De Belgische Illustratie. Jaargang 14

De veerman van de Kentucky.

I.

Aan de Boven-Kentucky stond voor ongeveer vijftig jaren toen die streek nog weinig bezocht werd, een eenzaam veerhuis, welks bewoners, Nathanael Sutter en zijn zoon Olivier, daar een bestaan vonden door met een groote, zware zelf getimmerde boot de reizigers van den eenen oever naar den anderen over te zetten. Dit leverde echter een zeer mager bestaan op; want hoewel het veergeld van ieder persoon een halven dollar bedroeg, bracht het zeer weinig op, dewijl het verkeer, ofschoon nooit druk geweest zijnde, toch nog met den dag afnam, omdat men, eenigen tijd te voren, meer stroomafwaarts een nieuwen weg had aangelegd. Sutter, wiens vrouw reeds lang geleden gestorven was, behoorde tot die soort van lieden, die vroeger een beter leven gekend hebben en zich in de wildernis terug trokken, om de smet die op hen kleefde, zoo niet voor zich zelven, dan toch voor het oog der menschen te verbergen. Het was een man van ruim vijftig jaren, met een bruin, beenderig gezicht, vereelte handen en donkergrijze oogen, die voor geen gevaar vreesde, en ook voor het plegen van een misdaad niet terug deinsde, wanneer het zijn voordeel betrof. Zijn zoon Olivier Sutter toonde zich doorgaans zijn vader volkomen waardig; het was een twintigjarige, forsche en daarenboven ruwe en woeste jonkman, die met zijn vader de bedenkelijke hoedanigheid deelde, dat hij veel van brandewijn hield, even als gene in een zeer opgewonden stemming verkeerde, wanneer het vaatje wisky leêg was, en zij geen geld bezaten om zich nieuwen voorraad aan te schaffen.

Het blokhuis waarin zij woonden, of eigenlijk gezegd sliepen en hun maaltijd bereidden, was een vervallen, ellendige barak, en het omliggende land was zoo woest en onvruchtbaar, dat men er slechts weinig oogsten kon.

De jacht had vroeger meer opgeleverd en hun menig lekker stuk wild, menig kostbaar vel verschaft; wijl zij het wild echter te leverig achtervolgd hadden, was het schuw geworden en geheel uit die streek verdwenen; de oude zoowel als de jonge Sutter konden mijlen ver in den omtrek en weken lang ronddolen zonder dat zij een enkel spoor van wild ontdekten. Door deze aanhoudende tegenspoeden ontmoedigd, hadden zij het voornemen opgevat het veerhuis te verlaten, in de hoop zich in een betere streek te kunnen vestigen. Voorloopig konden zij evenwel niet aan de uitvoering denken; hun tegenwoordige bezitting had bijkans geen waarde en over geld konden zij niet beschikken. Er waren toch altijd een aantal dollars noodig, om eene hoeve te koopen en te onderhouden.

Reeds sedert geruimen tijd verkeerden zij in een zeer opgewonden gemoedsstemming, wijl zij geen druppel wisky in huis hadden en dien ten gevolge die geliefkoosde lafenis, hun eenige troost in de wildernis, smartelijk moesten ontberen.

Wat bekommerden zij zich om het prachtige herfstweêr, de lachende zon, den helderblauwen hemel, den schoonen aanblik der rivier, dat met bonte kleuren prijkende gebladerte van het bosch?

Mismoedig, verdrietig, het hart vol verbittering, zaten zij op zekeren morgen naast elkander aan den oever der rivier, sprekende over hunne benarde vooruitzichten, God en de wereld vloekende.

‘De oorzaak van al die armoede ligt daarin, dat zij de nieuwe stad zonder reden twintig mijlen lager gebouwd en de nieuwe heerbaan daarheen verlegd hebben,’ riep de oude Sutter driftig uit. ‘De duivel weet het, hoe hier vroeger een flink droppeltje brandewijn verdiend werd, maar tegenwoordig is het hiermeê gedaan. Sedert vier dagen heeft zich hier geen mensch laten zien, en er is geen centiem in huis.’

‘Met de jacht is het ook niet veel meer,’ viel de zoon hem in de rede, ‘daargelaten, dat ons kruit toch nagenoeg geheel op is. Dat is misschien goed ook! Want ronduit gezegd, de lust zou iemand wel eens kunnen bekruipen om zich een kogel door de hersenkas te jagen, om aan het hondenleven, wat wij gedwongen zijn hier te leiden, een einde te maken.

‘Toen ik, ruim een jaar geleden, dien voornamen heer meermalen overzette,’ hernam de oude driftig, ‘wist ik inderdaad niet dat hij de ondernemer van de kolonie hier beneden was, die ons ten gronde gericht heeft. Ha! wanneer ik het geweten had, hoe zou ik hem met het grootste genoegen van de wereld den kop ingeslagen en zijn lijk in den stroom geworpen hebben.’

‘Wij zijn, wel beschouwd, zeer dom geweest, dat wij nu en dan een goede gelegenheid hebben laten voorbijgaan, wanneer zij zich aanbood,’ fluisterde Olivier, terwijl hij schuw naar alle kanten omzag, alsof hij vreesde dat de boomen, de struiken en het riet aan den oever eenen bespieder verbergen konden. ‘Ja, ik meen, dat wij ons een aardig sommeke zouden hebben kunnen verschaffen, indien wij den een of anderen reiziger, die met een goed gevulden reiszak hier kwam, daarvan beroofd en hem zelf voor eeuwig stom gemaakt hadden. Ik heb veel van de onverschrokken gezellen van de Ohio en de Mississippi hooren vertellen, die zich op zoodanige manier schatten gelds wisten te verzamelen en alle dagen vroolijk en lustig daarvan leefden....’

‘Zoo lang tot zij gehangen werden,’ onderbrak hem zijn vader. ‘De lynch zat hen dicht op de hielen en legde hun gezwind de strop om den hals, wanneer men ze in handen kreeg. Ik heb meer dan eens de geraamten van die stoute gezellen aan de boomen zien bengelen, wanneer ik langs de oevers van de Mississippi dwaalde. Om de waarheid te zeggen, bij het zien van dit afgrijselijk schouwspel ontzonk mij de moed, om mij bij de bende van den overste Hunt aan te sluiten, ofschoon ik hun handwerk voor een der winstgevendste der wereld hield.’

‘Als men de zaak met wijs beleid en voorzichtigheid doet, is dat ook wezenlijk het geval. Hoe vele lieden verdwijnen er niet jaar in jaar uit spoorloos in de wildernis, zonder dat er een haan naar kraait? Wie zou kunnen bewijzen dat wij iemand uitgeplunderd en zijn lijk in den stroom geworpen hebben?..... Ha! wanneer er op het oogenblik iemand verscheen, met eenige honderden dollars in den zak, die ons voor altijd uit den nood zouden kunnen helpen. Ik ben niet voornemens om van het rooven een handwerk te maken gelijk de gezellen van de Ohio en de Mississippi; maar ik wenschte wel dat een gelukkig toeval ons zulk een buitenkanske toevoerde, ons uit dezen ellendigen toestand verloste en dat wij in de neêrzettingen van het westen een kleine hoeve zouden kunnen koopen, om in de toekomst genoeglijk te kunnen leven. Ik zie anders geene mogelijkheid meer om aan geld te komen.’

‘Ik ook niet,’ knorde de oude. ‘Bij den duivel! zoo moge er dan een verschijnen en zijn ongeluk te gemoet snellen. Ik ben vandaag meer dan ooit gestemd om een moordaanslag te volvoeren.’

Op dit oogenblik klonk er van den overkant

[p. 344]

der rivier een duidelijk halloh, en de langgerekte roep: ‘Haal over!’

Vader en zoon, zoo plotseling uit hunne moordzuchtige plannen en overpeinzingen gewekt, zagen bevreemd op en zagen een man, die een bruin paard aan de hand hield en aan de overzij op en neêr liep. De ruiter was zonder twijfel pas aangekomen, daar weinige minuten te voren nog niets te zien was, toen Olivier een oogslag op den boschrand van den tegenoverliggenden oever had geworpen.

‘Onze wenschen schijnen eerder vervuld te zullen worden dan wij wel dachten,’ mompelde Sutter verbaasd. ‘Daar loopt er een in de fuik, die ons uit den nood redden zal, ten minste als hij goed van geld voorzien is.’

‘Hij ziet er wel naar uit,’ bemerkte Olivier. ‘Als hij alleen is en geene vrienden bij zich heeft, zoo veronderstel ik wel dat hij spoedig van alle levenszorgen ontlast zal zijn. Oho, wij komen,’ riep hij uit alle macht, terwijl hij de handen bij wijze van een spreektrompet aan den mond hield. Hij haalde de lange, zware riemen uit het blokhuis en ging dan naar de boot, die zijn vader intusschen losgemaakt had.

De beide mannen stapten in en roeiden snel over den stroom. Toen zij de overzij bereikt hadden, bemerkten zij dat de vreemdeling een beschaafd man met een innemend uiterlijk was, wiens nette kleeding welgesteldheid verraadde.

‘Nu, ik zie tot mijn genoegen, dat het veer nog bestaat,’ zegde de jeugdige vreemdeling, terwijl hij in de boot stapte en het paard dat zwemmende de overtocht moest maken, aan het achtersteven vastbond. ‘In Waynesburg zegde men mij dat men hier niet meer overgezet kon worden en ik had er mij reeds op voorbereid dat ik met mijn paard zwemmende den overtocht moest maken.’

‘Wij zijn ook niet van plan, mijnheer, hier nog langen tijd te blijven wonen,’ zegde de oude Sutter. ‘Alle verkeer heeft zich naar den nieuwen straatweg in het Noorden verplaatst, zoo dat hier weinig meer te verdienen valt. Ik denk dat gij de laatste reiziger zijt, dien wij zullen overzetten.’

‘Dan verheugt het mij inderdaad, dat ik nog ter rechter tijd gekomen ben,’ merkte de vreemdeling lachend aan. ‘Ik moet mij haasten om naar Marysville te gaan, waar overmorgen een negerveiling plaats heeft. Daarom neem ik den kortsten weg door het land.’

Bij deze woorden zette hij zich gemakkelijk op zijn bank neder, en het scheen den beiden varenslieden toe, alsof zij op hetzelfde oogenblik een zachten metaalklank hoorden, waarschijnlijk voortkomende uit den goedgevulden geldbuil in de zakken van den vreemdeling. Deze verleidelijke klank drong hun door merg en been en rijpte bij hen de misdadige gedachte tot een vast besluit. De passagier moest toch naar Marysville op eene slavenverkooping; het leed dus geen twijfel of hij moest ruim van geld voorzien wezen.

De oude Sutter wierp zijn zoon een veelbeteekenenden blik toe, welke deze op dezelfde wijze beantwoordde, terwijl hij het zware vaartuig met een forschen stoot op den stroom deed voortglijden.

‘Het is hier een buitengewon eenzame streek,’ zegde de vreemdeling, toen zij ongeveer het midden der rivier bereikt hadden. ‘Om twee uur van den nacht reed ik van de hoeve, waar ik overnachtte, en tot nu toe omstreeks tien uren in den morgen ontmoette ik geen levende ziel.’

HET GERAAMTE DER ZEESLANG.

‘Ja, het is hier inderdaad zeer eenzaam,’ hernam de oude, terwijl hij voor een oogenblik de riemen liet rusten en zijn zoon strak aanzag, die dat voorbeeld volgde. ‘Ik geloof, mijnheer, dat gij op den anderen oever ook geen levend mensch meer ontmoeten zult.’

‘Dat is vast en zeker,’ riep Olivier, zich sterk voorover buigende. Hij haalde een lang blank mes uit zijnen zak, en stiet het, sneller dan de gedachte, den jongen vreemdeling in de zijde.

Deze schoof van de bank op den bodem van het vaartuig en blies bijna oogenblikkelijk den laatsten adem uit.

‘Het is gedaan,’ sprak de moordenaar koelbloedig, terwijl hij een stuk zeildoek over het lijk wierp. Nathanael Sutter zag opmerkzaam naar alle zijden om. Er heerschte eene plechtige stilte in de natuur. Alleen de rivier schoot klaterende voort, de boomtoppen aan den oever ruischten zachtkens onder den adem van een zoel windje en hoog in de lucht vloog met naar gekras een zwerm kraaien naar het naburige bosch.

‘Niemand heeft het kunnen zien,’ bromde de oude vergenoegd voor zich heen. ‘Op mijn woord, ge hebt het er goed afgebracht, jongen. Nu zullen wij de boot laten drijven en naar de dollars zien. Hij schoof het zeildoek een weinig terug en doorzocht met gretigheid de zakken van den vermoorde. Spoedig vond hij een beurs met zilvergeld gevuld en die ook een kleine rol goudstukken bevatte. ‘Sapperloot,’ zegde hij met een vergenoegden grijnslach na een vluchtige schatting, ‘dit kan wel 900 à 1000 dollars zijn. Hm! Olivier, nu hebben wij wezenlijk onzen geluksdag gehad.’

De zoon beroofde intusschen het lijk van zijne wapens: twee pistolen en een schoon mes verklaarde hij voor goeden prijs; verder nam hij het zilveren horloge van den doode en een zijden halskoord, aan welk een medaillon hing, dat een haarlok bevatte. Eene brieventesch met papieren werd niet gevonden, en evenmin eenig stuk dat omtrent naam en herkomst van den vermoorde eenige opheldering had kunnen geven.

Na hun slachtoffer geheel uitgeplunderd te hebben, beraadslaagde dat onmenschelijke paar over de beste wijze om zich er van te ontdoen. Een graf op den bodem der rivier moest hun natuurlijk als het geschiktste daartoe voorkomen. Zij wikkelden nu het ontzielde lichaam in het oude zeildoek, bezwaarden het met eenige groote steenen, die in het vaartuig als ballast dienst deden en bonden er stevig een koord om, zoodat het onmogelijk los kon gaan. Daarop lieten zij den dooden passagier in het water zinken, dat zich borrelend over den last sloot en daarmede de ontzettende misdaad in zijn schoot verborg.

‘Wat vangen wij nu met het paard aan?’ vroeg Olivier. ‘Zullen wij het dier laten loopen of dooden?’

‘Het is een goed dier en minstens 60 dollars waard,’ meende de oude. ‘Ik zal zijn merkteeken op een kunstmatige manier veranderen en dan naar een stad van het Oosten rijden, waar men ons niet kent om het daar aan den man te brengen. - Intusschen zakt gij met de boot den stroom af, zoodra wij onze armzalige bezitting er in geladen hebben. In Louisville aan de Ohio treffen wij elkander weder aan, waar wij dan op ons gemak overleggen kunnen in welk gezegend oord van het Westen wij een hoeve zullen koopen, want nu bezitten wij het geld daartoe.’ De zoon vond deze schikking goed en verklaarde zich daarmeê tevreden. Des namiddags waren alle toebereidselen geëindigd. Daarna gebruikten zij voor het laatst hun sober maal in het eenzame blokhuis aan de Kentucky en verlieten het toen om er nooit in terug te keeren. Olivier stapte in de boot, zette een dikwijls gelapt zeil bij en zakte met den zwakken maar gunstigen wind de rivier af, terwijl zijn vader met het geroofde paard den weg naar het oosten insloeg.

(Wordt vervolgd.)