De Belgische Illustratie. Jaargang 14

[p. 197]

Onze gravures.

De zwervende muzikant.

Sedert de dichterlijke figuur van den troebadoer der middeleeuwen, die met zijn speeltuig van kasteel tot kasteel trok om zijne liederen van eere en minne te doen hooren, allengs heeft plaats gemaakt voor die van den zwervenden muzikant onzer dagen, is de poëzie er wel een weinig af geraakt. Toch weet de kunstenaar aan de prozaïsche verschijning van den straatmuzikant nog wel een dichterlijke tint te geven, en niet zelden zijn dergelijke stiefkinderen der Muzen het bevoorrecht onderwerp van zijn penseel. Nog niet lang geleden gaven wij eene schilderij weder, den ‘vioolspeler en zijn kleinkind’ voorstellende; onze tegenwoordige gravure geeft ons den ‘zwervenden muzikant’ te zien naar de schilderij van Rosier. Op het eerste gezicht heeft de door den schilder gekozen figuur weinig aantrekkelijks; zoowel het personage als de omgeving zijn zoo alledaagsch mogelijk, doch zooveel te meer springt de uitdrukking in het oog, die de kunstenaar in het gelaat heeft weten te leggen. De zwervende muzikant verkeert klaarblijkelijk in eene diep weemoedige stemming; voorzeker is zijn geest vervuld met herinneringen uit een schoon verleden, dat - hetzij buiten, hetzij met zijne schuld - voor altijd vervlogen is, terwijl alleen de treurige wezenlijkheid hem overblijft.

MOEDERWEELDE, NAAR BEYSCHLAG.

Moederweelde.

Hoe ook de gevoelens omtrent opvoeding mogen uiteen loopen, omtrent één punt schijnen

[p. 198]

onze huismoeders het eens te zijn, en wel: dat de kleine jongen, wanneer hij des avonds is uitgekleed, een oogenblik in zijn nachtgoed mag rondloopen. Moeder had den kleinen jongen 's morgens schoon aangekleed en iedereen verklaarde, dat het kind er ‘allerliefst’ uitzag - maar zie nu eens, in zijn nachtgoed is hij toch nog veel aardiger.

Het is alsof moeder dit zelf erkent, terwijl ze met zooveel welgevallen neêrziet op den kleine, die langs moeders schoot heen naar zusje schijnt te zoeken.

Wie zal beschrijven wat er in dat gelukkig moederhart omgaat, nu zij op haar lieveling staart?

Moederweelde - wat is zij rijk, wat is zij aanlokkelijk. Kent ge een reiner weelde op aarde?

De schilder van deze eenvoudige, aantrekkelijke groep mag een dichter genoemd worden in den volsten zin van het woord. Meesterlijk legde hij in dat vredige moederlijk gelaat die streelende uitdrukking der hoogste poëzie.

Van Beyschlag bestaan vele schilderstukken, waarin lieve kinderkopjes op den voorgrond treden en de schilder is er in Duitschland door beroemd geworden. Niet ten onrechte; want zulk een paneeltje getuigt gewoonlijk van meer kunstgevoel, van meer poëzie, dan die eeuwigdurende wintergezichtjes, dennenbosschen en ‘scheepjes in volle zee,’ tafereelen, die de meeste schilders nog maar niet met rust kunnen laten.