De Belgische Illustratie. Jaargang 14

Onze gravures.

De oude herberg.

Herbergen, zoo als wij er hier een voor ons hebben, beginnen meer en meer tot de zeldzaamheden te behooren en zijn ten hoogste nog in afgelegen hoeken op het platteland te vinden. Niemand zal dat voorzeker betreuren, al moet het erkend worden dat zulk een ouderwetsche herberg met den breeden schoorsteen, de berookte zoldering en de ruwe houten banken een veel schilderachtiger figuur maakt dan de netgewitte, lage, met zand bestrooide gelagkamers, waarvan het minste dorp er tegenwoordig eenige tientallen kan aanwijzen.

‘De herberg’ van Lhermitte is een tooneeltje vol waarheid, en zoowel de gelagkamer als de gasten zijn naar het leven geteekend. Die man met zijne gebruinde gelaatstrekken, zijn opengeslagen hemd en opgestroopte mouwen, die in de eene hand zijn schup en in de andere zijn groot bierglas vasthoudt, is ontegenzeglijk de type van den poldergast, dien wij zoo menigmaal langs onze wegen ontmoeten. De kerel met zijn verfrommelden hoed en zijn pijpke in den mond, die den aardewerker vertrouwelijk op den schouder klopt, heeft het voorkomen van een dier zwervers, welke hetzij met koopwaar hetzij met eenig ander boerenbedrog het land afloopen. Wat den derden drinker betreft, deze is door de leeren tesch, die hem op den rug hangt, gemakkelijk te herkennen als de postbode van het dorp, die zich onder het drinken van een glas bier in de herberg van zijn langen tocht komt verpoozen.

Het meisje met de eenden.

Hoe verkwikkend, op een snikheeten zomerdag aan den waterkant te zitten te midden van het lommerrijk geboomte! De kleine heeft gewis een heerlijk plaatske gekozen. Maar ze is niet hierheen gekomen met de sentimenteele bedoeling om de natuur te genieten. Och neen, daartoe is zij te ongekunsteld, te naïef. - ‘De beestjes eten geven,’ heeft ze gezegd, toen moeder haar een boterham gaf, en in een wip was zij bij den vijver. Ze zit hier wel een beetje gevaarlijk, maar geen nood, het is haar dagelijksch werk. De eendjes weten het al, en gaan vertrouwelijk met haar om. Haar heelen voorraad werpt zij in het water, tot groote ergernis van een kip, die nu van den buit niets kan machtig worden. Waarom heeft haar moeder haar ook geen zwemmen geleerd? We hopen voor de gemoedsrust van de hen, dat zij haar kippenverstand niet met die belangrijke vraag zal krenken en we brengen hulde aan den schilder Dieffenbach, naar wiens aanlokkelijk tafereeltje onze gravure vervaardigd is.

Op weg naar Siberië.

De laatste nihilistische samenzweringen in Rusland hebben weêr aanleiding gegeven tot eene veelvuldige toepassing der strafwetten op de staatsmisdadigers, die het russische wetboek in ruime keuze aan de hand doet. Op moord en hoogverraad staat de doodstraf, terwijl op de overige staatsmisdaden verbanning naar de onmetelijke russische strafkolonie gesteld is; en ook deze straf wordt nog op drie verschillende manieren toegepast. Vooreerst heeft men de misdadigers, die tot dwangarbeid in de siberische kwikmijnen veroordeeld zijn, vervolgens zij, die enkel tot opsluiting zijn gedoemd, en eindelijk de eenvoudige bannelingen.

Deze laatsten worden onder geleide naar eene aangewezen stad in Siberië gebracht, waar zij geïnterneerd en onder gestadig toezicht der burgerlijke en militaire overheid geplaatst worden. Die bannelingen kunnen van de regeering verlof bekomen hunne vrouw en kinderen naar het oord der ballingschap meê te nemen, wel te verstaan als de leden van hun gezin daarin bewilligen.

De gevangenis te Moskou is de groote bewaarplaats der veroordeelden van allerlei aard, die voor de verbanning naar Siberië bestemd zijn, en de vrouwen en kinderen, welke hunne echtgenooten of vaders tot aan Moskou vergezellen, vinden daar huisvesting in eene groote zaal, die door de regeering midden in de gevangenis tot dat doel is afgezonderd. Onze gravure stelt die zaal voor en geeft ons een denkbeeld van de hartverscheurende tooneelen, waarvan zij voortdurend getuige is.

Op den dag waarop de gevangenen bij groepen drie- of vierhonderd naar Siberië vertrekken, staat het hunnen familiebetrekkingen vrij, naar huis terug te keeren of de rampzalige echtgenooten en vaders naar het land der ballingschap te volgen. De gevallen, dat de liefhebbende vrouwen en moeders het laatste boven het eerste verkiezen, zijn niet zeldzaam, en dikwijls ontstaat bij het afscheid een edelmoedige tweestrijd tusschen de vrouw, die lief en leed met den man haars harten wenscht te deelen, en den man, die haar in heur eigen belang en dat harer kinderen bezweert, naar de echtelijke woning terug te keeren.