voor hem op de koord; deze was gespannen van de Notre-Dame naar een huis, dat op de brug van dienzelfden naam gebouwd was. Op het oogenblik dat de koningin over de brug ging, kwam de koordedanser van den toren, in de eene hand hield hij een fakkel, in de andere eene kroon. Deze laatste kwam hij op het hoofd der koningin plaatsen en keerde toen weer langs denzelfden dunnen weg, naar boven. Wonderlijke kroning, inderdaad!
Een dergelijk feit, zegt een tijdschrift, had in 1536 te Venetië plaats. De print die men hiervan bewaart, doet zien dat de koord in sterk schuinse richting liep, van de galerij des torens op St. Marcus-plein naar een vlot op het water, waar deze aan eene wind-as werd vastgemaakt.
Blondin, die zijne koord over de Niagara spande, is nog altijd de held van onzen tijd. Na hem zijn een aantal Blondin's opgekomen, die den naam van den amerikaanschen kunstenaar exploiteerden en hem min of meer navolgden, met over eenen vijver, eene rivier of anderzins hunne koord te spannen. De tijd echter, dat de koordedansers koninginnen kroonden, is reeds lang voorbij.