapman zijne reisgezellin Bertha in het oor; ‘wij hadden die niet beter kunnen wenschen.’

Zij hadden namelijk besloten zich dienzelfden avond in het bijzijn van het geheele gezelschap te laten trouwen en in de slee de thuisreis aan te nemen. Tante Polly's kwetsuren en kneuzingen door de tornado, waren zeer ernstig geweest en zij was door den plotselingen dood van haar jongsten lieveling zoo zeer geschokt, dat haar de noodige geestkracht ontbrak, om zich tegen de dringende aanzoeken van Harry Chapman om het huwelijk te voltrekken, te blijven verzetten. En derhalve had Bertha van de trouwe moederlijke vriendin afscheid genomen en het was geen wonder, dat zij gedurende den langen rit door de prairie ongewoon stilzwijgend was.

‘Wij hebben eene kamer voor u opengehouden, miss,’ sprak de waard na haar vriendschappelijk verwelkomd te hebben. ‘Gij behoeft niet dadelijk in de balzaal te verschijnen. Precies te tien uur wordt er gesoupeerd en ik vermeen, dat het 't beste ware de trouwing te te doen plaats hebben onmiddellijk na afloop van den maaltijd en vóór de dans opnieuw begint. Vindt gij dat goed?’

‘Voortreffelijk,’ antwoordde Harry, terwijl de waard met moeite den weg voor hen baande naar de voor hen bestemde kamers.

Tegen tien uur hield een groote, overdekte, met vier paarden bespannen slee voor het hotel stil.

‘Jerusalem,’ riep de in een dikken pels gehulde voerman, ‘dat treffen wij heerlijk! Die wisten wel, dat wij kwamen en illumineerden ons ter eere. Hola, huisknecht, roer uw beenen eens goed! lk geloof op mijn eer, dat ik stijf, lam en verduiveld slaperig ben, maar de vedeltonen frisschen iemand verwonderlijk op, en als ik wat opgepoetst was, zou ik zelf nog wel een dansje wagen.’

‘Wel! knap u dan op, Paul,’ riep eene stem uit de slee; ‘zoo lang er meisjes zijn om mee te dansen en er muziek is, gaan wij niet naar bed.’

En uit de groote, overdekte slee doken drie in zware buffelhuiden gewikkelde mannen op. Zij gingen in huis, namen zonder veel omslag voor een oogenblik bezit van een kamer, waschten zich aangezicht en handen, kamden hunne haren, plooiden hunne halsdoeken recht en verklaarden zich dansvaardig.

‘Komaan, mijne heeren,’ liet aan den ingang der balzaal de stem van den waard zich hooren, ‘het souper is gereed, maar aan de eerste tafel zal slechts de helft der gasten kunnen aanzitten. De heeren, die dames bij zich hebben, zullen wel zoo goed zijn mij te volgen, de overigen zullen nog wat geduld moeten oefenen; wat betreft de overvloed der spijzen zullen zij echter door dat wachten niet te kort komen. Zoodra het maal afgeloopen is, zal er een trouwing plaats vinden. Ik mag u niet verraden, wier lot en handen heden vereenigd zullen worden, maar het bruidspaar heeft beloofd te zullen wachten tot allen gegeten hebben.’

Het is mogelijk dat deze aankondiging een krijgslist van den waard was, om voorraad te besparen; zeker echter was het, dat de nieuwsgierigheid den gasten den eetlust benam, want binnen een uur tijd hadden beide partijen gedaan met eten en kwam het geheele gezelschap vol verwachting in de balzaal bijeen. Eene deur aan het boveneinde der zaal ging open en een geestelijke trad binnen. Terstond verstomde het gepraat, en het gezelschap zag reikhalzend uit naar het achter den geestelijke binnen tredende paar.

De plechtigheid begon.

‘Jerusalem, zij is het!’ klonk eensklaps eene stem uit de menigte.

‘Hij is het!’ schreeuwde een andere stem, en een lange, bleeke, magere man baande zich een weg door het gedrang en naderde het bruidspaar.

De geestelijke hield stil; Bertha zag op en zonk met den uitroep: ‘Ralf! Allen!’ bewusteloos neer.

In de zaal ontstond de grootste opschudding en verwarring. Een oogenblik slechts stond de bruidegom besluiteloos; toen vluchtte hij met een gesmoorden vloek door de achter hem openstaande deur weg. Zonder op Bertha te letten vervolgde Ralf Dover den vluchteling.

‘Houdt hem, houdt hem!’ riepen de gasten. Niemand echter waagde het den waanzinnige den weg te versperren.

De reizigers, die zoo laat en onverwachts aangekomen waren, waren de lang vermiste broeders Dover, onze oude bekende Paul en een jonge man, met name Amos Niles.

Allen wist niet of hij Bertha hulp zou bieden of den broeder volgen, om dezen te verhinderen een ongeluk te begaan. Na een korte aarzeling liet hij zijne zuster aan de zorgen der vrouwen over en snelde zijn broeder Ralf achterna. Deze had een voorsprong en vervolgde met dreigende gebaren den ontstelden bruidegom, die op de rivier toesnelde, welker oevers dicht begroeid waren. Maar de maan scheen helder en de vervolger was hem zoo dicht op de hielen, dat Harry geen mogelijkheid zag, zich te verbergen. Allen riep zijn broeder toe en verzocht hem stil te staan. Maar Ralf luisterde niet naar hem en stormde met wijd opgespalkte oogen en gebalde vuisten als razend voort en kwam den vervolgde steeds nader.

Nu bereikten beiden, gevolgd door de schreeuwende menigte, de rivier. Harry sprong op het ijs en zette zijne vlucht ijlings voort. Iets hooger op was eene kromming in de rivier; kon hij deze bereiken dan was hij gered, daar het dichte onderhout van het bosch aan de overzij een zekere schuilplaats bood.

Toen hij over de gladde, glinsterende oppervlakte voortstormde, riepen verscheidene stemmen: ‘Voorzichtig, voorzichtig! bij de kromming is de rivier open!’

De waarschuwing kwam te laat, indien zij al gehoord werd. Juist toen Ralf de hand uitstak, om zijn vijand te vatten, verdwenen beiden voor de oogen der verschrikte menigte in de diepte. Een akelige angstkreet klonk door de lucht. Als verlamd bleven allen staan, toen plotseling een schelle stem riep: ‘Beneden de kromming is de rivier ook open.’

De mannen begrepen terstond den zin dier woorden, sprongen op het ijs, wierpen zich op den rand van de gapende spleet languit neder en wachtten ademloos wat de strooming brengen zou.

Het scheen lang, zeer lang te duren, en toch verliepen er hoogstens een paar minuten toen een donkere massa van onder het dikke ijs te voorschijn kwam. Alle handen grepen er naar en zij werd ondanks de geweldige strooming aan land getrokken. Het waren de beide mannen: Ralfs armen hielden Harry's lichaam vast omklemd. Waren zij dood? Het scheen zoo. Uit eene gapende wonde aan Harry's slaap zijpelde bloed en verfde de glinsterende sneeuw.

‘Wij moeten hen naar het hotel vervoeren,’ riep Allen; ‘wie wil een wagen halen?’

Twee mannen spoedden zich weg en de anderen beproefden intusschen de verstijfde drenkelingen in het leven terug te roepen.

‘Dat is een dwaze geschiedenis!’ morde Paul,

[p. 243]

terwijl hij haastig de borst zijns schijnbaar levenloozen vriend met sneeuw wreef, ‘daar was de schurk, van wien Ralf altijd sprak, op het punt zijne zuster te trouwen en deze is nog daarbij het meisje, dat in den nacht van den prairiebrand tijdens een woesten storm bij mij en Philip Burns een schuilplaats vond. Jerusalem, wat kan het toch dwaas loopen in de wereld!’

Er verscheen een slee en de beide verongelukten werden in het hotel gebracht, waar al het mogelijke beproefd werd om hunne levensgeesten weer op te wekken. Harry Chapman echter was dood. De slag of de val op den slaap van het hoofd moest terstond doodelijk geweest zijn; het hart, dat nog kort te voren zoo vol en vroolijk geklopt had, stond voor eeuwig stil.

Ralfs toestand was minder hopeloos. Er Was nog leven in hem, hoewel er uren op uren verliepen zonder dat hij tot bewustzijn ontwaakte. Eindelijk werd zijne ademhaling regelmatig, zijne oogen openden zich, gingen onderzoekend van het eene gezicht op het andere en sloten zich daarna tot een gerusten, diepen slaap.

‘Hij brengt er het leven af,’ sprak de docter, ‘en als ik mij niet bedrieg, dan heeft deze schokking van zijn geheel zenuwstelsel den gekrenkten geest weer in het evenwicht hersteld.’

X.

Sprakeloos en in gedachten verzonken zaten vier personen in Ralfs kamer.

‘Het is onnoodig, dat wij zoo stil en zwijgend bij elkander zitten,’ sprak de docter eindelijk; Ralfs slaap zal lang duren en gewone geluiden zullen hem niet doen ontwaken. Gij zult ons derhalve verplichten, mijnheer Dover, als gij ons wildet meedeelen, hoe gij na uwe geheimzinnige verdwijning weer zoo onverwacht zijt komen verschijnen.’

‘Met alle genoegen,’ antwoordde Allen glimlachende, ‘ik zal beginnen met den morgen, waarop ik het blokhuis verliet. Het was een heerlijke dag; ik draafde op een schoon paard over de prairie en voelde mij onuitsprekelijk gelukkig, vrij en onafhankelijk. Weldra echter verduisterden wolken den horizont; de lucht werd koud en er begonnen sneeuwvlokken te dansen. Gij allen weet wat een sneeuwstorm op de prairie te beteekenen heeft. Het is geen overdrijving, wanneer ik zeg, dat ik door de sneeuw den kop van mijn paard weldra niet meer zien kon. Ik wist niet, waarheen ik reed, doch steeds voort in de hoop, ten laatste ergens een schuilplaats te bereiken. Later bleek het, dat ik in noordwestelijke richting van den weg afgeraakt was en mij dus hoe langer hoe verder van de neerzetting verwijderde. Uren schenen verloopen, sinds ik en mijn paard ons vruchteloos afmatten; de koude was zoo snijdend geworden, dat ik afsteeg en te voet ging, om mij voor het bevriezen te beveiligen. Van lieverlede gaf ik alle hoop op redding verloren, en begon mij meer en meer aan de mij overweldigende vertwijfelende stompzinnigheid over te geven, toen ik op een kamp van Indianen stootte. Zij ontfermden zich over mij, wikkelden mij in dekens en legden mij bij het vuur, waar ik in een soort van half bewusteloozen toestand verzonk, die bijna twee dagen aanhield. Het waren Sioux-Indianen, een wilde, krijgshaftige bende, die hoewel in vrede met de blanken, toch besloten mij mede te sleepen. In wezenlijkheid was het hun meer te doen om mijn paard dan om mij, maar zij begrepen zeer goed, dat zij tot verantwoording konden geroepen worden indien zij het behielden en mij lieten wegtrekken, terwijl mijn geheele verdwijning onvermijdelijk op rekening van den sneeuwstorm zou gesteld worden. Derhalve wilden zij mij nog eenige dagreizen ver meevoeren en mij dan op den weg laten liggen, waar de wolven weldra de herkenning van mijn lijk onmogelijk gemaakt zouden hebben. Ik werd scherp bewaakt en kon niet ontvluchten; zoo maakten wij eenige dagreizen. De lucht was weer helder en niet koud. De hooge sneeuw echter maakte de reis langzaam en moeitevol.

‘Op zekeren avond hadden wij juist ons nachtleger opgeslagen, toen in de nabijheid een luid hurrahgeroep weergalmde en zich weldra een half dozijn blanke mannen vertoonden. Ik ijlde hen dadelijk te gemoet. De Indianen waagden het niet mij terug te houden, hoe dreigend en onheilspellend hunne aangezichten ook zijn mochten. Ik verhaalde de blanken mijn wedervaren en ontving de verzekering van hun bijstand. De mannen, die zoo te rechter tijd verschenen, waren uit Jowa en op weg gegaan met het stoute voornemen, om de prairie te doorkruisen en een geschikte plaats te vinden die goudhoudend zou zijn en in den winter een uiterst zacht klimaat zou hebben.

‘Zij drongen bij mij aan om hen te vergezellen en zegden mij, dat zij van genoegzamen mondvoorraad tot aan het voorjaar voorzien waren, en voorspelden mij geluk bij het goudzoeken. Ik sloot mij bij hen aan, daar ik zonder gids en zonder levensmiddelen toch niet over de met sneeuw bedekte prairie huiswaarts had kunnen keeren. Mijn eenige kommer was de gedachte aan de droefheid, welke mijne verdwijning thuis veroorzaken zou. Ik nam mij voor, door den eersten persoon, die ons zou ontmoeten, tijding van mij aan mijne familie mee te geven, schreef ook tweemaal gedurende den winter, doch die brieven schijnen niet terecht gekomen te zijn. In het voorjaar stroomden uit alle Westelijke Staten lieden naar de streek, waar wij ons ophielden; allen wilden goud graven. Daar vernam ik van eenigen hunner, dat mijne ouders dood en mijn broederen zuster weggetrokken waren. Nu schreef ik niet meer, doch besloot hen op te zoeken Zoodra ik een goede hoeveel goud zou gevonden hebben. Maar ik was niet gelukkig en mijne bezittingen vermeerderden niet merkbaar. Verbeeld u mijne verbazing toen op zekeren da[g] mijn broeder bij de goudzoekers aankwam, maar nog grooter was mijne smart over zijn geestestoestand. Hij was meestentijds zeer rustig en ernstig, vertelde mij wat er thuis gebeurd was, hoe hij beroofd en bijna vermoord werd en hij naar de mijnen gekomen was om den dader te ontdekken. Daarbij beweerde hij steeds, dat Bertha gestorven was. Opmerkelijk is het, dat hij de gelukkigste goudgraver was; het was als wees hem een geheimzinnige macht de plaatsen aan, waar goud lag. Wij vergaderden ieverig schatten, doch hielden onzen rijkdom zooveel mogelijk geheim. Voor eenige weken verschenen Philipp Burns en Yankee-Paul in de mijnen en verhaalden het avontuur, dat tijdens een prairiebrand bij nacht en storm een jong meisje in hunne tent voerde. Zij deelden alle bijzonderheden mee en noemden haar miss Dover, zoodat ik daaruit de overtuiging erlangde, dat het mijne zuster was en haar dood slechts in de ziekelijke verbeelding van Ralf bestond. Ik besloot terstond naar hier te reizen. Het weer was nog schoon; Yankee-Paul vilde ook huiswaarts keeren en ons dubbel span zou ons gezamenlijk in een groote slee over de prairie voeren, vóór de stormen de reis te gevaarlijk maakten. Mijn vriend Miles vergezelde ons en zoo kwamen wij gelukkig hier aan, waar wij zoo onverwachts de lang gewachte zuster vonden.’

Een droevige schaduw vloog over Bertha's aangezicht. Zij herinnerde zich eensklaps waarom zij hier was en vroeg zich zelve af of men haar wel roepen zou om de trouwing te voleindigen.

Wederom heerschte er een diep zwijgen. Allen dacht er aan, welke vreeselijke mededeeling nog aan zijne zuster moest gedaan worden en vreesde de uitwerking op haar buitendien zoo fel geschokt zenuwstelsel.

‘Allen, Bertha, hoe komt gijliê hier?’ liet zich plotseling eene stem hooren.

Broeder en zuster benevens de docter spoedden zich naar het bed: Ralf was ontwaakt. De sombere waanzin was geweken en had voor het heldere licht der rede plaats gemaakt: de docter drukte Allen en Bertha tot stomme gelukwensching de hand.

(Slot volgt.)