De Belgische Illustratie. Jaargang 15

[p. 161]

[Nummer 21]

Onze gravures.

De visschers van Dieppe.

Dieppe is eene oude stad, in het departement der Seine-Inférieure; zij dagteekent van de IX^e eeuw en bestond destijds slechts uit eenige hutten, die door Carlomagnus met een fort tegen de invallen der Noormannen beschermd werden. De Franschen spreken den naam dezer stad Di-eppe uit; maar blijkbaar zouden zij juister zijn in die uitspraak wanneer zij vlaamsch kenden en heel eenvoudig Diep konden zeggen.

de visschers van dieppe, naar m. bayle.

Het rivierke van Arques droeg vroeger dien naam: deep, diep, profonds.

Dieppe is een badstad, hetgeen zij aan de hertogin van Berry te danken heeft; hare overige bestaanmiddelen vindt zij in de vischvangst, waarvan de schilder Bayle ons hier een der tooneelen weergeeft: een levendig en zeer verscheiden strand, bij laag water.

De hooge rotsen links, de kalme vlakte rechts, door de laatste stralen der avondzon bestraald, de groepen voor op het plan, het met waterplassen overdekte strand, vormen een harmonievol en levendig geheel.

De worstendief.

Een recht origineel schilderstukje! De grootmoeder had haren neusnijper opgezet om de meelige aardappels te schillen en zij was, bij die eentoonige draai-operatie, in slaap gevallen.

Haar kleinzoon, een lieve deugniet van dertien jaar, heeft een bijzondere voorliefde voor den rookworst, die aan den zolder hangt en meer dan eens als hij bij de haard zit, houdt hij het oog op die lekkernij gevestigd en lekt zich droomend de lippen. Die worsten aan den donkeren zolder zijn voor den lekkerbek, wat de blinkende sterren aan den hemel zijn voor den dichter: hij mag ze bewonderen, maar - dat is alles.

Op de groote, groote feestdagen wordt er wel eens een van die sterren, ik wil zeggen, een van die worsten, naar beneden gehaald; maar dan komt er toch maar een tamelijk klein brokske, een schaduw zal ik zeggen, tusschen de lange witte tanden van den kleine, en 't was juist zijn droom van geluk er zich eens doodziek aan te mogen eten.

Wie zal het weten als hij, terwijl grootmoeder slaapt, de kans waagt en Van Alphen parodieerend zal de jongen gezegd hebben:

Aan een stok zoo vol geladen
Mist men toch een worstje niet.

[p. 162]

Zacht heeft hij het mes uit de krachtelooze hand genomen, een vat op het hoenderhok geeft hem de kans op de kas te klimmen - grootmoeder slaapt zoo vast als mijlpaal aan den grooten weg - en voorzien van de zoo lang gedroomde lekkernij daalt de kleine worstendief stil naar beneden.

Niemand, geen menschelijk oog heeft de schelmerij gezien: toch wel! Daar komt juist een kleine schoolkameraad den trap af en piept om de deur? Zal hij de grootmoeder wakker maken en den dief doen betrappen, of zal hij stilweg zeggen ‘halfmijn’ en zwijgen op voorwaarde dat hem de helft van de lekkernij wordt toegestoken?

Dat kunnen wij niet, dat zullen onze lezers naar welgevallen kunnen beslissen.

De verjaardag.

Gelukkig, wij zijn in onzen tijd zoo wat uit het chauvinism van het eerste fransche keizerrijk geraakt. De oud-gedienden van Napoleon, met houten beenen, het Legioen van Eer op de borst, de gevonden kinderen door een fransch regiment aangenomen, de eerlijke koporaals van het groote leger, enz. zijn grootendeels verdwenen uit onze tentoonstellingen, uit onze letterkunde en van ons tooneel.

Wij zijn er tevreden om, aangezien wij de vergoding van dien grooten menschenslachter niet deelen, niet gevoelen, niet aannemen, en zelfs beweeren dat die bewonderaars met halve beenen en kwart armen, nooit in volle waarheid bestonden. De oude soldaat is in vele opzichten niets meer dan een dichterlijk uitvindsel; doch 't welk zóó diep in de fransche natie gedrongen is, dat het bij haar altoos welkom blijft.

Waarom zou dit bij ons het geval zijn? Wij zijn zoo'n groote bewonderaars niet van het oorlogvoeren en de vereerde held zelf is voor ons niet veel meer geweest dan een geesel, waarvan wij nog, na zestig of zeventig jaren, de bloedige slagen op den rug gevoelen.

Het schilderstukje van Otto, op zichzelve genomen, is zeer eenvoudig en lief van gevoel, 't Is de verjaardag van wat, van wie? Altijd van iets dat met den kleinen plaasteren man, dien. wij te Waterloo zoo geducht den mantel uitklopten, in betrekking staat, en daarom is de tafel gedekt en schenkt de dochter aan 't oude houtenbeen een likeurtjen in.

De kleinzoon heeft, om grootvaders vechterslust nog eens plezier te doen, zich in krijgsgewaad gestoken met papieren hoed, kindersabel en een neusveger tot nationale vlag.

Hoe het zij, de oude man ziet er niet heel crâne uit en we begrijpen zelfs niet hoe met zoo'n goedig gezicht, hij die plaasteren keizer niet op zolder werpt, en niet zegt, wanneer zijn kleinkind hem aan het kanongedommel denken doet: ‘Jongelief, zie eens hoe dat bloedig spel mijn beenen bedorven heeft; ik hoop wel dat gij de uwe tot wat beters besparen zult dan ze door kanonskogels te laten wegkegelen,’