De Belgische Illustratie. Jaargang 14

Ridder Huniade.
(Naar Vogl.)

De vlakte van Kossowa
Dreunt onder 't hoefgestamp,
Daar strijdt Hongaar en Moslem
Een heeten worstelkamp.

Daar kletteren de waapnen
Van menig koenen held,
Daar wordt de bloem der krijgers
Door 't moordend staal geveld.

Wie is 't, die als een stormwind
Daar over 't slagveld bruist?
't Is ridder Huniade,
Het zwaard blinkt in zijn vuist.

Het is of helle vonken
Hem spatten om 't vizier,
Als met des bliksems snelheid
Hij zwaait het blank rapier.

‘Terug, gij dappre ridder!
Betoom uw vurig ros!
Uw moed drijft u te verre,
De dood stormt op u los!’

Te laat: daar zijgt getroffen
Het steigrend ros ter aard,
En in dien val versplintert
Des ridders vlammend zwaard.

Een tweetal woeste Turken
Bespringt den fieren held;
Zij grijpen en zij sleuren
Hem ver van 't oorlogsveld.

Hen lokt het glinstrend kruisje,
Dat hem zijn moeder gaf;
Een rukt met dolle woede
Het pand van 't harnas af.

De woeste roover grimlacht;
De ridder knarsetandt:
Het kleinood van zijn moeder
Omvat eens roovers hand.

Doch zie, ook de andre woestaard
Eischt van den buit zijn deel;
De gramschap is ontstoken
Om 't schitterend juweel.

Bij beiden slaat het twistvuur
In felle vlammen uit,
En beiden slingervuisten,
En ieder eischt den buit.

Maar eensklaps rijst de ridder
Met vlammenschietend oog;
Ontrukt den een het kromzwaard;
Het flonkert van omhoog.

‘Nu is de kans gewisseld:
De vuist omklemt een zwaard!’
Twee barsche schedels ploffen
Met fellen slag ter aard.

De krijger rukt het kleinood
Den roover uit de hand;
Hij denkt aan zijne moeder,
En kust het dierbaar pand.

Dan stormt hij naar het strijdperk
In 't dreigendste gevaar;
Daar vliedt het Turksche leger
Voor Huniade's schaar!

H. Ermann.