De Belgische Illustratie. Jaargang 14

Lucern en omstreken.

(Slot.)

Vóór we plaats nemen in den trein willen wij even een blik werpen op de inrichting daarvan. De locomotief voert telkens slechts één wagen mede, die twee en veertig personen bevatten kan en veel overeenkomst heeft met tramwayrijtuigen. De wagens op den Rigispoorweg evenwel zijn aan beide zijden geheel open, zonder beschutting van vensterglas, hetgeen bij schoon weêr zeer aangenaam is, doch bij regen of koude zijn onaangename zijde heeft en helaas! de warme zonnige zomerdagen zijn zoo schaarsch!

Die waggon wordt niet getrokken, doch naar boven gestooten door de lokomotief, waartegen hij steunt zonder er aan vastgemaakt te zijn. Daarenboven is de lokomotief voorzien van een tandrad, dat ingrijpt in eene rail, tusschen de beide andere liggende, waardoor elk gevaar zoo goed mogelijk voorkomen is.

Nochtans blijft de tocht, ofschoon men bijna nooit van ongelukken hoort, oppervlakkig beschouwd, tamelijk gewaagd, en menig hart klopt sneller naarmate men stijgt langs de steile rotshelling, en de afgrond, waarvan de spoorbaan op enkele punten geen duim breed verwijderd blijft, dieper en ijzingwekkender wordt.

Overal in het rond frissche groene weiden, Matten, met grazend vee bedekt; bij elke beweging der dieren komt ook het klokje dat ze om den hals dragen in trilling en zoo ontstaat het eigenaardig, harmonisch geluid, dat van elke Alpenweide weêrklinkt. Hier en daar baant een woeste waterval zich eenen weg, of ontdekt het oog eene eenzame Sennhütte, een echt zwitsersch tafereel. Maar ook hier is reeds met de beschaving de reclame doorgedrongen. Tegen den steilen rotswand prijst Suchard met reusachtige, gulden letters zijne chocolade aan, eene ware ontheiliging van de romantische plaats.

Nu bereiken we den Schnurbachtobel, een snel stroomende bergbeek, waarover op ijzeren staven eene drie en twintig meter hooge brug is gebouwd. Het zwevende kunstwerk trilt en buigt onder den druk der zware locomotief en menigeen trilt mede van angst, - dan volgt een korte tunnel, in de rots gebouwd en we houden stil bij het hotel Healtbad, waar de geschokte gemoederen tot verademing komen.

Wonderschoon is de ligging van het vorstelijke gebouw, waar men het vrije uitzicht heeft over het meer en de bergen. Duizend fijne kleurschakeeringen, door licht en schaduw te weeg gebracht, brengen den bewoner der vlakke landstreek in verrukking. Want voor hem is dit een geheel nieuw, tooverachtig schouwspel.

Steeds hooger en hooger voert ons de spoortrein, langs het bescheidene Rigi-Staffel, tot aan den hoogsten Rigi-top, waar, op den rand der steile rots, als eene onneembare vesting, de trotsche gebouwen van Kulm verrijzen.

Een leger schoon gekleede kellner en kellnerinnen stond reeds op den uitkijk, gereed om de verkleumde reizigers, want het kan scherp koud zijn hier boven, zelfs in de warme zomermaanden, de behulpzame hand te bieden. Knechten in livrei gingen ons voor op de breede marmeren trappen en wezen ons de kamers, waar wij één enkelen kouden nacht wilden doorbrengen.

Beneden in de prachtige, ruime eetzaal werd gemeenschappelijk gesoupeerd, duur en tamelijk slecht, daarna praatten we een uurtje te samen, terwijl anderen piano speelden in de aangrenzende salons, en reeds vroeg lag alles in diepe rust.

Tegen drie uur in den morgen schrikten wij op uit den slaap, gewekt door de langgerekte tonen van den Alpenhoorn. Uit alle kamers kwamen de zonderlingste gedaanten te voorschijn, half slapend nog stormden zij in de grootste haast de trappen af, heeren in gekleurde plaids en dames in doeken en mantels gehuld, ieder wilde de eerste zijn om het eenig schoone schouwspel te genieten: de Alpenwereld bij zonsopgang.

Het was dien morgen bijzonder helder, zoo als het in geen dagen te voren geweest was, geen spoor van nevel ontwaarde men in het uitgebreide landschap, dat zich honderden uren ver voor het oog ontrolt. Achter de meren van Zug, Loweiz en de Vierwaldstättersee strekt zich de onafzienbare vlakte van noordelijk Zwitserland uit, begrensd door de bergketenen der Jura, van het Schwarzwald en der Vogeezen.

Op den voorgrond rechts, tusschen die onmetelijke vlakte der Alpen, verheft zich de Pilatus; zijn kale, grauwe rotswanden vormen een scherp contrast met de verblindende sneeuwtoppen van het Berner Oberland, die langzaam, één voor één, in het morgenrood oprijzen, tot zij alle, aan de nachtelijke duisternis onttrokken, in het volle zonlicht schitteren.

Ofschoon de wezenlijke afstand zeventien uren bedraagt, meenden we slechts een klein half uur van de Alpenstreken verwijderd te zijn, zóó bedriegt het oog, wat hoogte en afstand der bergen betreft, zich hier, waar alles zulke reusachtige afmetingen heeft. Bovendien maakt de helderwitte, zuivere sneeuw het mogelijk tot zelfs de kleinste bijzonderheden te onderscheiden.

De spits van den Finsteraarhorn valt, als de hoogste, het meest in het oog, dan volgen de beide Schreckhörner, de Wetterhorn in de vallei van Grindelwald en de groep der Jungfrau.

Een groot aantal reizigers, waaronder een kostschoolhouder met zijne leerlingen, die den vorigen avond den berg te voet hadden beklommen, vulde het breede plateau achter het hotel en langzamerhand verliet nu de een vóór, de ander na zijn post, naarmate de belangstelling in het wonderschoone panorama afnam. Het werd zes uur in den morgen voor wij besluiten konden de overigen te volgen, doch we werden daartoe eindelijk genoodzaakt door den uit de vlakte omhoog stijgenden nevel en de lichte wolken, die langzaam de bergspitsen omhulden.

Na het opgaan der zon kan men weinig rekenen op een helder vergezicht; ofschoon de dag prachtig beloofde te worden, spreidden toch reeds nevel en wolken hun waas over een groot deel van het landschap. Een eigenaardig schouwspel leveren de dampen op, die uit de meiren oprijzen, de geheele oppervlakte er van bedekken en als een deken van fijne, lichte watten daarboven blijven rusten.

Tegen halfacht, na het ontbijt, dat het sprekendste bewijs leverde, hoe alles met groote moeiten en kosten van beneden moet worden aangebracht, en na het voldoen der hooge rekening, stapten wij in den trein, die ons naar de bewoonde wereld zou terugvoeren.

In het fonkelende zonnelicht scheen het land schap verrukkelijk schoon. Met de liefelijke groene vlakte vormen de woeste bergspitsen en rotskloven de treffendste tegenstelling en zij winnen beide bij de vergelijking.

Een vroolijk gezelschap landmeisjes en boerenknapen, die hier boven ook eens een oogslag hadden genomen en door een paar oudere lieden vergezeld werden, onthaalden ons op hunne schoonste liederen en onder den indruk der heerlijke tooneelen van dien morgen vonden zij weêrklank in aller hart.

Zoo bereikten wij Vitznau, ons uitgangspunt van den vorigen middag, waar de boot reeds wachtte, die ons naar Fluelen brengen zou.

[p. 343]

Heeft men de beide vooruitspringende rotsen (die Nasen) achter zich, dan opent zich eensklaps een verrassend schoon vergezicht op Buocho en Beckenried. Dan volgt Gersau; boven het dorpke ligt, op een der bergtoppen van den Rigi, het hotel Scheideck.

Nog eenige oogenblikken en men is tot een der schoonste punten van het meer genaderd, het tooneel door Schiller zoo meesterlijk geschilderd in het eerste bedrijf van zijn Wilhelm Tell.

Op den voorgrond Brunnen met zijn statig hotel Vierwaldstätterhof, daarachter de uitgestrekte vlakte van Schwyz en in het verre verschiet het vlek Schwyz zelve, aan den voet der beide Mythen, de grillig gevormde rotsen, wier grijze kruinen fantastisch afsteken tegen den blauwen hemel.

Met eene scherpe wending stoomt de boot het bekken van de Urnersee binnen, welke zich hier opent.

Hoog boven den Axenberg verheft zich het vorstelijke Kurhaus Axenstein; aan de overzij ligt het dorpje Seelisberg tegen de helling der rots, die de afscheiding tusschen den Beckenried-Gersauer en de Urnersee uitmaakt.

Een weinig zijwaarts rijst een alleenstaande rotspunt uit het meer op, die in gulden letters het opschrift draagt: Friedrich Schiller, dem Sänger Tells, die Urkantone, als dankbare hulde van het volk aan den grooten dichter, wiens naam onafscheidbaar aan dit deel van Zwitserland is verbonden.

De kleine bergweide, die iets verder tegen de rechter rotshelling ligt, is de bakermat der zwitsersche onafhankelijkheid, het Rühtli, waar in 1308 de eedgenooten zich verbonden om hun vaderland te verlossen van Oostenrijks overheersching. Dichte bosschen en steile rotswanden omgeven deze beroemde plek.

Historische herinneringen verdringen elkander langs dit gedeelte van het meer. Waar zich nu de Axenstrasse slingert, een weg in en langs de rotsen gehouwen aan den linkeroever, dalen de rotswanden bijna loodrecht in het meer.

Toch trok Suwarof met het russische leger in het laatst der vorige eeuw hier langs, maar hoeveel honderden zullen daarbij dan ook bezweken zijn, of in het meer den dood hebben gevonden?....

Het is hier dat de herinnering aan Wilhelm Tell het levendigst is bewaard gebleven; op de plaats waar hij in den storm uit het ranke bootje aan wal sprong, is de kleine kapel opgericht, die zoo velen uit afbeeldingen kennen.

Onbeschrijfelijk schoon is het gezicht op het blauw groene, liefelijke meer en zijn sombere, ongenaakbare omgeving! Waar de loodrechte, meer dan duizend voet hooge rotsmassa van den Axenberg den weg geheel belemmerde, heeft men een tunnel in de rots gekapt; door boogvormige openingen dringt het daglicht in het sombere gewelf. Dicht bij Fluelen stort zich een waterval van den hoogen bergtop tot in het meer; het kokende schuim vermengt zich zonder ophouden met de kalme golven en zoo gaat het rusteloos voort, van het voorjaar af als de sneeuw smelt op de bergen, tot de zomerwarmte den bruisenden stroom doet uitdrogen.

Reeds lang vertoonden de grijze rotsgevaarten van het Reussdal zich in het verschiet; wij naderen hen meer en meer, eindelijk - daar sluit zich de Urnersee en wij stappen aan wal te Fluelen.

Albergo della Stella luidt het opschrift der herberg, waarop onmiddellijk onze aandacht viel en met weemoedig verlangen dachten wij aan het zonnige Italië, dat zoo nabij ligt en toch weêr zoo ongenaakbaar ver, achter den reusachtigen scheidsmuur van den St. Gothard.

Een paar uren zijn meer dan voldoende om aan het armoedige dorpke te wijden, dat zijne welvaart grootendeels dankt aan het verkeer op den St. Gothard; dit ondervonden wij, toen de boot wat toefde, waarmede wij naar Lucern terugkeeren zouden.

Dat de terugreis minder genotvol was dan de vaart naar Fluelen laat zich denken; nu immers was iedere blik op de oevers van het meer een afscheidsblik, en dat scheiden leed veroorzaakt, wie onzer heeft dit niet herhaaldelijk reeds gevoeld?

Toch bleef ons de hoop nog eens hier terug te keeren en boven alles de herinnering aan de heerlijke natuurtooneelen, die wij aanschouwden; eene herinnering die het geheele volgend leven veraangenamen en als een zonnestraal verlichten en verwarmen zal.