De Belgische Illustratie. Jaargang 14

Onze gravures.

De kersen.

Ziedaar, voorzeker, een allerliefst landelijk tafereel. Wij zien hier twee jeugdige boerinnetjes voor ons, bezig met het eten van een handvol kersen, die zij zoo even versch van den boom geplukt hebben; haar vroolijk en lachend gelaat verraadt onbezorgdheid en gezondheid. Een harer ontdekt waarschijnlijk daar ginds in de verte eene vriendin, die zij met een vriendelijk gebaar wenkt aan haar feestmaal te komen deelnemen, en deze zal ongetwijfeld niet in gebreke blijven aan die welgemeende uitnoodiging gevolg te geven.

De kluizenaar.

Een beeld uit lang vervlogen dagen wordt ons hier door het bevallig penseel van Gustav Süs voor oogen gesteld. De tijden zijn lang voorbij dat de mensch, die zich uitsluitend aan de overweging der geheimen Gods wilde wijden, daartoe een rustig plaatsje kon vinden in de vrije natuur, waar hij door de beschouwing der werken Gods tot de oneindige grootheid en liefde van den Schepper kon opklimmen. De stille bosschen verdwijnen om voor woelige steden en dorpen, voor druk begane straatwegen, voor rookende fabrieken en snuivende locomotieven plaats te maken. De mensch heeft geen tijd meer om zich op te houden met overwegingen en bespiegelingen, als waarin de kluizenaar van vroeger eeuwen zich verdiepte. Wie thans voor God alleen wenscht te leven, moet zich binnen ondoordringbare kloostermuren opsluiten: daar buiten is geene plaats meer voor hem.....

Er ligt eene diepe kloof tusschen onzen tijd en de zonnige, kinderlijk poëtische dagen, waarin de schilderij van Gustav Süs ons terug plaatst; geen onzer zal ongetwijfeld in alle opzichten de middeleeuwen terug wenschen. Maar gelijk half verwelkte bloemen dikwijls nog sterker geuren dan versch geplukte, zoo worden wij te midden der negentiende-eeuwsche bedrijvigheid onweêrstaanbaar getrokken door de kleurige bloemen van het middeleeuwsche mysticisme, en onze blik rust met welgevallen op het tafereel, dat als het ware hare geuren ademt.

De poelierster.

Menige Nimrod zal zeker met een begeerig oog onze gravure zien, niet zoozeer om het wild als wel om het verlangen naar den tijd, waarop geweer en weitesch weêr voor den dag zullen komen. Hoeveel grappen men ook op rekening van de jagers heeft gedebiteerd, toch kan het niet ontkend worden, dat het jachtvermaak bijna het eenige avontuurlijke genoegen is, dat uit vroegere tijden is overgebleven. En wat is dan natuurlijker dat dit aanleiding geeft tot verhalen, welke men nog alleen in oude boeken leest en die grooter aantrekkelijkheid krijgen als de verhalers kunnen zeggen: Zie, dat heb ik zelf ondervonden! Hoe het ook zij, de poelierster zou geen reden van bestaan hebben zonder de jagers, die haar winkel van het noodige voorzien. Van den anderen kant zou ook menig jager met zilveren hagel de poelierster niet kunnen missen; zij behooren dus bij elkaar. Dit uitgemaakt zijnde, zal menigeen met ons de poelierster boven den jager verkiezen, dewijl wij bij haar nooit platzak zullen terugkeeren, als we ons eens willen, onthalen op een heerlijk stuk wild.

Het geraamte der zeeslang.

In een onzer nummers van een vroegeren jaargang hebben we eene gravure gegeven, waarop dit zeemonster werd voorgesteld als een ontzettend groote aal, die den kop boven de golven verhief. Thans zien we het geraamte van een zeeslang, eenigen tijd geleden ten toon gesteld in een van de zalen van het Apollo-salon te New-York. Dr. Koch zou dit skelet gedurende eene wetenschappelijke reize op de kust van Alabama gevonden hebben. Het geraamte woog 7500 pond en had eene lengte van 114 voet. De impressario, die het van den natuuronderzoeker gekocht had, nam zich voor binnen weinig tijds eene reis naar Europa te maken om het natuurwonder te Londen, te Parijs en elders ten toon te stellen Op zekeren morgen bevonden zich onder de bezoekers van het Apollosalon, die de zeeslang kwamen bewonderen, twee heeren, die het monster nauwkeurig opnamen, veelbeteekenende blikken met elkander wisselden, van tijd tot tijd glimlachten en voortdurend zeer slecht Engelsch spraken. Den volgenden dag las men in de New-Yorksche bladen, dat het geraamte in het Apollo-salon ten toon gesteld eene kunstige aaneenschakeling was van wervels of duidelijker: een samenraapsel van allerlei gebeente.

Men kan begrijpen dat de aangekondigde reis naar Europa zoodoende achterwege bleef en den illusiën van den vindingrijken Amerikaan de bodem was ingeslagen.

Op onze gravure zien we dus de afbeelding van een zeeslanggeraamte, zoo als onze Amerikaan zich dit voorstelt. Het bestaan van zulk een zeemonster wordt intusschen algemeen geloofd, zoo wel door zeelieden als natuuronderzoekers en daar we nu het dier in werkelijkheid tot dusverre niet te zien kregen, behelpen we ons voorloopig met de fantastische schepping van onzen Yankee.