De Belgische Illustratie. Jaargang 14

Onze gravures.

Prins Leopold van Groot-Brittannië, hertog van Albany, en zijne bruid prinses Helena van Waldeck-Pyrmont.

Op het stille Arolsen is in de laatste jaren aller aandacht gevestigd. Voor de vierde maal tooiden den 26^sten november de trouwe onderdanen van den beminden vorst hunne woningen met de nationale kleuren en bloemen, ditmaal om den aanstaanden bruidegom van prinses Helena, prins Leopold van Engeland te ontvangen. De jongste op een na der dochters van den vorst van Waldeck zal weldra in het huwelijk treden met den jongsten der vier zonen van koningin Victoria.

Prins Leopold George Duncan van Groot-Brittannië, hertog van Saksen, prins van Coburg en Gotha, door de koningin van Engeland begiftigd met den titel van hertog van Albany, graaf van Clarence en vrijheer van Arklow, werd den 7^den April 1853 in het Buckinghampaleis te Londen geboren. Hij begon zijne studiën onder leiding van voortreffelijke duitsche

[p. 284]

en engelsche leeraren en voltooide die aan de hoogeschool te Oxford.

Zijne bruid, Helena Frederika Augusta, prinses van Waldeck, vierde den 17^den februari van dit jaar haren een en twintigsten verjaardag. Ook al stonden de namen van het hooge bruidspaar niet onder de portretten vermeld, zou iedereen in de lieve beeltenis der prinses de familietrekken herkennen der koningin Emma der Nederlanden.

De St. Maartenstraat te Doornik.

Onder de belgische steden, die den stempel van het oud verleden het zuiverst hebben bewaard, treedt Doornik op den voorgrond.

DE ST. MAARTENSTRAAT TE DOORNIK.

De rivier de Schelde verdeelt deze plaats in tweeën, de oude en de nieuwe stad, en in het eerstgenoemde gedeelte vindt men nog vele gebouwen, wier geschiedenis tot de middeleeuwen opklimt.

De St. Maartenstraat vooral is hieromtrent merkwaardig. Zij geleidt, zoo als we op den achtergrond onzer gravure kunnen waarnemen, naar een grootsch gebouw, de kathedraal, van Notre-Dame geheeten, welke tempel zich met zijn vijf torens onderscheidt van alle hoofdkerken van dien naam. De Notre-Dame te Doornik werd in het jaar 882 door de Noormannen verwoest, twintig jaren daarna begon men dien tempel te herbouwen en eerst twee en een halve eeuw later

[p. 285]

was hij voltooid. Om zich een denkbeeld te kunnen vormen van het grootsche gebouw wete men slechts, dat het schip der kerk eene lengte van vier en vijftig meter en eene breedte van tien meter heeft. Vele beroemde beeldhouwers en schilders hebben aan de versiering van dezen tempel gearbeid.

‘Rijen, rijen, rijen in een wagentje.’

Het is verwonderlijk, waartoe de verbeel dingskracht van een kind al in staat is. Een houten sabel en een papieren steek transformeeren een zesjarigen knaap in een generaal; een met zemelen gevulde pop, in eenige lapkens gewikkeld, wordt een kind, dat loopen en zitten, slapen en eten kan; een houten paard op wieltjes is in het kinderoog een edel ros, en een boterstand, op het ondereind eener sleê geplaatst, doet dienst als equipage!

‘RIJEN, RIJEN, RIJEN IN EEN WAGENTJE,’ NAAR C. PETIT.

En wat nog verwonderlijker schijnt, is het feit, dat die verbeeldingskracht ook aanstekelijk werkt op volwassenen; deelen zij ook al niet in al de illusiën, die het nietigste speeltuig in de weelderige fantasie der kleinen doet ontstaan, ze deelen toch in het genot, dat het kind in die illusiën schept.

Zie maar met welk een glans van vergenoegen de moeder op onze gravure de boterstand doet hobbelen onder het bekende deuntje van ‘Rijen, rijen, rijen in een wagentje!’ De vader

[p. 286]

zit het tooneeltje van achter de tafel met niet minder voldoening af te zien, en dat broertje en zusje er de grootste plezier in hebben, hoeft ook niet gevraagd. De laatste heeft vóór op het geïmproviseerde rijtuig plaats genomen en stelt daardoor den kleine gerust, die bij al zijn plezier toch een gevoel van vrees niet kan bedwingen, dat zijn broertje doet schateren van vreugde.