De Belgische Illustratie. Jaargang 15

In de prairie.
Eene episode uit het landverhuizersleven in het verre Westen.

I.

In de prairie van het verre Westen van Noord-Amerika stond een eenzaam blokhuis, dat te midden zijner omgeving van bloemen, kreupelboschjes en wingerden er zeer vriendelijk en gezellig uitzag. Een met klimrozen en steekpalm dicht begroeid vooruitspringend latwerk omlijstte den hoofdingang.

De zon van een Schoonen junidag begon ten ondergang te neigen, toen een meisje op den dorpel verscheen en, tegen een der ruwe deurposten leunende, onderzoekend het oog liet gaan over de wijde, eindelooze vlakte. Klaarblijkelijk verwachtte zij iemand, en er waren dan ook slechts een paar minuten verloopen toen van achter een lagen groep boomen de gestalte eens ruiters zichtbaar werd. Het meisje haalde een neusdoek uit en zwaaide dien boven haar hoofd, tot een dergelijke groet met den breedgeranden strooihoed van den ruiter antwoordde. Nu ging zij in het huis terug en wij willen haar volgen en zien of het inwendige van de kleine prairiewoning met het aantrekkelijke van het uitwendige in overeenstemming is. Wij treden eerst in een groot vertrek, waaruit eene deur naar de keuken en de provisiekamer voert. Alles in huis ziet er zindelijk uit. Voor het open venster staat een gedekt tafeltje. De vloer is zonder tapijt, het ameublement eenvoudig en zelfs nederig. Een hanger met eenige boeken en een kaske met schelpen en zeldzame steenen vormen den eenigen pronk; het is met een woord de zoo gezellig mogelijk ingerichte woning van een armen pionier - en toch is het meisje teeder en schoon en vertoont de ranke gestalte in elke beweging het kenmerk van een hoogere beschaving.

Zacht zingende eindigde zij de toebereidselen voor het avondmaal en zette juist de dampende theeketel op tafel toen de stappen van een man weerklonken en de verwachte ruiter over den dorpel trad.

‘Dat is lief van u, Bertha; ik ben blijde, dat het eten gereed is en hoop dat er genoeg mag zijn. Ik ben zoo hongerig als een wolf, nadat ik den ganschen namiddag over die verwenschte prairie het vee nagejaagd heb.’

‘Goed, hier is wittebrood en lekkere gele boter, room, braambeziëngelei, koud wildbraad en zooveel thee als gij verkiest. Welnu! zijt ge met de spijskaart tevreden, broer Ralf?’

‘Dat zou ik denken; gij zijt de koningin aller huishoudsters, de beminnelijkste der zusters, en om uwe verdiensten te beloonen zal ik u eene goede tijding meedeelen, ofschoon ik ze vooreerst nog geheim had willen houden.’

‘Deel ze mij spoedig mee, Ralf, ik heb inderdaad verfrissching van mijne levensgeesten noodig; mijne gemoedsgesteltenis stond den geheelen dag onder nul.’

‘Geef mij eerst nog een tas thee. Gij weet dat ik dezen morgen uitreed om het vee op te zoeken, dat die schurk van een herder had laten verloopen. Ik richtte mij naar de rivier en was nauwelijks tien mijlen ver gereden, toen ik op een kampement van landverhuizers stootte. Natuurlijk hield ik stil, vraagde vanwaar zij kwamen, waarheen zij gingen en vernam, dat zij uit zes gezinnen uit Ohio bestonden en zoover in het Westen doorgedrongen waren als hun oorspronkelijk doel geweest was en zij zich hier in de nabijheid wilden vestigen. Ik sprak nu van de voordeelen onzer bezitting, van de nabijzijnde rivier, van den vruchtbaren grond, van de onbegrensde weiden voor het vee en eindigde met het aanbod, hun onze driehonderd zestig acres grond in hun tegenwoordigen staat van ontginning tot denzelfden prijs te laten, welken zij de regeering zouden moeten betalen, onder voorwaarde, dat zij al onze have en goed eveneens kochten, opdat wij onmiddellijk het land zouden kunnen verlaten. Wij bespraken de zaak uitvoerig en kwamen ten slotte overeen dat eenigen der landverhuizers overmorgen komen zouden, om de bezitting in oogenschouw te nemen, en ik tegen zaterdag al ons vee bijeengedreven zou hebben, om het te kunnen schatten. Indien een en ander naar hun zin is dan valt er niet aan te twijfelen, of de koop zal gesloten worden en hebben wij eindelijk uitzicht weer in de wereld terug te keeren.’

‘O Ralf, hoezeer zou mij dit verheugen! Sedert wij naar het Westen gingen, vervolgde ons het ongeluk en het is mij als konden wij nooit weer eene blijde stonde beleven.’

‘Geef geen voedsel aan zulke sombere gedachten, Bertha. Ik had u eigenlijk niets moeten zeggen voor de geheele zaak beklonken ware geweest, dan zou de verrassing des te grooter geweest zijn.’

[p. 211]

‘Het is goed dat gij het mij meegedeeld hebt, daar ik nu morgen het geheele huis in orde brengen en een goed middagmaal bereiden kan. Wij hebben nog wildbraad en de prairiehoenders, die gij gisteren meebracht. De braambeziën zijn volkomen rijp. Gelukkig heb ik vandaag ook gebakken en zetten wij hun nog daarenboven goede koffie, boter en wilde honig voor, dan zullen zij wel in hunnen schik zijn. Maken wij dan van den eersten indruk gebruik, dan zullen de vreemdelingen zich verheugen over het vooruitzicht ons blokhuis te kunnen koopen.’

‘Het gedacht is uitmuntend. Ik zal morgen vroeg naar hun legerplaats rijden en hen verzoeken eenige vrouwen mede te brengen, dan zullen uw hof en uwe hoenderhokken wel de eerepalm van den dag verwerven. Bevalt onze bezitting aan het vrouwelijke gedeelte van het gezelschap, dan wordt de koop zeker gesloten. Doch nu goeden nacht, Bertha; vroeg naar bed en vroeg weer op, is een gulden regel en ik moet morgen bovendien voor zonsopgang op weg.’

Met deze woorden reikte hij zijne zuster de hand en verliet het vertrek.

Werpen wij nu eenen terugblik op het verleden, om te zien hoe het kwam dat broeder en zuster alleen op de uiterste grenzen der beschaving woonden. Ongeveer drie jaar voor het begin van ons verhaal verliet Mister Eduard Dover een oostelijken staat om in het verre Westen gezondheid en rijkdom te zoeken. Zijne vrouw, twee zonen en eene dochter vergezelden hem. De oude man leed sints langen tijd aan uittering en meende dat de verwisseling van luchtstreek en drukke bezigheid de afhemende krachten weer zouden doen toenemen; de hoop dat de aartsvaderlijke levenswijze onder lammeren en kudden op de frissche prairie zijne dagen verlengen en zijne kinderen verrijken zou, bewoog hem al zijne bezittingen te geld te maken. Zijne beide zonen Ralf en Allen stemden vol geestdrift met de plannen huns vaders in; het Westen kwam hun als een paradijs voor: daar vond men een onbegrensd veld voor den ondernemingsgeest welke geheel Amerika bezielde. Zelfs Bertha voedde romantische gedachten van het frissche leven op de eindelooze prairie en in deze droomen mengden zich op zonderlinge wijze tallooze avonturen, wilde bloemen, indiaansche poney's en zelfs de ‘edele’ wilden. Mistress Dover, eene zachtzinnige, geduldige vrouw, wier geheele leven aan de bevrediging der wenschen haars echtgenoots gewijd was, deelde de meening van de overige leden der familie, zoodat geen enkele afkeurende stem zich deed hooren, toen alle oude banden verbroken werden en de reis naar het verre Westen aangevangen werd.

In den beginne ging alles goed en toen de winter zoo zacht inviel als een vriendelijke herfst, wenschten zij zich geluk aan het ruwe klimaat van het Oosten ontkomen te zijn. De toekomst echter is steeds een omsluierde verborgenheid en de aan een wolkeloozen hemel in volle pracht opkomende zon gaat menigmaal te midden van het loeien des orkaans onder. Zoo trof ook dit gezin, dat zoo vol hoop den nieuwen levensweg betreden had, weldra ongeluk en dood.

Op een helderen decembermorgen gaf de jongste zoon Allen zijn voornemen te kennen om naar de naastbijgelegen ongeveer twintig engelsche mijlen verwijderde plaats te rijden, ten einde eenige benoodigdheden in te koopen en te zien wat de post aangebracht had.

‘Ik ga met u mee,’ riep Bertha, terwijl zij van de ontbijttafel opsprong.

‘Neen, blijf,’ gebood de moeder; ‘de dagen zijn kort, de rit is lang en ik voel mij niet recht wel.’

‘Als gij niet wel zijt, moederlief, blijf ik natuurlijk thuis; maar ik verlang eigenlijk naar een rit over de prairie, want Allen en ik zijn altijd zoo lustig en opgeruimd, als wij op onze vurige paarden daarheen vliegen.’

‘Dat is zoo,’ bevestigde Allen lachende, ‘en toch geloof ik, dat moeder gelijk heeft; de rit is zeer vermoeiend en daarbij begint de lucht te betrekken.’

En Allen reed met twee volgepakte zadelzakken vroolijk weg. Vóór hij uit het gezicht was, keerde hij zich om en wuifde nog eenmaal met zijn zakdoek tot afscheid naar het eenzame blokhuis, op welks dorpel de geheele familie den ruiter stond na te zien.

Tegen den middag begon uit de grauwe, donkere wolken, welke zich langzamerhand aan den hemel saamgepakt hadden, zacht en langzaam de eerste sneeuw te vallen. ‘Zacht en langzaam’ slechts in den aanvang; weldra verhief zich een vreeselijke storm en de gestadig dichter vallende sneeuw wiemelde en danste in ondoordringbare massa's door de lucht. De beangstigde bewoners van het blokhuis konden buiten niets meer onderscheiden: de lucht was letterlijk vol sneeuw, dewijl de storm de reeds op den grond gevallen vlokken weer opjaagde en ze vermengde met die, welke intusschen neervielen.

Dag en nacht hield de sneeuwstorm aan en de koude werd steeds vinniger. Waar zou Allen gebleven zijn? Zou hij de neerzetting bereikt hebben vóór het uitbreken van den storm? Was hij behouden?

Slapeloos ging de arme moeder den geheelen nacht in de kamer op en neer. Kort na het opkomen der zon klaarde de lucht op en weldra spande zich het blanwe hemelgewelf boven de verblindend witte prairie uit.

Het geheele gezin schepte nieuwen moed toen de zon weer vriendelijk straalde en de storm zich gelegd had. Met verlangend zoekende blikken zagen zij naar alle richtingen uit; maar traag kropen de uren voort en geen levend wezen vertoonde zich in de grenzenlooze sneeuw woestijn. Des namiddags verklaarde Ralf, dat hij zijn broeder wilde gaan zoeken.

‘Opdat ook gij er het leven bij inschiet!’ klaagde de moeder.

‘Ook ik? Allen bevindt zich ongetwijfeld in veiligheid in de neerzetting of is misschien reeds op den terugweg. Ik wil hem tegemoet rijden en gij moet maar goeden moed houden en u niet noodeloos verontrusten.’

‘De koude is vreeselijk en gij kunt heden niet ver rijden,’ merkte de vader aan.

‘En de sneeuw ligt zoo hoog,’ morde Bertha.

‘Ik ga natuurlijk te voet,’ antwoordde Ralf; ‘de beweging houdt mij warm en op de sneeuw vormt zich een korst. Ik heb een lichten gang en weet mij boven te houden, al lag de sneeuw ook nog zoo hoog. Bekommer u derhalve niet over mij, ook al ben ik niet voor morgen avond teruggekeerd.’

Welgemoed ging hij op weg en de achterblijven den oogden hem zoo lang mogelijk na. Des anderendaags 's avonds keerde hij terug, maar hij kwam alleen. Allen was in de neerzetting niet gezien geworden.

Vruchteloos bleven alle nazoekingen en opsporingen; men hoorde nooit meer iets van hem. Voor de familie was het een vreeselijke slag. De moeder beangstigde zich met alle mogelijke schrikbeelden; de vader, gebogen onder angst en kommer, werd zichtbaar zwakker, en toen de herfst weerkeerde, verrezen op de kleine verhevsnheid naast het huis twee grafheuvels, waaronder de arme ouders, in het leven en in den dood vereend, ter eeuwige ruste lagen.

Deze elkander snel opvolgende gebeurtenissen maakten broeder en zuster het leven in het eenzame blokhuis onverdraaglijk. Er verliepen echter twee jaren eer zich een gelegenheid aanbood om hunne bezitting te verkoopen; en toen de eerste droefheid voorbij was, poogde Bertha door lichamelijke en geestelijke bezigheid de diepe treurigheid en het akelige gevoel der eenzaamheid te verdrijven. Onder hare vlijtige handen bloeiden tallooze bloemen in den kleinen hof, groeiden jonge boomkens in schaduwrijke groepen om het huis, tooiden woekerende wijngaardranken en slingerplanten deuren en vensters. Het pluimgedierte kende hare stem, de geheele inrichting des huizes droeg den stempel van orde en netheid. Niets was echter in staat de herinnering aan het geleden verlies uit te wisschen, of het bang voorgevoel, dat nieuw onheil boven haar dak hing, uit haar hart te verbannen.

Onder deze omstandigheden is het licht te begrijpen, dat broeder en zuster het vooruitzicht hunne bezitting onder gunstige voorwaarden te kunnen verkoopen met vreugde begroetten.

II.

Een prachtvolle morgen daagde over de prairie en de bewoners van het vriendelijke blokhuis stonden met de zon op. Blijmoedig jaagde Ralf op zijn renpaard over de prairie, terwijl Bertha vol hoop op een goeden uitslag haar uiterste best deed om alles zoo schoon en aanlokkend mogelijk te maken. De geheele voormiddag verging met het maken van de noodige toebereidselen, en alles ging haar wondervlug van de hand. Alle spijzen vielen goed uit; de koeken, welke het hoofdsieraad van de tafel moesten uitmaken, zouden iederen kok eer aangedaan hebben.

Ralf had beloofd tegen den middag met het gezelschap te zullen komen en kwam ook op den bepaalden tijd met een ruitertroep van twaalf personen aan. De uitslag van zijn diplomatischen zet om vrouwen uit te noodigen, was zoo gunstig als men verwacht had.

‘Wel, lieve hemel! hoe gezellig ziet het er hier uit!’ riep een der vrouwen, nog voor zij den dorpel was overgestapt.

‘Deze bloemen herinneren mij aan het vaderland!’ sprak een andere met tranen in de oogen.

‘Wij hebben sinds weken geen ordelijke woning betreden,’ merkte een derde aan, ‘en hier is alles zoo net en sierlijk als in een bieënkorf.’

Allen voelden den invloed van de zindelijkheid en de huiselijkheid, welke dit blokhuis alleen van dat van andere pioniers onderscheidde.

Met gulle hartelijkheid bedienden Ralf en Bertha de gasten, die allen blij waren weer eens naar europeesch gebruik met tafel en stoel en andere geriefelijkheden, die men op de reis moest ontberen, te kunnen eten. Het was een vroolijk gezelschap en de gastvrouw oogstte grooten lof in. Zij verdiende dien ook wel, want zij had goed opgedischt: gebraden hoenders, smakelijk wildbraad, versch brood, goudgele boter, groene erwten, wilde braambeziëen, koeken, honig en sterke, geurige koffie. Waarlijk, het was een vorstelijke maaltijd, waaronder opgeruimde gesprekken gevoerd werden, want allen voelden zich behaaglijk en als het ware thuis.

Het is derhalve niet te verwonderen, dat men de bezitting aanbevelenswaardig, de ligging prachtig vond, en het dienvolgens het beste was de door mister Dover aangeboden voordeelige voorwaar den aan te nemen.

Voor er een week verloopen was, was de koop gesloten. Broeder en zuster verkochten al wat zij bezaten met uitzondering van een wagen, twee paarden en eenig huisraad, dat zij wilden meenemen. Daags na den verkoop zouden de mannen zich naar de naaste neerzetting begeven, daar de gevorderde acten later opmaken, waarna de koopprijs betaald en Ralf en Bertha terstond naar het Oosten zouden opbreken.

De gedenkwaardige dag brak aan. Bertha hield zich bezig met de toebereidselen voor de reis, doch kon er niet in gelukken een angstig gevoel te overwinnen. De vooruitzichten waren glansrijk en nochtans kon zij de vrees niet onderdrukken, dat er nog iets zou gebeuren, wat al die schoone verwachtingen zou vernietigen.

Langzaam verliepen de uren en eindelijk neigde de zon ten ondergang. Bertha bereidde een krachtig maal, opdat de broeder zich na den langen vermoeienden rit zou kunnen versterken. Ralf kwam echter niet. Lager en lager zonk de zon,

[p. 212]

de duisternis viel in en nog altijd bleef hij uit. Uur op uur verstreek. Bertha zat in een dikken doek gewikkeld tegen den deurstijl geleund, spande haar oogen in om door de duisternis te boren, hield den adem in om naar de hoefslagen te luisteren: - alies bleef stil. En toen het in het Oosten begon te dagen, strekte het arme meisje zich moede en vertwijfelend op hare legerstee uit.

‘Er moet iets vreeselijks voorgevallen zijn, ik weet, ik voel het,’ kermde zij, ‘en ik ga Kalf zoeken. Ik kan hier niet blijven wachten, gelijk wij bij Allen deden, ik kan niet.’

kostschool-vrlendinnen, naar f. compte-calix.

Bevende van opgewondenheid en angst ving zij den tocht over de prairie aan. Voorwaarts, altijd voorwaarts, mijlen ver, tot zij eindelijk eenige wagens in het oog kreeg, die langzaam van achter een heuvel te voorschijn kwamen. Daar naderde hulp, tijding, misschien wel Ralf zelf. Bijna onmachtig door vrees en hoop zonk zij op den grond neder en wachtte den trein af. Eensklaps scheen zich alles te verwarren, paarden, wagens en menschen vermengden zich eerst in eene verwarde omwenteling, verdwenen daarop en eindelijk hoorde zij eene vreemde stem, die als uit de verte in hare ooren klonk:

‘Goede hemel! hoe is het mogelijk? Onmachtig in de prairie! Zij is waarschijnlijk uitgegaan om hem te zoeken; hoe vreeselijk zal de tijding haar treffen!’

Bertha sprong op.

‘Waar is hij? Is hij hier? Vondt gij hem?’

[p. 213]

kreet zij, zonder eigenlijk te weten, wat zij zeide en waar zij was.

De haar omringende mannen zagen elkander bekommerd aan, zonder te antwoorden.

‘De vrouwen komen dadelijk,’ sprak een hunner, ‘laat ons liever op haar wachten.’

de grieksche beeldjesverkooper.

‘Gij weet, waar hij is, o, zegt het mij,’ smeekte Bertha, de handen vouwende en met geweld de onmacht, welke haar overvallen had, onderdrukkende. De mannen waren meerendeels bij het gezelschap in haar blokhuis geweest en brachten nu hunne have van de rivier naar de aangekochte bezitting over. In de verte naderden nog meer wagens en een kudde voe. Allen bleven het stilzwijgen bewaren tot een grijsaard, die aartsvaderlijke voorrechten scheen te genieten, op het meisje toetrad en haar liefderijk bij de hand vatte.

‘Kom met mij mee, gij moet het ten slotte toch vernemen. Uw broeder werd heden nacht op den terugweg overvallen en ligt hier in mijn wagen.’

Hij voerde haar langs den trein naar een overdekten wagen, in welken Ralf met gewond, gezwollen aangezicht en verscheurde, bebloede kleeding op eenige kussens lag. Zijn hoofd was in natte omslagen gewikkeld.

‘O! hij is dood!’ snikte Bertha; ‘ik wist het wel! O! Ralf! Ralf!’

‘Hij is niet dood!’ sprak de oude man geruststellend; ‘er bestaat nog hoop om zijn leven te redden.’

‘Hij moet als een leeuw gevochten hebben,’ merkte een landverhuizer aan; ‘naar den toe-

[p. 214]

stand te oordeelen, waarin wij hem vonden, moet er een geduchte strijd plaats gevonden hebben.’

‘Hij werd ook van den laatsten penning, dien hij voor land en vee ontving, beroofd,’ zegde een derde.

Beroofd en vermoord! Haar broeder, haar eenige steun in het leven - hoe kon zij het verdragen? Zij klom op den wagen en legde het gekneusde hoofd van den bewustelooze op haren schoot.

‘Wij zullen hem thuis brengen,’ zegde de grijsaard; ‘hoe eerder hij tot rust komt, hoe beter het zijn zal.’

‘Kan niemand een dokter uit de neerzetting halen?’ vroeg Bertha.

‘Een jongen is er reeds op een der vlugste paarden heen gezonden en de dokter kan nagenoeg gelijktijdig met ons in het blokhuis aankomen, want wij moeten zeer langzaam rijden.’

‘Wat zal hem nog een dokter baten?’ fluisterde de voerman van den wagen een kameraad toe: ‘ik twijfel er aan of wij hem wel levend thuis zullen brengen. Het is een ongelukkige geschiedenis - en wat zal toch, ik vraag het u, het arme meisje aanvangen?’

(Wordt vervolgd.)