De Belgische Illustratie. Jaargang 15

Bloemen op het harde pad.
Door August Snieders.
(Vervolg.)

Het sloeg twee ure toen op de straat een dof gerommel aangroeide, en voor de deur van het hotel stilhield.

De poort werd geopend, viel weer met een zwaren bons toe en niettegenstaande de tapijten op de trappen, hoorde men duidelijk iemand naar boven komen.

De voetstap naderde de kamer, waar Mevrouw zich bevond, doch hij ging voorbij.

Eensklaps scheen Mevrouw Dedeling al haren moed bijeen te zamelen, snelde naar de deur, rukte deze open en verscheen op den dorpel.

Bij het licht dat in den gang brandde, zag zij haren echtgenoot, die op het gedruisch dat zij maakte, stilhield.

‘Dedeling’ zegde zij; ze had George willen zeggen; doch nooit had zij zich aan dien voornaam kunnen gewennen; nooit had zij dezen kunnen uitspreken en ze bezigde, volgens burgerlijke wijze, den ‘van’.

De man bleef op den dorpel der deur van zijne slaapkamer staan, en wendde het hoofd ter zijde om.

Op zijn rood gevlamd gelaat was ditmaal eene uitdrukking van onbeschoftheid verspreid, misschien wel ten gevolge van het bovenmatig drinken en den tegenslag in het spel.

‘Is de voorhang nog niet over het kluchtspel van dezen avond gevallen?’ sprak de man spottend.

Mevrouw antwoordde niet; zij zakte op de knieën en nokte met gebogen hoofd en saâmgewrongen handen:

‘Heb genade met mij, ter liefde van uwe kinderen!’

Mijnheer Dedeling zag die vernedering, zonder dat zij hem in het minste trof; alleen de spot verdween uit de oogen en van de lippen, en zijn gezicht werd strak.

‘Maak u toch niet belachelijk!’ zegde hij; en inderdaad de drijfveeren, die Mevrouw in den afgeloopen avond aangezet hadden om te handelen zoo als zij gedaan had en nu nog deed, konden door een gemoed gelijk dat van Mijnheer Dedeling niet verstaan, niet begrepen worden.

‘Ik bid u,’ hervatte Mevrouw, ‘laat het vrede zijn tusschen ons, Mijnheer, opdat onze kinderen, bij hunne terugkomst, geen graf tot vaderhuis vinden.’

Mijnheer Dedeling trok de schouders op en draaide aan de kruk der deur, om binnen te treden.

Mevrouw omvatte zijne knieën, en het was of die beweging hem walgde, want hij rukte zich los, en zij - zij viel achterover.

Krachtig sloeg hij, binnen getreden, de deur toe en sloot ze.

Die val bracht Mevrouw tot bezinning; zóó diepe vernedering was inderdaad te veel; de tranen gudsten uit hare oogen, vreesselijk bleek was haar aangezicht, hare blauwige lippen trilden, terwijl in haar oog, door den tranenwolk heen, een ongewoon vuur tintelde.

Driftig stond zij op, vloog op de deur aan en sloeg er hare kleine vuisten tot bloeden, terwijl zij als eene gekwetste leeuwin een brullend gehuil uitstiet: zoo had niemand haar gewis ooit gezien.

Binnen verroerde zich niets meer.

De kamenier, die hare vertrekken op eene hoogere verdieping had, was sedert eenige oogenblikken opgestaan, had zich in haast gekleed en kwam den trap af. Zij kende reeds de smartelijke lijdensgeschiedenis van Mevrouw Dedeling, al was deze dan ook, op dit punt, in 't geheel niet vertrouwelijk.

‘Kom, Mevrouw,’ zegde de kamenier zacht, en omvatte de beide bebloedde handen harer meesteres, ‘kom naar uwe kamer; wees bedaard!’

De ongelukkige gehoorzaamde en liet zich, in tranen losberstend, naar haar slaapvertrek teruggeleiden. De storm, die een oogenblik zoo hevig was uitgebersten, was bedaard.

In hare kamer zakte zij andermaal neer en verloor het bewustzijn. Onder de liefdevolle zorgen van het kamermeisje, kwam zij bij en zij zou wellicht gedacht hebben, dat zij uit een vreesselijken droom ontwaakte, hadde de pijn harer gekneusde handen haar niet tot de waarheid teruggebracht.

Mevrouw betreurde hare laatste opwelling van gramschap; zij betreurde ze uit ter harte. Waarom ook dat geweld niet verdragen? Zij was het worstelen tegen dien ijs-man teenemaal moede en zou zich voortaan gelaten neerzetten, tot dat er onverwacht een zonnestraal doorbrak, die zijn hart treffen mocht.

Hare jeugd kwam haar voor den geest. Eens deze voorbij, hadden er maar weinig bloemen op haar levenspad gebloeid, en toen zij dacht dat die bloemen zouden ontluiken, na den blijden bruiloftsdag, vond zij zich andermaal bedrogen!

‘Geduld, lief kind,’ zegde hare moeder soms, die het wee harer dochter met een onrustig oog volgde, ‘geduld, op het hardste pad groeien nog bloemen...’

Dat was waar, want er ontloken bloemen aan de wieg harer kinderen; doch na eenige jaren gingen de kinderen den huize uit en toen ook verwelkten de spichtige bloemen met magere kleuren.

Zoo als wij weten waren de zoon en de dochter geruimen tijd afwezig geweest, en zouden nu eindelijk in het vaderhuis terugkeeren; doch hoe en in welke gesteltenis?

Lieftallig was Heva nooit geweest; zij had veel, zeer veel van den vader. 't Was een schoon, een prachtig schoon meisje: groot, reeds gezet, met eene snede van wezen die bewondering opwekte, doch klopte daar binnen, achter zijde of fluweel, wel een hart?

Dit scheen betwijfeld te kunnen worden.

Moeders liefdewoorden en kussen hadden haar schijnbaar, reeds in hare wieg, koud gelaten; later had zij ze met eene uitdrukking van verveling afgeweerd, en om de klacht der moeder had het schoolkind wel eens geglimlacht.

Zou de schoone Heva, in de wereldschgezinde kostschool, eindelijk veranderd zijn?

Wat Ulrich betreft, deze was van zijne jeugd af een loszinnige knaap geweest, die, onder ander, nooit een goed begrip van zijnen stand in de samenleving had kunnen opvatten; die lichtelijk van zijne hoogte afdaalde, zich met minderen verbond en zich niet altijd kiesch of fijngevoelig toonde in de keus zijner vermaken.

Als knaap had hij reeds groote en hevige driften, die zich, het was te vreezen, door de weelderige omstandigheden waarin hij leefde, zich met des te meer kracht zouden ontwikkelen, daar de godsdienstige opvoeding weldra geheel gemist werd.

Den vader ontbrak het aan godsdienstig gevoel; hij was dit ook niet gedachtig geweest bij de keus der opvoedingsgestichten voor zijne kinderen.

Hoe zou Ulrich terugkeeren?

‘Laat ons hopen, laat ons hopen!’ morde Mevrouw Dedeling. ‘Al had ik mijnen kinderen een liefdevoller huis willen voorbereiden dan ik hun aanbieden kan, 't zal met Gods hulp misschien nog beter gaan dan ik denk. Ja, mijne moeder zegde het wel: op het hardste pad groeien er nog bloemen.’

Eenige maanden later, toen de blijde zomer kwam, keerden ook de twee kinderen eindelijk terug.

Mevrouw had bij die terugkomst het hotel door verfborstel en behangershand willen doen opknappen; maar Mijnheer Dedeling had dit niet gewild, zonder echter de reden voor die weigering aan te halen.

Het huis was dus even somber als vroeger, doch Mevrouw ten minste ontving de kinderen met open armen en een, blijden glimlach.

Heva kwam het eerste; zij was schooner, zelfs beelderig schoon geworden, doch 't was of eene stijve en statige koningin binnentrad, die zich nauwelijks gewaardigde eenen blik zijwaarts te geven, of de toppen harer vingeren te laten aanraken.

Moeder prangde de dochter aan het hart en kuste haar vurig; doch de warmte was niet wederkeerig. Gelukkig merkte de edele vrouw dat niet zoo spoedig op.

Eenige uren later keerde Ulrich terug, gansch anders dan zijne zuster; doch liefdevoller? Dat juist niet. De afwezigheid en het verblijf in den vreemde hadden daarenboven zijne manieren losser, maar ruwer en oneerbiediger gemaakt.

Dat viel Mevrouw onmiddellijk in het oog.

Ulrich was niet schoon; hij had iets van de moeder, als snede van het gezicht; hij was afschuwelijk mager, had fletsche oogen en het teeken der afgeleefdheid op het wezen, hoe jong hij dan ook ware.

Naast hem bood zich een schepsel aan dat op Mevrouw Dedeling een slechten indruk maakte, namelijk de gouverneur. Deze was een lang, mager man, met scherpe trekken, uitstekende wangbeenderen, een zwarten, opgestreken haarbos en een zware tot punten aangevette knevel.

Als hoofd en gestalte zou men soms wel eenigszins aan een don Quichotte gedacht hebben, en genegen zijn tot lachen; doch bij dat wit gelig oog en dien spotzieken trek om den mond, dacht men ook aan Mephisto - en men huiverde. Die man was nog in den vollen bloei des levens.

Monsieur de Capières, zoo noemde zich die zonderlinge gouverneur, aan wiens leiding de jonge Dedeling een paar jaar was toevertrouwd, was bij den eersten oogslag door Mevrouw geoordeeld, al won hij dan ook veel door zijn vleienden omgang en behendig gevoerde gesprekken.

Met Mijnheer Dedeling was de gouverneur onmiddellijk op den besten voet; zij kenden overigens elkander; zij hadden elkander te Parijs in zekere kringen van twijfelachtig alooi ontmoet, en het was zelfs daar, in die hoofdstad, dat de vader den zoon aan deze leiding toevertrouwde.

Toen de moeder alleen was in hare kamer, ontging haar andermaal eene begoocheling: de terugkeer harer kinderen zou nogmaals geen bloemen op haar pad doen ontluiken.

[p. 12]

Er werd een prachtige maaltijd gegeven om de terugkomst der kinderen te vieren: de vrienden van Mijnheer Dedeling en hnnne dames waren in groot getal aanwezig.

De keuze, dit moeten wij erkennen, was ten minste ditmaal, door den heer des huizes, met eene zekere zorg gedaan: het twijfelachtige was verwijderd gebleven: het kaf was zeer keurig van het graan gewand.

een oogenblik rust, naar j.d. stevens.

Al den luister, die de ijskoude Dedeling kon tentoonspreiden, was aan dit feest besteed; hij hield, in dit geval, zijn hoogen stand waardig op. Blazoen, zilver en kristal blonken rechts en links in de zalen en de genoodigde vrouwen waren wel is waar nict zelden oud en leelijk, doch zij waren van stand en behoorlijk met juweelen belegd - en dat zegt iets, zelfs veel.

Als men een oogslag over eenige der hoofdpersonen van ons verhaal aan tafel wierp, kwamen de hoofdtrekken hunner karakters, voor den Scherpen waarnemer des te duidelijker uit.

Ulrich Dedeling niettegenstaande zijne twintig jaren, bekommerde zich weinig om de adellijke schoonheden, hier en daar aan de tafel ten toon gezet: hij hief met des te meer welgevallen het champagne-glas op en zag daarin, met een fletschen glimlach, de peerlen opwaarts stijgen: hij was reeds eene soort van Falstaff of wilde dit zijn, gewis zonder ooit dat model voor oogen gehad te hebben, en zat liever gelijk de spreekwoordelijk geworden Sir John, bij juffrouw Haastig en

[p. 13]

Doortje Scheurlaken⁽¹⁾, dan in een zoo adellijk gezelschap als hier.

admiraal seymour.

Monsieur de Capières was de hoffelijke Mephisto, zeer behoedzaam, zeer weerhoudend in zijne woorden en gebaren, doch die blijkbaar wel aan wat jongers, en zelfs aan iets anders dacht dan aan eene weduwe gelijk Martha⁽²⁾, tot wie hij zou willen fluisteren:

..........en 'k zou misschien
U wel.... den gouden trouwring biên.

Het oog van dien man rustte soms, meer dan het der moeder lief was, op de schoone Heva, die echter zoo koel, zoo weinig aantrekkelijk en geopend scheen voor al de hoffelijkheden, die zich rondom haar opdeden, en dit van wege jonge en welgemaakte edellieden, dat de oplettendheid van.... een gouverneur zeker geen ingang zou vinden.

Zeg mij nochtans het geheim van een vrouwenhart? Wie, de grootste menschenkenner zelfs, kan het doorpeilen?

De avond viel; de zalen waren glanzend door het licht op luchters en girandolen. De deuren, die op een breed perron uitkwamen en van hetwelk men uitzicht had op den hof van het hotel, waren geopend en lieten de koele avondlucht binnen.

't Was een heerlijke avond; de volle maan wierp een fantastisch licht op de boomen en, onder deze door, over de gras- en bloemperken, en schiep daar wonderlijke licht- en schaduwbeelden.

‘Het is een avond, die aan Italië's hemel denken doet,’ zegde Monsieur de Capières, de schoone Heva vleiend buigend naderend, die op het perron en voor de breede leuning staande, een oogenblik versche lucht schepte, in gezelschap eener andere genoodigde.

‘Heelijk,’ antwoordde het jonge meisje, en de toon waarop zij sprak, was niet zóó koud als de Capières het verwacht had; want hij gaf hem moed om zich eenigzins op te beuren en juist niet als een mindere voor die twee vrouwen te staan.

Hij sprak voort: de toon zijner stem was niet onaangenaam - verre van daar, en in de schemering zag men het geelachtige wit zijner oogen niet; hij sprak en Heva had nog naar niemand zoo aandachtig, met zooveel belangstelling geluisterd.

strafuitvoering in alexandrië.

Verwonderlijk, toen de Capières weer in de zaal, dus in het volle licht trad, had zijn gelaat

(1) Personagies in Shakespeare's cyclus der Hendrikken.

(2) Goethes Faust.

[p. 14]

in de oogen van het meisje, veel van zijne scherpte verloren, en zij volgde die wonderlijke figuur met eenen blik, dien zij zelve niet rechtvaardigen, noch uitleggen kon.

Eenige oogenblikken later stond Heva andermaal buiten op den breeden trap, omringd door een aantal genoodigden, doch geen enkel van deze had den indringenden klank in de stem, den diepen zin in de woorden, welke dien zonderlingen de Capières deden opmerken.

De mollige, trillende en gevoelvolle klank eener violoncelle steeg uit het diep der zalen op, en deed de gasten verwonderd opzien.

‘Welke verrassing!’ zegde men hier. ‘Indien Servais nog in leven ware...’ antwoordde men daar. ‘Onverschillig, 't is heerlijk! Still...’ fluisterde men ginder, en allen zwegen zoo niet uit muziekaal gevoel, dan toch omdat Heva, zwijgend als een standbeeld, luisterde.

‘'t Is Richard Wagner's Avondsterre, uit Thannhauser,’ fluisterde nog eene stem, en toen volgde ieder de sleepende en zielvolle melodie.

(Wordt vervolgd.)