De Belgische Illustratie. Jaargang 14

Onze gravures.

De thuiskomst van den broeder.

De oudste zoon des huizes is van de kostschool terug gekeerd. Dat er in een jaar heel veel gebeuren kan, blijkt ons duidelijk, als we elkaar in een jaar niet gezien hebben; zoo ook met onzen scholier. Grootmoeder is naar zijne schatting veel ouder geworden, zijn broerke en zijn zusterke werden grooter en de grootste verrassing moet nog komen. Zie, moeder heeft de eer hem den kleinen vreemdeling voor te stellen! Natuurlijk is het hem aangenaam, kennis te maken. De jongen zegt dat zoo niet; want hij is veel te rondborstig om zijne genegenheid aan eenigen dwang te onderwerpen. Neen, hij steekt de handen naar den kleine uit en wil met alle geweld het jongske eens dragen. Vader lacht er om, moeder vertrouwt het niet best en de jeugdige telg in kwestie heeft er blijkbaar weinig meê op.

Wanneer we op deze gravure slechts eenen vluchtigen blik werpen, zien we al aanstonds dat het familieleven onzer oostelijke naburen voor den schilder F. Defregger heeft geposeerd. Intusschen draagt de hoofdgedachte geen vreemd of uitsluitend duitsch karakter, en misschien hebben we reeds dikwijls zulk een huiselijk tafereeltje aanschouwd, zij het dan ook dat de kamers anders gemeubileerd en de personen anders gekleed waren.

De ontvoering der kinderen van Edward IV.

De engelsche geschiedenis is rijk aan bloedige drama's, waarin vorsten en vorstenkinderen met de rol van slachtoffers bedeeld zijn. De woedende strijd tusschen de huizen Lancaster en York heeft daartoe haar aandeel bijgedragen en Shakespeare de stof aan de hand gedaan voor zijn meest aangrijpende drama's. Cromwell, die Karel I op het schavot liet ombrengen, was een fanatiek drijver, die aan eene zending van boven geloofde; koningin Elisabeth die haar eigen nicht, de ongelukkige Maria Stuart, den dood van een misdad ger deed sterven, zag in haar eene oproerlinge en mededingster naar de kroon en meende wellicht dat zij naar plicht gehandeld had. Hetzelfde kan echter niet gezegd worden van Richard van Glocester, die in 1483, na den dood zijns broeders Edward IV, eerst het protectoraat en daarna het koningschap van Engeland bemachtigde.

[p. 268]

Glocester, of Richard III zoo als zijn naam in de engelsche geschiedboeken luidt, was een moordenaar, die noch de banden van den godsdienst noch die van het bloed ontzag en in zijne moordzucht steeds den dolk van den sluipmoordenaar boven den wettelijken moord verkoos en van het begin tot het einde zijner regeering door bloedplassen baadde.

Bij den dood zijns broeders begon hij met diens oudsten zoon, die reeds onder den naam van Edward V tot koning was uitgeroepen, gevangen te nemen en den twaalfjarigen knaap op te sluiten in den Tower. Niet met geweld, maar met zoete woorden voerde hij den knaap naar dezes gevangenis, welke deze niet meer zou verlaten. Deze daad werd onmiddellijk gevolgd door het ombrengen door moordenaarshanden van al diegenen, die den jongen koning aanhingen. Eerst daarna nam hij de teugels van het bewind in handen.

DE BODEN VAN GLOCESTER ONTNEMEN DE WEDUWE VAN EDWARD IV HAAR LAATSTEN ZOON.

Daarmeê was de woestaard echter niet tevreden, zijn doel was de koninklijke kroon. Om deze te kunnen aanvaarden was het noodig dat hij de kinderen van zijn overleden broeder òf liet ombrengen òf het hun onmogelijk maakte hunne aanspraken op de kroon te doen gelden. Niet terstond tot den moord durvende overgaan, liet hij zijne handlangers eerst uitstrooien, dat Edward IV alvorens met Elisabeth, zijne echtgenoote, te trouwen, reeds getrouwd was geweest, waaruit

[p. 269]

zou volden dat zijne kinderen onecht zouden zijn.

De koningin-weduwe, Elisabeth, was met hare vijf dochters en haar nog overgebleven zoon naar de vrijplaats van Westminster gevlucht, waar zij in angst en vreeze haar lot arwachtte. Maar ook daar zocht haar Richards geweldenarij op, om haar haren jongsten zoon te ontrukken. De geschiedschrijver More heeft tot in de minste bijzonderheden de ontvoering van dit koninklijk kind meêgedeeld, naar aanleiding waarvan de schilderij is ontworpen, waarvan wij eene gravure geven.

HANS HOFHAIMER MET ZIJN ORGEL IN DEN TRIOMFTOCHT VAN MAXIMILIAAN I, NAAR ALBRECHT DURER.

Omringd door hare vijf dochters en haar negenjarigen zoon, bevond Elisabeth zich in hare schuilplaats toen de handlangers van Richard binnen traden. Een hunner deelde haar meê, dat de raadsvergadering van rijksgrooten hem gezonden had om den negenjarigen knaap bij zijn broeder in den Tower te brengen. Elisabeth weigerde en beriep zich op de vrijplaats, waar zij zich bevond; maar daarmeê ontwapende zij hare vijanden niet. De uitvoerder der bevelen van Richard gaf haar te kennen dat de raad niets van vrijplaatsen wilde weten en zeer zeker onmiddellijk gewapenden zou gezonden hebben om het bevel uit te voeren, indien de geestelijkheid het niet verhinderd had. Hij voegde er bij, dat zij alle kwaads had te wachten als zij niet vrijwillig toestond wat men van haar vorderde.

Voor zulke redenen zwichtte de koningin en gaf haar zoon over in de handen zijner vijanden.

Wij zullen hier niet uitweiden over de ijzingwekkende middelen, door Richard aangewend om de kroon te bemachtigen, maar er slechts bijvoegen, dat de beide prinsen op zijn bevel in hun bed geworgd werden en dat de hun trouw gebleven edelen die gehechtheid met hun bloed moesten betalen. Richard ruimde later nog zijne gemalin uit den weg om een huwelijk met de oudste zuster der vermoorde prinsen mogelijk te maken, welk schandelijk huwelijk echter niet tot stand kwam. Hij sneuvelde in den slag van Boswort tegen zijn eigen onderdanen, die Hendrik Tudor, graaf van Richmond, die het naaste bij den troon stond, tot hun koning hadden uitgeroepen, om van een monster ontslagen te worden, zoo als er gelukkig weinig in de geschiedenis worden aangetroffen.

Jacht op antilopen.

De antilopen behooren tot de orde der knaagdieren en vormen den overgang van het hert tot de geit. Door haar ranken en lichten lichaamsbouw zijn zij hoofdzakelijk op het loopen ingericht, maar hare vlugheid is dan ook het eenige redmiddel, wanneer zij door den jager bedreigd worden. De fraaie kop, met groote zwarte vlekken bezaaid, de groote oogen, de twee hooge, dunne rechte horens, de zwarte golvende staart en de fijne pooten maken de antilopen tot een der schoonste burgers van de dierenwereld.

Er zijn verschillende soorten van antilopen, die in Europa, Azië en Afrika worden aangetroffen; sommige houden zich in dorre zandige vlakten op en voeden zich met de weinige planten, die deze opleveren; andere daarentegen geven aan de oevers der rivieren de voorkeur. Zij trekken bij talrijke troepen heen en weêr en leven overigens vreedzaam en gezellig. Tegenover den mensch toonen zij zich vreesachtig, en bij het minste verdacht gerucht, dat haar bij uitstek scherp gehoor waarneemt, ijlen zij op de vlucht. Bij een dergelijke vlucht ontstaat

JACHT OP ANTILOPEN.

[p. 270]

onder de kudde dikwijls zulk een paniek, dat zij hals over kop voortsnellen zonder er zich om te bekommeren of zij den kop te pletter stooten of de pooten breken.

Het vleesch der antilopen is zeer smakelijk, en Indianen en negers zijn er bijzonder op verzot, terwijl zij de schoone huid, die een dik en stevig leêr oplevert, tegen hoogen prijs aan de Europeanen verkoopen.

Onze gravure stelt de manier voor, waarop in Indië op de antilopen jacht gemaakt wordt. Zoo als men ziet heeft zulk eene jacht plaats door middel van afgerichte luipaarden, die men op de antilopen afzendt, zoo dat zij zich onverwachts op de arme dieren werpen en ze met een enkelen beet dooden.