De Belgische Illustratie. Jaargang 15

[p. 97]

[Nummer 13]

Onze gravures.

Storm op zee.

Wij, bewoners van het binnenland, wij hebben schier geen denkbeeld van het leven op de zeekust; van dat aanhoudend worstelen met duizenden gevaren, waaraan de strandbewoner is blootgesteld, niet alleen in oogenblikken van storm, maar zelfs in die van kalmte.

Ja, het kan in onze omgeving wel eens stormen; het hart kan [z]eker wel eens bang jagen, als de wind het zwak getimmerde huis kraken doet, als de donder over onze hoeven rommelt en het bliksemvuur op onze stalling, huis of hooiberg neerslaat; als de rivier wast en klimt, de dijk breekt en onze landerijen onder water schieten; maar dat zijn uitzonderlijke gevallen.

Den strandbewoner integendeel is op iederen dag van zijn leven een gevaar wachtende, en niets kan vergeleken worden bij de gevaren, die de verbolgen zee oplevert. Een nacht van storm, als de visschers in zee gegaan zijn, is op het strand een nacht, die wel geschikt is om aan velen sneeuwwitte haren te geven.

Ja, die vrouwen en kinderen zijn in dat gevaarvolle leven opgekweekt, maar toch is en blijft het hart daar, en is dit niet minder bloedig getroffen als het lot op de dierbare panden van een zeemanshuisgezin valt. Ook voor iedere familie aan zee is deze laatste een kerkhof, waar er meer dan een voor eeuwig verborgen werd.

storm op zee, naar jordan.

De schilder Jordan heeft een hartroerend tooneel aan de Bretanjer kust voorgesteld. Een vaartuig is in nood. De stoute redders zijn op het strand bijeengesneld; zij zijn gereed om de redding te wagen, doch die poging is een zekere dood, waardoor het getal der slachtoffers nog vermeerderd wordt.

Op het havenhoofd knielen, bidden en smeeken de vrouwen en kinderen van de schipbreukelingen. Deze smeekt met gevouwen handen om menschelijke hulp, een ander wendt als door de paniek getroffen, het hoofd om, als durft hij den doodstrijd der ongelukkigen niet zien.

Helaas, er is geen redding mogelijk. Alleen God zou eene helpende hand kunnen toereiken! Velen der aanwezigen, oude zeerobben, behouden hunne kalmte en zien het gevaar met een onbewogen oog in, doch dit belet niet dat het hart onder het leeren regenvest sneller jaagt.

Het is een ingrijpend tooneel dat ons de

[p. 98]

schilder te zien geeft, en dat meer dan een lezer, als hij 's avonds rustig bij zijn lamplicht gezeten is, zal doen droomen van het harde lot van die, welke van hunne jeugd af de trouwelooze zee beploegen voor een arm stuk dagelijksch brood.

De overvaart.

‘Haal over!’ heeft het van de overzijde der rivier geklonken, en de veerman, een jonge en flinke maat, heeft de zware en sterke boot naar den oever gestooten om de vracht in te nemen.

Allengs is er meer volk gekomen, jong en oud, dat van den overtocht wil gebruik maken. De veerman doet een ouden sukkel instappen en ginds in de verte komt nog een koppeltje aan gewandeld, dat er zoo zonnig uitziet als het dorpke, dat op den boord der rivier zijne frissche kleuren ten toon spreidt.

Wat al verschillende levensstanden bevat de boot van den veerman: menschen uit den werk-, menschen uit den hoogen stand, arme wroeters en weelderige rijken. Hier, vlak voor ons, een zorgeloos kind, dat met eenen bloemtak in het water speelt; wat verder op eene weenende vrouw, wien een oud heer tevergeefs tracht te troosten; ginds eene soort van Boheemster, wie weet eene handkijkster of waarzegster, in de verte het koppelke voor 't welk de wereld nog vol rozengeur en maneschijn is.

Niet alleen zeggen wij: wat verschil van stand, maar ook van aandoeningen en gemoedsbewegingen is er op die enge plaats en in die boot vereenigd!

De Brusselsche hondenmarkt.

We moeten u niet zeggen waar, op wat plaats te Brussel, de hondenmarkt gehouden wordt. De huizen op den achtergrond zeggen het u meer dan genoeg. Het is echter niet geheel juist hier te zeggen, dat er alleen honden van allerhande soort worden te koop geboden: men verkoopt hier ook bloemen, gevogelte en wie weet wat al meer.

Om honden van alle rassen te zien, moet men deze markt bezoeken; doch indien deze arme dieren eens konden spreken, zij zouden voorzeker stof geven tot vroolijke blijspelen en diep ontroerende drama's. Van waar komen zij? Dat is niet zelden een raadsel.

Als gij in deze of gene stad een sierlijk hondje kwijt raakt, neem dan gerust uw spoorwegkoepon, stoom naar Brussel, trek 's maandags en zondags naar de Brusselsche hondenmarkt, en gij zult er tien tegen een uwe levrette, uwe fideel, uw smousje bedrukt en angstig opziende, trippelend met de fijne pootjes op de koude steenen, terugvinden.

Niet alleen de hondentypen op de markt aanwezig, zijn merkwaardig, maar de verkoopers geven den fijnen opmerker inderdaad stof tot nadenken. Hebt ge nog niet opgemerkt dat de hondenkoopman in zijn aangezicht, baard en haar, iets weg krijgt van den hond zelf? Zie of die karakteristieke koopman, die het wit poedelhondje te koop biedt, niet in zeker opzicht de bloedverwant is van den hond dien hij aanprijst?

In Eerelman's schilderstuk is veel opmerking en waarheid te vinden. De voorstelling is naar de natuur en geeft ons die vroolijke gamme, welke wij immer ondervinden als ons iets voor oogen gebracht wordt dat wij kennen, dat eigenaardig is aan ons volk.