De Belgische Illustratie. Jaargang 14

Lieflijk zijn de Juninachten.

Lieflijk zijn de Juninachten,
Als 't verbleekend avondgloeien
En het tijdig licht van d' ochtend
Scheemrend in elkander vloeien;

Als der uitgebloeide lente
't Laatste bloed ontvliet in roode
Rozen, en de nachtegalen
Treurig klagen om de doode;

Als het moe gezworven bieke,
Zacht gesust door westenwinden,
Sluimert onder 't bladerwulfsel
In den bloesemkelk der linden.

't Jong gebroed in 't zwaluwnestje
Neuriet slaaprige geluiden,
Keuvelt van den blauwen hemel
Of de verre reis naar 't Zuiden.

Vroeg ontwaakt, verneemt de landman
Blij den kwakkelslag in 't koren,
Hem als zegenbeden welkom
Op de korrels in zijn voren.

't Ruischt en suist, het gonst en ritselt
Door de versch ontsproten aren;
't Is of milde hemelgeesten
Zeegnend door de velden waren.

Lieflijk zijn de juninachten,
Als 't verbleekend avondgloeien
En het tijdig licht van d' ochtend
Scheemrend in elkander vloeien.

(Naar een fragment uit Weber's Dreizehnlinden.)
J.R.v.d.L.