De Belgische Illustratie. Jaargang 14

Onze gravures.

Het gebouw der tentoonstelling te Triëst.

Op den 30^en september dezes jaars viert de stad Triëst het vijfde eeuwfeest harer aansluiting bij Oostenrijk. Om aan de herdenking van dezen gewichtigen dag zooveel mogelijk luister bij te zetten, hebben de voornaamste burgers dezer stad in juni van het vorige jaar een plan ontworpen tot het houden eener tentoonstelling. Bij eene eerste vergadering tot dit doel gehouden onder voorzitterschap van den heer C. Reinelt, president van de kamer van koophandel, werd reeds eene som van 70.000 florijnen bijeen gebracht en eene commissie benoemd, die de noodige stappen zou doen om het plan uitvoerbaar te maken. Spoedig bleek door een aantal bijdragen, zoowel van particulieren als van de regeering, van de gemeente en de kamer van koophandel, dat het ontwerp met algemeene ingenomenheid werd begroet. Weldra werd door het technisch comiteit besloten het gebouw te doen stichten naar eene teekening van den architect Berlam, wiens ontwerp door onze gravure wordt voorgesteld. Het gebouw ter rechterzijde heeft eene oppervlakte van 18,352 vierkante meters, het middelste met zijn monumentalen ingang beslaat 1300 vierkante meters en de vlakte-inhoud van den linkervleugel, waar de bezoekers het gebouw zullen binnen treden, bedraagt 2400 vierkante meters. Triëst, aan de Adriatische Zee gelegen, is de oostenrijksche haven bij uitnemendheid. Geen wonder dan ook, dat de regeering er het hare toe bijdroeg om dit grootsche plan te doen slagen; want deze internationale wedstrijd, welke van 1 augustus tot 15 november zal voortduren, belooft niet alleen den naam van Triëst op aller lippen te brengen; maar hij belooft ook lauweren voor geheel Oostenrijk.

Een buurpraatje.

't Is een aardig landelijk groepke, eene bekoorlijke idylle, die de schilder ons hier op het doek gebracht heeft. Uit dit paneeltje waait ons als het ware de frissche, reine, opgeruimde atmosfeer van het landleven tegen; bij den aanblik er van voelen wij ons verplaatst te midden dier eenvoudige lieden, welke des avonds, wanneer de stedeling in koffiehuizen, sociëteiten en schouwburgzalen een ondankbaar genot najaagt, zich met een gemoedelijk buurpraatje over een en ander weten te vermaken.

Want dat zij zich wezenlijk vermaken - en misschien meer dan de stedeling in zijne schitterend verlichte zalen, waar hij op straffe van voor vervelend door te gaan aan een eindeloozep wedstrijd van gedwongen geestigheden en valsch vernuft moet deelnemen - dat bewijzen de vergenoegde trekken van het drietal. De oude man kort zich den tijd met zijne gereedschappen eens na te zien, terwijl zijne dochter alvast de aardappelen schilt, die voor het sober maal van den volgenden dag moeten dienen. Buurmans Hannes komt met zijn pijpke in den mond over het hekken leunen en... ziedaar al het noodige voor een genoeglijk uurtje! Wat is de eenvoud der landlieden toch benijdenswaardig!

De laatste koning van Granada neemt afscheid van zijne stad.

Door den machtigen graaf Juliaan, gouverneur van Ceuta, die het Westgothische koningshuis wilde doen vallen, in Spanje geroepen, over wonnen de Arabieren koning Rodericus in den veldslag van Xerès en welhaast viel het geheele spaansche schiereiland tot aan de bergen van Asturië, waar Pelagius, een opperhoofd der Westgothen, zijn onafhankelijkheid handhaafde, in de macht der Muzelmannen. Pelagius en zijne opvolgers zetten alleen den strijd tegen de Mooren voort; in dien worstelstrijd, welke eeuwen duurde, had het kleine koninkrijk Asturië zich voortdurend uitgebreid, en strekte de muzelmansche heerschappij zich ten laatste nog slechts enkel uit over het koninkrijk Granada. Dit rijk bleef bestaan tot aan het einde der XV^e eeuw, dank zij den onderlingen naijver der koningen van Castilië en Arragon en de hulp welke de muzelmansche vorsten van Afrika boden. Maar na de vereeniging der koninkrijken van Castilië en Arragon tengevolge van het huwelijk van Isabella van Castilië met Ferdinand van Arragon, kon het koninkrijk Granada niet langer aan de wapenen der kristenen weêrstand bieden. Het werd veroverd in 1492.

‘Toen Boabdil,’ zegt Chateaubriand in zijn werk ‘De laatste der Abencerragen’ zich gedwongen zag het rijk zijner vaderen te verlaten, hield hij op den berg Padul stand. Van die verheven plek had men het gezicht op de zee, waarop de rampspoedige monarch zich naar Afrika ging inschepen; men ontwaarde ook Granada, de Vega en de Xenil, op welks oevers de tenten van Ferdinand en Isabella verrezen. Op het zien van dat schoone land en de cypressen, welke nog hier en daar de graven der muzelmannen overschaduwden, stortte Boabdil overvloedige tranen. De sultane Aïxa, die hem met de grooten van zijn hof in de ballingschap vergezelden, voegde hem daarop smadelijk toe:

‘Ja, ween nu als eene vrouw over hetgeen gij niet als man hebt weten te verdedigen.’ Zij daalden den berg af en Granada verdween voor altijd uit hunne oogen.

De Mooren van Spanje, die het lot van hun koning deelden, verstrooiden zich in Afrika; doch steeds bleef in hun nieuw vaderland de herinnering aan het oude vaderland in hen levendig en nooit konden zij het ‘Paradijs van Granada’ vergeten, welks gemis niets hun kon vergoeden.

Een nieuw model paraplu.

Bij al den vooruitgang, dien wij dagelijks op elk gebied waarnemen, is het wel te verwonderen dat de paraplu, dat onmisbaar instrument, die onafscheidelijke gezel des menschen bij sneeuw- en hageljacht en buiige dagen, nog zoo lang op een trap van onvolmaaktheid is blijven staan. Of is het geen ongerief van onze tegenwoordige paraplu's, dat wij ze nooit recht boven het hoofd kunnen houden? Dragen wij ze met den stok vlak voor het gezicht, dan stellen wij den rug, behalve aan den regen, ook bloot aan de droppels, die van de punten der paraplu druipen. Houden wij den stok daarentegen links of rechts van het hoofd, dan berooven wij onvermijdelijk een der schouders van de behoorlijke beschutting.

Eere daarom aan den vindingrijken Engelschman, die op het denkbeeld gekomen is, deze hinderpalen weg te nemen. Hij heeft eene paraplu vervaardigd, waarvan de stok in twee deelen kan gesplitst worden, die tegen de schouders leunen. Daardoor wordt niet alleen het vasthouden van het regenscherm minder vermoeiend, maar is het ook mogelijk de paraplu recht boven het hoofd te houden, zoodat rug en schouders behoorlijk gedekt blijven.

Achterstaande afbeelding geeft den lezer een denkbeeld van het nieuwe regenscherm en stelt hem tevens in staat te oordeelen of door de practische verbetering de uitwendige vorm aan sierlijkheid gewonnen heeft.

Het eenig ongerief, aan dit nieuw model paraplu verbonden, is, dat men er nooit met tweeën onder loopen kan - iets wat in sommige gevallen zeer onaangenaam kan zijn.