De Belgische Illustratie. Jaargang 14

Onze gravures.

De wilddief.

Onze gravure, naar eene schilderij van Charles Delfort, geeft een levendig tafereeltje te aanschouwen.

De gendarmen hebben het schot hooren knallen, door den wildstrooper op het hertje gelost, dat voor de hut op een heel onzacht leger den laatsten adem uitblaast. De mannen der wet hebben zich in de aangewezen richting begeven, en op hunne vurige paarden het spoor van den schuldige, in de sneeuw merkbaar, zoo snel mogelijk volgend, kwamen zij bijna tegelijk met hem op deze plaats aan. De wilddief had geen tijd meer om het corpus delicti te verbergen en zal nu de onaangename gevolgen van zijn strafbare daad moeten ondervinden. Zijn toestand is verre van benijdenswaardig en zijn ook de gendarmen zonder mededoogen, de oude vrouw en de man terzijde van de hut deelen in zijn lot. Zij deelen in zijn lot; maar niet uit medelijden alleen; want er spreekt nog een krachtiger stem in hun binnenste: zelfbehoud. Dit overtuigend bewijs van schuld kan voor de arme familie, die in deze ellendige hut met de bittere vruchten van diefstal in haar onderhoud voorziet, treurige gevolgen hebben. Misschien brengt dit feit de justicie op het spoor van vroeger gepleegde diefstallen, waardoor beide mannen den weg naar de gevangenis zullen moeten inslaan. In ieder geval is hun voortaan de pas afgesneden tot uitoefening van hun schuldig bedrijf, en wat moet er dan van die oude vrouw worden? Zeker, zij zijn schuldig; maar oordeelen we hen niet te hard. Wie weet welke omstandigheden hen op het denkbeeld gebracht hebben om in wildstrooperij een bestaan te zoeken. Ongetwijfeld hebben die menschen een veelbewogen verleden achter zich, dat niet zoo maar met één pennestreek te beschrijven is. En mogen we hen dan met één pennestreek veroordeelen?

De aalmoes. - het gebed.

De Aalmoes en Het Gebed, aldus heeft de belgische schilder François Dumont twee kunstgewrochten getiteld, die ons in den geest terugvoeren naar de middeleeuwen met hun vurig geloof, waarvan wij de gedenkstukken nog bewonderen in onze trotsche kathedralen. In beiden treden een tweetal vrouwenfiguren op den voorgrond in de uitoefening van een der verhevenste godsdienstplichten. Met nauwkeurige kennis van dien ‘gouden tijd’ heeft de schilder zijne beelden getooid in die rijke en kostbare, maar bovenal zedige kleedij, welke een der kenmerken van dien tijd is, en dat hij ook in zijn geest is doorgedrongen bewijst de keuze der onderwerpen.

Hij voert ons naar de stad Brugge met zijne kostbare kathedraal. Voor het hoogaltaar staan twee meisjes, in het gebed verzonken. Op haar gelaat ligt het geloof, in hare houding leest men het vertrouwen en de hoop, dat haar gebed zal verhoord worden. De tweede schilderij verplaatst ons achter in de kerk aan het offerblok, waarin twee andere vrouwen hare gaven leggen, en indien men ons de vraag stelde te beslissen in welke figuur de schilder het best geslaagd is, door gelaat en houding weêr te geven wat binnen in die harten gevoeld wordt, zouden we aarzelen uitspraak te doen.

De twee schilderijen behooren dan ook bij elkander, zij maken een geheel uit. Het was daarom een gelukkig denkbeeld van den heer Bogaerts om ze beiden als pendanten door de naar hem genoemde ‘Peinture’ weêr te geven, en wij zeggen niet te veel als wij ze onder de schoonste rangschikken, welke door deze bewerking zijn gereproduceerd. Even als bij vroegere schilderijen zijn het de schilders, die de reproductie hunner schilderijen door de Peinture-Bogaerts voor hun eigen werk houden, wel een bewijs dat deze merkwaardige uitvinding voortdurend volmaakter wordt. Wij vernemen dat van deze uitvinding eene tweede serie gereed is, bevattende schilderijen van veel grooter omvang, welke binnenkort overal zullen ten toon gesteld worden, en waaronder de schilderijen van Dumont zeer zeker de aandacht zullen trekken.