De Belgische Illustratie. Jaargang 15

In de prairie.
Eene episode uit het landverhuizersleven in het verre Westen.
(Vervolg.)

V.

Juist hadden Bertha en Harry den terugweg naar huis ingeslagen, toen zij aan den uitersten rand van hun gezichteinder brand bemerkten. Verschrikt hielden zij den teugel in. Dichte rookwolken verhieven zich, de vlammen verbreidden zich met electrische snelheid en alom voor hen uit geleek het een vuurzee.

‘Is dat soms een prairiebrand?’ vroeg Harry Chapman, ‘en hoe kunnen we ons in veiligheid stellen? Zouden wij, vóór het vuur ons bereikt, ons blokhuis kunnen bereiken, als wij de paarden ferm aanzetten?’

‘Neen; doch als gij een fosforstekske bij u hebt kunnen wij, vóór het vuur hier is, een plek af branden en zijn dan hierop tamelijk veilig.’

‘Ik heb er geen bij mij. Is er anders geen uitkomst? lk hang hier geheel en al van uwe kennis met het prairieleven af; ik zelf weet niets van zulk een helsche verlichting.’

‘Wij moeten trachten den hollen weg te bereiken; zelfs het wagenspoor waarover de wagens der landverhuizers reden, zou eenige beveiliging aanbieden. Waarom verlieten wij het ook?’

Steeds dikker werd de lucht door den rook en de gloeiende vonken. Reeds hoorden zij het knetteren der vlammen en voelden zij den gloed. Maar ook de reddende holle weg was nabij en toen Harry Chapman dien in het oog kreeg, richtte hij zich in den stijgbeugel op en begroette hem met een luid hoerah! Want hij begreep het dreigende gevaar niet en de wilde vlucht voor de vervolgende vlammenzee kwam hem meer als een interessant avontuur dan als een vertwijfelenden strijd om het leven voor. Zijn reeds verschrikt paard maakte bij dat plotselinge hoerah een wilden zijsprong, wierp zijn berijder af en rende onder een schel gehinnik voort. Bertha hield zoo spoedig mogelijk den razenden loop van haar paard in en keerde tot den verongelukte terug. Hij was bewusteloos en de ligging van zijn arm deed vermoeden, dat deze gebroken was. Wat moest zij nu aanvangen?

De vlammen waren hen op de hielen en hare Cora sidderde over al hare leden. Met een vurig, sprakeloos gebed sprong zij van het paard, nam het zadel af, vatte het wollen deken dat daaronder lag en liet Cora vrij. Met het kleinen wollen dek beschutte zij de borst en het hoofd van den bewusteloozen jonkman en beveiligde zich zelve zoo goed mogelijk met haar wollen rijkleed. ‘Bij geluk zijn onze kleederen van dikke wollen stof en vatten dus niet zoo licht vuur,’ morde zij; ‘waarom echter blijft Cora hier, zij kon zonder moeite den hollen weg bereiken?’

Maar het trouwe dier wilde zijne meesteres niet verlaten. Met wijd opgespalkte neusgaten staarde het als betooverd naar den brand en toen de sissende vlammen het steeds dichter naderden, drongen paard en meesteres stijf tegen elkander aan en vormden als het ware een schild tusschen het gevaar en Harry Chapman. Een gunstige omstandigheid voor hen was het verder, dat de plek, waarop zij stonden, kort geleden als kampement gebruikt was geworden en het zware gras dien ten gevolge zoodanig vertreden was, dat het vuur in hunne onmiddellijke nabijheid slechts weinig voedsel vond. Toen de vuurkring hen eindelijk omsloot, was de hitte ontzettend, verzengde hunne kleederen en verstikte hen bijna, maar het gevaar ging voorbij zonder noodlottige uitwerking voor hen, doch Cora's haren waren aan de eene zijde geheel verschroeid en zij liet een klagend gesteun hooren.

Het vuur zette intusschen zijn vernielend werk verder voort. Waar echter voor een uur nog golvend gras had gestaan vertoonde zich nu een verkoolde vlakte. Het geheele voorkomen van het landschap scheen veranderd; elk spoor van weg was uitgewischt. Bertha verkeerde in een bedenkelijken toestand. Het was avond geworden. Dikke rookwolken dreven nog in de lucht. De aschlaag en de op de vleugelen van den wind voortjagende brand gaven aan het tooneel een eigenaardig spookachtig aanzien.

Wat kon, wat zou Bertha doen? Hare poging om de ligging van den gekwetste te veranderen en den arm van het gewicht van het daarop drukkende lichaam te bevrijden, ontlokte Harry slechts een licht steunen. Hem uit zijne onmacht op te wekken, gelukte even zoo weinig en zoo besloot Bertha eindelijk naar huis te rijden en daar hulp te halen.

Zij zadelde het paard en besteeg het. Welke richting moest zij echter inslaan? Radeloos zag zij om zich heen, en geen enkele ster schemerde door de rookwolken. Bértha liet haar paard den vrijen teugel en rende op goed geluk over de ongebaande vlakte voort, waarover de donkere sluier van den nacht zich snel uitbreidde.

Intusschen had de beangstigde familie Chapman een half dozijn buren opgeroepen, die eerst een hoop brandstof bijeendroegen, om een vuur aan te stoken, dat hun tot richtsnoer zou kunnen dienen, bijaldien ook zij van den rechten weg

[p. 227]

mochten afdwalen. Daarop reden de mannen, paarsgewijze, met een lantaarn in de hand en binnen gehoor wijdte van het naaste paar, de duistere prairie in.

De kinderen zouden het seinvuur onderhouden. Uur op uur verliep. De kinderen werden moede en gingen naar bed. Mistress Chapman en de neger onderhielden nu het vuur, tot een lichte regen begon te vallen, die weldra in een plasregen overging en het seinvuur uitdoofde.

‘Nu blijft ons niets anders overig dan voor ieder venster een of twee lichten te plaatsen,’ zegde mistress Chapman.

‘Ja, dat gaat,’ antwoordde de neger met een goedkeurend hoofdknikken, ‘maar ik ben tot de overtuiging gekomen, dat massa Harry niet meer terugkomt.’

‘Ik zou wel eens willen weten, waarom gij dat denkt?’

‘Ik gis, dat massa Harry, missis Bertha met geweld meegevoerd heeft, en zelf den brand heeft aangestoken om alle spoor uit te wisschen,’ bemerkte Rubbin en spalkte daarbij de oogen wijd open, als was hij verrukt over zijn doorzicht.

‘Als massa Harry die praatjes hoorde, zou hij u op een goed pak slaag onthalen..... Doch daar komen zij!’ riep mistress Chapman en ijlde naar de deur.

De mannen traden binnen en brachten Harry mee, wiens arm in een draagband rustte en wiens spookachtig zwart gelaat een schrikwekkenden aanblik vertoonde. Rubbin stiet een angstgehuil uit, terwijl mistress Chapman met door angst verwrongen trekken uitriep: ‘Waar is Bertha?’

‘Is zij niet hier?’ vroegen de mannen.

‘Neen; zegt mij om Godswil, wat gij weet!’

‘Wij vonden Harry na lang zoeken met gebroken arm in de nabijheid van den hollen weg. Zijn paard moet hem afgeworpen en hij het bewustzijn verloren hebben. Wij gelukten er in hem eenigszins bij te helpen. Van Bertha wist hij niets; hij herinnerde zich alleen, dat zij op hun vluchtvoor het vuur getracht hadden den hollen weg te bereiken. Bill Binley legde het verband van Harry's arm, en nadat wij te vergeefs de geheele kloof doorzocht hadden zonder eenig spoor van het meisje of de paarden te vinden, keerden wij terug, zwaaiden met de lantaarns, riepen luidkeels haren naam tot wij heesch waren en stelden ons ten laatste gerust met de hoop, dat Bertha het vuur voor het huis gezien en reeds teruggekeerd zijn zou.’

‘En wat wilt gij nu doen?’

‘Vóór het aanbreken van den dag kan verder niets geschieden. Morgen vroeg echter gaan wij allen weer op weg en zoeken tot wij haar vinden.’

Door de doelmatig aangewende middelen van tante Polly kwam Harry weldra tot bewustzijn en viel, nadat hij een tas warme kruidenthee gedronken had, in een koortsigen slaap. Mister Chapman en de buren sterkten zich door een stevig avondmaal en begaven zich daarop te ruste.

De vrouw des huizes kon echter niet slapen; zij liet de kaarsen den ganschen nacht branden, zat met een angstig kloppend hart voor het vuur en luisterde naar den regen en den storm, die buiten woedden. Telkens meende zij naderende voetstappen te hooren doch bemerkte weldra dat zij zich bedrogen had en fluisterde hafluid: ‘Arm, arm kind! uw ongeluk schijnt geen einde te willen nemen.’

VI.

Terwijl Bertha over de prairie rende, twijfelde zij zelve aan de waarschijnlijkheid dat zij den naasten weg zou vinden, maar zij was een moedig meisje en ras besloten, als het plicht en noodzakelijkheid betrof. Nadat zij de plek, waar zij Harry achterliet, goed in haar geheugen geprent had, reed zij voort. Het werd steeds duisterder. Dikke, zwarte wolken pakten zich aan den hemel samen. De lucht was vol rook en de gloed van den verwijderden brand scheen de duisternis der naaste omgeving nog te vermeerderen. De wind blaasde snijdend en het teere, pas van het ziekbed opgestane meisje bibberde van koude over al hare ledematen. Zoo reed Bertha al verder en verder tot zij verscheidene mijlen meende afgelegd te hebben en nog vertoonde zich geen huis. Bij tusschenpoozen klonk het gehuil van den prairiewolf in haar oor en meer dan eens dacht zij de gedaante van eenig groot dier haar spoor te zien volgen.

‘De prairie is het schouwtooneel geweest van al onze ellende en mijn dood zal slechts het besluit zijn van het treurspel!’ riep zij vertwijfelend uit, toen zich de overtuiging aan haar opdrong, dat zij verdoold was.

Verdoold in de prairie! In deze weinige woorden ligt eene groote beteekenis voor de bewoners dier streken. Voorwaarts, altijd voorwaarts rijdt de vermoeide rijderes. De lucht was intusschen steeds dikker geworden en weldra begon het eerst zacht en daarna met stroomen te regenen, alsof al de sluizen des hemels geopend waren, terwijl de stormwind bulderend over de vlakte streek. Bertha's kleeding was in een oogslag doornat. Door en door verkleumd, verviel zij eindelijk in eene soort van verdooving, die haar nauwelijks zooveel kracht en bezinning liet, om den teugel met de verstijfde handen vast te houden.

Cora draafde met gebogen kop verder, hoe lang - wie weet het? Plotseling echter liet het paard een luid, vroolijk gehinnik hooren, nam een snellen pas aan en bleef staan voor een kleine linnen tent, waaruit een zwak licht schemerde en waarnaast twee paarden vastgebonden waren.

Wederom hinnikte Cora luide.

‘Wat duivel schort die bonken dezen nacht?’ riep een man op verdrietigen toon; ‘er is er weer een los!’

In hetzelfde oogenblik verscheen een breedgeschouderde bejaarde man onder den ingang der tent en zag in de duisternis naar buiten.

‘Het is geen van onze merries,’ riep hij achter zich; ‘breng licht, Paul!’

Een jong mensch met een groot stuk pruimtabak in den mond gehoorzaamde aan dat bevel, beschermde met de hand het flakkerende licht voor storm en regen en boog het lang bovenlichaam voorover om naar het ongewone bezoek uit te zien.

‘Jerusalem,’ riep hij uit en gaf aan zijne verbazing door een langgerekt gefluit lucht, ‘het is nog wel eene vrouw!’

‘Verduiveld ja,’ antwoordde de eerste, ‘maar wij mogen haar niet langer in den regen laten staan, anders bekomt zij nog een slechten dunk van onze gastvrijheid.’

Zoo sprekende was hij tot aan de zijde van het paard genaderd.

‘Mag ik u behulpzaan zijn in het afstijgen, miss?’

Er volgde geen antwoord. zich uit haar vertwijfelenden toestand gered ziende, had Bertha geheel en al het bewustzijn verloren, zonk voorover en ware op den grond gegleden, had de bejaarde man haar niet met krachtigen arm opgevangen. Hij droeg haar in de tent, legde haar op den veldstoel en beschouwde medelijdend en verwonderd het jonge meisje.

Paul had het licht weer op de tafel gezet, spritste een straal geel tabaksap op den grond en schudde bedenkelijk het hoofd.

‘De droes hale mij, als ik weet, wat wij met het bezoek aanvangen zullen!’

‘Daar liggen wollen dekens en een buffelvel, spreid die in den droogsten hoek uit, dan zullen wij er haar inwikkelen opdat zij weer warm worde. Zij is doornat en zoo koud als een kikvorsch.’

In den droogsten hoek lagen meerdere waterplassen, maar er was niets beters te vinden en zoo spreidden zij een wasdoek uit, daarover wollen dekens en eindelijk werd het nog steeds bewustelooze meisje zacht en warm in de groote buffelhuid gewikkeld. Nadat de on verwachte gast in zooverre verzorgd was, zagen de beide mannen elkander stom en vragend aan.

‘Wij hebben nog een handvol droog hout,’ begon Philip; ‘wat dunkt u, als wij wat thee gereed maakten? Iets moet er in ieder geval voor haar gedaan worden.’

‘Willen we het niet liever eerst hiermede beproeven?’ vroeg Paul en haalde een kleine brandewijnflesch te voorschijn.

‘Op mijn woord, gij hebt gelijk; daaraan heb ik waarlijk niet gedacht.’

Voorzichtig goten zij eenige druppels in Bertha's mond en wrijfden er haar gelaat en handen mede, maar het duurde wel een half uur eer zij de oogen opende, en ook toen was haar blik wezenloos en suf en weldra vielen hare oogleden weer dicht.

‘Zij is geheel en al uitgeput!’ merkte Philip aan.

‘Zij is er veel slechter aan toe,’ meende Paul, medelijdend het hoofd schuddende, ‘gij kunt er op aan, dat er een zware koorts ophanden is. Zie maar eens hoe hare wangen beginnen te gloeien. Jerusalem! vindt gij ze niet zeer schoon!’

‘Ja; maar wat zullen wij met haar aanvangen?’

‘Weet ik het? In ieder geval is het met de nachtrust weer gedaan. Kom, laat ons eens naar het weer gaan zien!’

De mannen verlieten de tent. De regen had inmiddels opgehouden, de lucht klaarde op en enkele sterren begonnen flauw te schemeren.

‘Ik veronderstel,’ begon Paul na een lange pauze; ‘dat het meisje in de neerzetting aan de rivier thuis behoort, die wij toch juist bezoeken wilden. Wat dunkt u, als wij de paarden dadelijk inspanden, het meisje op den wagen legden en ons op weg begaven. De bui is nagenoeg voorbij.’

‘Gij kondet wel gelijk hebben, en hoe eerder zij onder geneeskundige behandeling komt, hoe beter het voor haar is.’

‘Het was een allerellendigste nacht,’ bromde Paul weer, ‘eerst werden wij door het vuur verdreven en hadden ter nauwernood den tijd onze armoedige bezitting te redden; daarna, toen wij ons pas ter ruste gelegd hadden, dreigde een stortvloed ons bijna met tent en al mee te voeren en ten slotte brengt ons het noodlot een vreemd meisje aan en doet ons onzen eigen tegenspoed uit meelijden met haar vergeten.’

‘Ja, ja, dat is nu eenmaal zoo en er valt niets aan te veranderen. Daar staat het paard van het meisje, geef het wat te eten; wij zullen het aan den wagen binden en meenemen.’

Binnen een uur was het leger opgebroken en rolde de met een witten huif overspannen wagen langzaam over de prairie in de richting der neerzetting voort.

De reeds meermalen vermelde neerzetting lag aan een rivier, bestond uit ongeveer vijftig woonhuizen en verheugde zich in den grootsch klinkenden naam van ‘Nieuw-Baltimore.’ De bewoners uit den omtrek echter noemden de plaats kortweg ‘de neerzetting.’

Den volgenden morgen begonnen de meeste bewoners van Nieuw-Baltimore juist uit hun bed op te staan, om hun dagelijksche bezigheden te hervatten, toen de wagen van onze twee bekenden voor een lang houten gebouw stilhield, boven welks deur het woord ‘hotel’ prijkte. De waard verscheen in hemdsmouwen en geeuwende in de deur.

‘Ik vermeen dat het Bertha Dover is,’ sprak hij, nadat hij de zieke beschouwd had; ‘ik wil mij laten hangen, als die familie niet door het onmeedoogendste noodlot vervolgd wordt.’

‘Woont de familie in de buurt?’

‘Zij heeft geen bloedverwanten meer. Maar wij willen onzen tijd hier niet met babbelen verbeuzelen, ik zal mijne vrouw zeggen, dat zij een bed voor haar gereed make. Ik denk, dat wij haar wel zullen kunnen houden tot een der buren komt, ook al zouden wij er niet voor betaald worden.’

‘Oude schurk!’ voegde Paul hem driftig toe; ‘hoe kunt gij aan betaling denken, vóór gij nog een vinger voor het meisje uitgestoken hebt!

[p. 228]

Als gij zulk een geldwolf zijt, zoeken wij elders een onderkomen; overigens behoeft gij niet te vreezen, dat wij van u vergen zullen, dat gij haar voor niets zult moeten verplegen. ziehier!’

De verontwaardigde man haalde een goedgevulde beurs uit en hield die den waard onder den neus.

‘Ik zegde het immers reeds, dat ik voor de miss een bed zou laten gereedmaken?’ morde de waard en ijlde zichtbaar verlicht in huis.

De waardin kwam de geheele geschiedenis aanvankelijk verdachtig voor; toen Philip haar echter een banknoot in de hand drukte, veranderde zij van meening en hield zich ieverig bezig om voor de verpleging van het arme meisje te zorgen. De docter werd gehaald en alles gedaan wat verlichting aanbrengen kon.

De beide mannen bleven tot na het middagmaal en zetten daarop, toen zij wisten, dat niets nagelaten was om hun beschermeling eene zorgvuldige verpleging te verzekeren, met de belofte bij gelegenheid weer naar den welstand van het meisje te komen vernemen, hunne reis voort.

(Wordt vervolgd.)

de wonderdocter, naar h. kriegsman.