De Belgische Illustratie. Jaargang 15

[p. 105]

[Nummer 14]

Onze gravures.

De speelplaats der kinderen.

In de oude kloostergaanderij, die in vroeger dagen tot wandelplaats diende, waar de moniken, stil, rustig en vreedzaam hunne getijden kwamen lezen, speelt nu eene talrijke groep kleine meisjes, onder het toezicht eener vrome Zuster. De bouworde der gaanderij is oud; hare muren zijn hier en daar gescheurd; de zerken waarmee zij gevloerd is, dagteekenen van voor eeuwen.

't Was dan ook een zeer origineel denkbeeld om aan al dat ouds en versletens eene groep frissche, jolige en juichende kinderen tot kontrast te geven. 't Is of het oude gebouw bij al dat gejubel herleeft, en het opklimmend geslacht met dezelfde liefde beschermt als voor lange jaren, de monniken, wit van baard en haar.

De groepen kinderen zijn met veel opmerking weergegeven. Ziet, de grootsten, die reeds breien, lezen en wandelen, bezetten het middengedeelte der schilderij; rechts speelt men met den bal, links is het spel in bittere tranen verkeerd; vóór u timmeren de kleinsten een poppenhuiske, en takjes, tusschen de spleten der steenen gestoken, vervangen de boomen van het omliggende park.

de speelplaats der kinderen, naar benjamin vautier.

De schilder van dit rijk kontrasteerend, levendig en vroolijk tafreel is de heer Vautier,

[p. 106]

de Duitscher die in onze laatste tentoonstelling een zoo schoon tafreeltje zond: de plantenlezer, en wiens naam hier reeds verheerlijkt werd door de zinrijke gravuur eene aanhouding.

Een Tunische oproerling.

Ziedaar eene recht stoute en echt araabsche figuur, ontleend aan den oorlog tusschen Frankrijk en Tunis. Die ruiter is zonder twijfel een moedige verkenner, die tot op de uiterste voorposten der Franschen is doorgedrongen. Door de fransche tirailleurs overvallen, wijkt hij achteruit, doch zich omkeerende legt hij nogmaals aan en zendt hun eenen kogel tot afscheid toe, die zonder twijfel zijn doel niet missen zal.

Aardpyramiden in Tyrol.

In het zuidelijk gedeelte van Tyrol, nabij Bozen, vindt men het eigenaardige landschap dat een kunstenaar van talent, den lezer hier voor oogen brengt. Daar waar de Finsterbach schuimend zich in de Eisach werpt, verheft zich, op den rechteroever, het groote aardpyramiden-woud. Machtig groote zuilen van leemachtig phorfier verheffen zich daar in bonte mengeling en als aan elkander geschakeld. Ieder der pijlers draagt een reusachtigen steenhelm op den top, en velen zijn door eenen pijnboom, als door een vederbos, bekroond.

Zoo lang nu dergelijke reus met dezen steenhelm gekroond is, kan hij de stormen trotseeren; doch valt die kroonsteen neer, dan ook stort de pyramide weldra, onder de wisselvalligheden van het weder, ten gronde. Ook hier bestaat alzoo die groote strijd, dien bergen en wolken met elkander voeren.

Dit wonderbare stille steenen woud ontspruit niet, zooals zijn groene nabuur, uit de aarde; het ontstaat veeleer van boven naar beneden; toch is zijne wording zeer eenvoudig. Het water van de smeltende bergsneeuw of het bruisende onweer, maken het gesteente, waaruit de hoofdmassa des bergs bestaat, van lieverlede los en tengevolge der rotsblokken die beneden liggen, wordt de onderlaag tegen den vernielenden invloed der weersgesteldheid beschermt. Jaar in jaar uit duurt de werking voort; het immer vallende waterdropke doorwoelt den berg, om aan den voet een woud van met rots gekroonde aardpyramiden te vormen.

In de hoogere Alpenstreek toovert de zonneglans nogmaals wondervolle gestalten voor ons oog. Ook op de ijsvelden der gletschers liggen groote rotsblokken verspreid, waarop de zon brandend neerstraalt en onder welke de daar gelegen ijsmassas smelten; eer de zomer verdwenen is, ontstaan ook daar afhangende pijlers, die broederlijk op de aardpyramiden beneden neerschouwen.

Staren wij hooger op, dan zien wij daar op de helling des bergs een dorpke liggen met ranken toren: het is Mittelberg. Verderop verheft zich de naakte bergtop, die echter bij zonneop-, en bij zonneondergang met de heerlijkste kleuren bemaald wordt, die nooit een kunstenaar op zijn meesterlijkst palet zal weergeven.

Een zingende luchter.

In de tentoonstelling van elektriciteit te Parijs, werd het ons gegeven een zonderling muziekinstrument te hooren en dat daarenboven op eene recht zonderlinge wijze geplaatst was, namelijk in eenen luchter, die aan de zoldering van eene zaal was opgehangen.

Als men deze zaal was binnengetreden, hoorde men eensklaps een zoetluidend muziek en men zag onwillens op naar den luchter, uit welken de tonen opstegen, rond welks vlammen zich kleine lichtende kringen afteekenden.

Die zingende luchter was uitgevonden door den heer Kastner. Hoe werden die tonen voortgebracht?

In een naburig salon speelde een heer op een harmonium de arias welke men in het eerste salon hoorde. Uit de toetsen van het speeltuig liepen koperen draden naar boven en tot in de takken van den luchter. Links ziet men den luchter, rechts het speeltuig waarvan hooger spraak is, en dat ‘Pyrophone’ genoemd wordt.

Volgens verklaring van deskundigen is de toon van dit zonderling speeltuig veel machtiger en harmonievoller dan dat van ons kerkorgel.