De Belgische Illustratie. Jaargang 14

De weeze.

'k Was een kerkjen ingetreden -

En voor 't beeld der Moedermaagd

Had ik lang gezucht, gebeden,

Schreiend haar mijn nood geklaagd.

'k Zag nog eens de zilverglansen,

Bij het scheemrend avondlicht,

't Hoofd der Koningin omkransen

En het hoofdje van haar Wicht.

Duister werd het om mij henen:

Altaar, beeld en tempelboog -

Alles, alles was verdwenen

Voor mijn moêgekreten oog.

In het schittrendst lichtgewemel

Zag 'k een Engel voor mij staan,

En mij wenkende ten Hemel

Bood hij zich als leidsman aan.

Opwaarts steeg ik! Helle glansen

Van een nooit aanschouwden gloed

Schitterden van 's Hemels transen

Mij verrukkelijk te moet.

Hooger steeg ik! Englenscharen

Zongen liefelijk en teer

Bij den slag der harpensnaren:

‘God zij lof en roem en eer!’

En de leidsman, aan wiens zijde

'k Dieper drong in 't glorielicht,

Sprak mij toe: ‘Gebenedijde,

‘Hier heeft God zijn troon gesticht:

'k Knielde neder; maatloos zalig

Van het reinste zielsgenot,

Zong 'k als Engelen lieftalig

Meê het loflied voor mijn God.

Jesus' Moeder trad mij nader -

‘Zie mijn dochter, sprak zij teer,

'k Geef u aan uw zaalgen vader,

Aan uw zaalge moeder weer!’

Juichend, dankend zonk ik neder

Aan 't verbeidend oudrenhart,

En hun kus, zoo hemelsch teeder,

Bande 't laatst gevoel der smart.

Toen - als trof een schok mijn leden -

Sloeg ik de oogen om mij heen...

Voor het beeld, waar 'k had gebeden,

Lag ik nog op de outertreên.

Droevig staarde ik in het duister -

‘Lieve Moeder van den Heer,

Geef mij in uw hemelluister

Spoedig aan mijn ouders weer!’

Naar het Fransch van Mevrouw Waldor.
J.G. Verhoeven.