De Belgische Illustratie. Jaargang 14

Onze gravures.

Spaansche smokkelaars.

In het bergachtige Spanje met zijne uitgestrekte hoogvlakten en ontoegankelijke spelonken, zijne dun gezaaide bevolking en zijne alles behalve volmaakte policie geschiedt het smokkelen op tamelijk grooter schaal dan bij voorbeeld in ons klein landeke. Men gaat daar met geheele karavanen van paarden en muilezels op den nachtelijken tocht uit en verbergt zich met zijn buit in de donkere schuilhoeken van het gebergte. Onze gravure geeft een denkbeeld van zulk eene smokkelaarsbende, gelijk er zoovele de spaansche grensstreken onveilig maken.

Het tooneel speelt klaarblijkelijk in den vroegen morgen; de smokkelaars keeren met zwaar bevrachte lastdieren van den tocht terug en treden uit eene donkere bergengte op eens in het volle zonlicht. Op dat punt, van waar men de vlakte uren ver kan overzien, hebben zij twee schildwachts uitgezet, en deze waarschuwen hen bij hunne komst voor een dreigend gevaar. Terwijl een hunner de achtersten der karavaan van den staat van zaken verwittigt, staat de andere nog op den uitkijk. De voorsten der bende raadplegen hem met oogslag en gebaren, of het

[p. 236]

raadzaam is voorwaarts te trekken, en de hoofdman laadt reeds zijn geweer, om op het uiterste voorbereid te zijn. Een der smokkelaars tracht de vrouwen gerust te stellen en haar eene schuilplaats in het gebergte aan te wijzen. Kortom, het is een tooneel vol beweging, in dat romantisch waas gehuld, hetwelk alle tafereelen uit het spaansche leven kenmerkt.

De brievenbus.

Deze gravure is vervaardigd naar eene schilderij van F. Lobrichon en stelt ons twee kinderen voor, die heel wat werk hebben om een briefkaart in de bus te krijgen. De grootste kon de opening niet bereiken en nu schijnen ze besloten te hebben met vereende krachten op te komen. Was hier, zoo als bij onze brievenbussen gewoonlijk het geval is, een weinig lager eene tweede opening voor ‘drukwerken,’ dan lag de briefkaart reeds rustig tusschen dagbladen en circulaires. Maar deze bus heeft er maar eene, en die eene staat naar het oordeel der kleinen onverbiddelijk veel te hoog. Het is te voorzien, dat de correspondentie minder kans heeft hare bestemming te bereiken, naarmate de kleine meer geluk verwacht van de onstuimige beweging harer voeten tegen den muur, en in die wanhopige worsteling heeft Lobrichon haar geestig getroffen.

DE BRIEVENBUS, NAAR F. LOBRICHON

Als zoo'n brievenbus eens kon spreken, wat zou zij ons veel weten te vertellen! Aan haar toch worden zoovele geheimen toevertrouwd, die men voor geen schatten ter wereld met een derde zou willen deelen. Zij zou ons spreken van geluk, van tegenspoed, van liefde en haat, van deugd en misdaad, kortom zij zou ons een beeld geven van de menschelijke samenleving.

De kapel van het H. Bloed te Brugge.

De prachtige kapel, waarvan op de binnenpagina's van dit nummer twee gravures voorkomen, de een het inwendige en de andere het uitwendige voorstellende, is zeker een der schoonste van ons geheel land, en niet ten onrechte gaat de stad Brugge fier op zulk een heiligdom.

[p. 237]

Oorspronkelijk behoorde zij aan het versterkt kasteel door graaf Boudewijn met den IJzeren Arm aangelegd om de invallen der Noormannen te keer te gaan en was toen toegewijd aan den H. Basilius.

In 1150 keerde graaf Thierry d'Alsace van het Heilig Land terug met een schat, zoo kostbaar als eenig kruisvaarder ooit had kunnen verkrijgen, namelijk een fleschje bevattende vele druppels bloed van Kristus, afkomstig uit de spons, waarmeê Nicodemus en Joseph van Aritmathea het lichaam des Zaligmakers waschten, een geschenk van den patriarch van Jerusalem.

Het beste bewijs van de herkomst van dit bloed was, dat het verhard zijnde, elken Vrijdag vloeibaar werd; doch dit wonder hield den 18^en maart 1310 op, na dat het gedurende anderhalve eeuw geregeld had plaats gehad.

In ons land teruggekeerd, liet Thierry d'Alsace een nieuwe kapel oprichten, waarin de kostbare reliquie tot heden, in weerwil van de stormen, die over het hoofd van het oude Brugge zijn heengegaan, ongeschonden bewaard bleef. De kast waarin het fleschje bewaard wordt is in 1617 door den schepen Jan Crabbe van Brugge vervaardigd en wordt als een meesterstuk van vlaamsche goudsmidskunst beschouwd.

De kapel van het H. Bloed - want sedert kreeg zij dien naam - heeft twee verdiepingen: de benedenverdieping dagteekent uit de XII^e eeuw; de bovenste is eveneens zeer oud en en sedert een veertigtal jaren gerestaureerd.

DE KAPEL VAN HET H. BLOED TE BRUGGE. (UITWENDIG.)