De Belgische Illustratie. Jaargang 15

[p. 153]

[Nummer 20]

Onze gravures.

De koningin van den wijnoogst.

't Is wijnmaand; de heerlijke en sappige druiven zijn door de zon rijp gestoofd; de oogst is volop in gang; de lekkere druif wordt naar de pers gebracht en als het werk gedaan is, kiezen de persers eene koningin, die het luidruchtig wijnfeest zal voorzitten.

Wat de grooten doen, dat doen ook de kleinen. Ook zij vieren feest; ook zij hebben druiven geoogst en persen den wijn; ook zij hebben eene koningin gekozen, die het kinderfeest presideert.

de koningin van den wijnoogst, naar p. seignac.

De houten bank is de feesttafel, in de keuken geplaatst; de kinderstoel vervangt den gouden troon en de hemel die zich boven de kleine met wingerdblaêren gekroonde koningin uitspreidt, is eene oude met reten en scheuren voorziene paraplu.

Rondom de feesttafel liggen de genoodigden op den grond; de kleine jongen perst met zijne tien vingers de malsche druiven, wier sap in tas, kom en glas droppelt, 't Is een prachtige groep, een frisch en levendig tafereel, rijk in opmerking en bijhoorigheden.

Eene nieuwe aankondiging.

Op den hoek der straat heeft de oude briefplakker een groot bericht vastgemaakt van Leondaridos - neen, van Napoleon Rinskopf, cirage sans pareil - een blink, die van eene laars een spiegel maakt en waarin zich niet een aap, maar zelfs eene dame voortreffelijk zou kunnen spiegelen. De schoenmakersjongen, die juist een paar beslijkte en bemodderde stevels gehaald heeft, staat voor dien plakbrief in verbazing en droomt hoe verwonderd de ritmeester zijn zou, als hij wandelend met zoo'n geblonken stevels aan, zijn lange gestalte in zijn eigen beenen zou kunnen spiegelen!

[p. 154]

Zware negotie.

Mozes, de paardenkooper, een sjachelaar van de fijnste soort, heeft voor den sterken ruin van den jongen pachter geld geboden. 't Paard, beweert Mozes, is meer dan het derde te veel betaald; maar hij wil den pachter een goeden stuiver gunnen! Wie zou den slimmen sjachelaar niet gelooven? De pachter denkt er echter zwaarmoedig op na; het paard zelve staat er met eene wijsgeerige onverschilligheid bij. De pachter aarzelt; hij gaat toegeven; doch op dat oogenblik legt zijne jonge vrouw de hand op zijnen schouder en een enkel woord brengt hem te binnen, dat bles reeds zooveel goede diensten bewezen heeft, en nog vele andere bewijzen zal - en ook dat hij meer waard is dan de jood biedt. We verwedden tien tegen een dat de ruin bij den jongen pachter op stal blijft!

De bunzing.

Dit schadelijk dier is op onzen buiten wel gekend, ofschoon in de verschillende benamingen. Voor het wild, voor haas en konijn, is de bunzing een gevaarlijke vijand en als hij 's nachts op roof uitgaande, den weg naar ons hoenderhok gevonden heeft, brengt hij daar eene verwoesting te weeg al zoo groot, al zou er Reintje aanwezig zijn. Zelfs de visch is voor de bunzing eene lekkernij. Het vel van den bunzing heeft zijne waarde, doch het behoudt meestal dien sterken en niet aangenamen reuk, dien het dier in zijn leven afwerpt.