Van alles, voor allen.
Hoe wij ons vergiftigen. - De groote fransche geleerde Claude Bernard heeft eene reeks van proeven genomen om aan te toonen welk een nadeeligen invloed bedorven lucht op ons organisme uitoefent. Hij wilde niet alleen bewijzen dat bedorven lucht giftig werkt, maar ook dat wij dit vergif bij groote hoeveelheden kunnen inademen; door voortgezet langdurig inademen worden wij er namelijk aan gewend, zoo dat de gevolgen nog wel altijd nadeelig, maar niet rechtstreeks doodelijk zijn.
Hij zette eene musch in een glazen bol, dien hij luchtdicht afsloot. Een uur lang bleef het beestje gezond en vroolijk en sprong lustig rond; maar daarna begon het zichtbaar aan de gevolgen van luchtgebrek te lijden. Na verloop van het tweede uur liet Bernard een tweede musch in den bol, die echter oogenblikkelijk in een staat van bedwelming verviel en binnen weinige minuten stierf. Nog een uur later viel de eerste musch bezwijmd omver; uit den bol genomen en buiten in den zonneschijn gebracht, herstelde zij zich echter weêr. Maar meer het belang der wetenschap dan dat van den armen vogel op het oog hebbende, zette de natuurkundige het beestje opnieuw in de glazen gevangenis, waar het oogenblikkelijk stierf.
De toepassing dezer proeven op het menschelijk organisme ligt voor de hand. De vereenigingslokalen, bal-, schouwburg- en koncertzalen zijn als zoovele gevangenissen, waar de menschen zich vrijwillig opsluiten om zich door bedorven lucht te vergiftigen. Wel is waar worden die lokalen, voor ze gebruikt worden, behoorlijk gelucht; maar zijn eenmaal de menschen er binnen, dan worden ze gewoonlijk bang voor ieder tochtje gesloten. De ademhaling der aanwezigen nu bederft langzamerhand de lucht in hoogen graad, zoo dat vergiftiging er het gevolg van is. Kwam die vergiftiging plotseling, dan zou zij wellicht voor velen dezelfde noodlottige uitwerking hebben als voor de tweede musch. Daar zij echter trapsgewijze ontstaat, worden de aanwezigen er tegen gehard even als de eerste musch; wel kuchen en hijgen zij, smachten naar lucht en verklaren de hitte voor ondraaglijk, maar zij houden het uit - de hoofdpijn komt gewoonlijk eerst den volgenden morgen.
Bloemruikers lang frisch te houden. - De heerlijke tijd der bloemen is weêr aangebroken, en ieder kan zich in den verkwikkenden aanblik dezer schoone kinderen der natuur verheugen. Wie zich niet de weelde van een bloemhof kan veroorloven, tracht zich voor dat gemis schadeloos te stellen, door minstens zijne kamer door een frisschen bloemruiker op te vroolijken. Het is derhalve juist de tijd om te herinneren aan een zeer eenvoudig middel, waardoor bloemtuilen gedurende een paar weken frisch gehouden kunnen worden. Men strooit namelijk in het water der vaas, waarin de bloemen geplaatst zijn, en dat men dagelijks moet vernieuwen, eene kleine hoeveelheid salpeterzure soda, zooveel als men met gemak tusschen vinger en duim kan vasthouden. Daardoor zal men het toch zoo kortstondige leven der bloemen zoolang mogelijk rekken.
Glas voor winkelramen. - Voor winkels, kunstzalen en dergelijke inrichtingen is het van het hoogste belang dat de vensters, waardoor het licht binnen dringt, van onberispelijk helder glas zijn voorzien, omdat anders de uitgestalde voorwerpen in den waren zin des woords in een ongunstig daglicht zouden worden geplaatst. Nu heeft men de ervaring opgedaan, dat glas, hetwelk sporen van mangaanverbindingen bevat, zeer spoedig verschillende kleurschakeeringen vertoont en o.a. dikwijls eene violette tint aanneemt, waardoor op alle voorwerpen een somber waas wordt geworpen. Men zij dus bij het plaatsen van ruiten in winkelramen enz. er vooral op bedacht, geen glas te kiezen, dat niet volkomen van mangaanverbindingen vrij is.
Een nieuw gebruik van postduiven. - De amerikaansche geneesheeren beginnen zich in hun praktijk van postduiven te bedienen. In de staten New-York en Pennsylvanië toch is het nu bij sommige de gewoonte, eenige postduiven aan de apothekers te geven, die dan de geneesheeren in quaestie kunnen waarschuwen bij ernstige gevallen, bij plotseling opkomende ziekten, ongelukken enz.
De apotheker zendt ook door middel van die vlugge boodschappers bulletins naar den geneesheer, waarop in kritieke gevallen den betrekkelijken gezondheidstoestand van den lijder gemeld wordt. Men beweert, dat reeds menige niets vermoedende duif het leven van den een of anderen zieke gered heeft.
Auteursrechtvrij