‘Nouw, bedaôrd... zuutjes âon,’ geeuwde de jongen, zich den slaap uit de oogleden wrijvende, terwijl hij verschrikt half op het hooileger overeind rees en in zich zelf overwoog, dat hij nog nooit op zulk eene gevoelige wijze in zijne nachtrust was gestoord geworden.
‘Alla! donderwetter! heurde nie? rakkerskiend,.. maôkt verdjen da ge vort komt!’ klonk nog eens gebiedend de forsche vaderlijke stem van den lompenman. ‘Alla!... de piep uut bl.... kiend, der uut zoâ gauw as de wèrlicht... hup.... naôr onder.... zoâ vlug, as ge 't geleerd hèt!’
‘Nouw! den borrel het den alden aôk gèn goed gedaôn,’ pruttelde de bengel binnensmonds, terwijl hij de hooispieren van de verscheurde kleederen schudde; en bibberend van koude den rechtervoet op de bouwvallige eerste laddersport zette.
‘Nouw, ik zou haôst wunsen da ze moejers der mâor nie onder ha'n gestopt,’ lispelde hij, door den oude gevolgd, de krakende laddertreden afdalende.
De ruwe toddenman betastte met de grove kneukels de ongeschaafde plank, die als schoorsteenmantel fungeerde, scharrelde onder allerlei ouden rommel in de met wormsteken bezaaide tafellade, om te constateeren of er misschien nog een paar geldstukken te vinden waren, doch tevergeefs, het onderzoek bleef vruchteloos, zelfs geen kruimel brood was er meer te bespeuren, waarom zou hij dan nog zoolang in huis dralen?
‘Most 't vuur ien den herd oak aongelegd worden?’ vroeg de nog steeds gapende deugniet.
‘Wa!... vuur.... nonsens!... Waôrveur?’
‘Bè jaô.... veur koffie te zetten,’ meesmuilde de schelm met een gezicht waarop de duidelijke lezing lag van: ‘Waorveur anders, alde?’
‘Allemaôl gekheid, gekheid anders niks...., niks béter as énen hartelieken borrel ien den vroegtied, da verwermt de maôg en maôkt de dauwwurmen kapot ien 't lief. Alla vort! 't gareel maôr um 't lief, nouw onze Kas (de hond) gekrampierd is mot ge vast in 't span, alla! gaôpert, anders za 'k ouw al is vast op ouwen tabernaôkel komme, zoâveul as 'n veur proef, hoe 't ouw zal vergaon as ge nie straf antrekt van daôg.’
Met hangende lippen moest de jongen zich in zijn lot schikken, met den oude viel niet te gekscheren; hij kende 't klappen van de zweep. Gewillig liet hij zich de harde lederen riemen, die voorheen de magere, schrale huid van Kas doorkerfden, aangespen en voort ging het over den bevroren sneeuwweg. Vooruut de Maôs aôver! naôr 't Limburgs, jandomen... kieken of daôr ginds maôzematten te maken zien...
VERMOEDELIJK HET OUDSTE STUK VAN DELFTSCH AARDEWERK.
‘Trek op, luilak, trek op, of gèn kneukel blieft ouw heel aôn 't lief, alla... krui op....’ en piepend doorploegden de zware raderen der hondekar den hard bevroren sneeuw.
Endelik! kiek daôr waôren ze aôn 't vèrhuus gearrivierd:
‘Hei daor!’ Enen pierverschrikker veur mien, en èn half gléske veur da galgenaôs hier!’
En toen de verlangde schiedammer in het borrelglaasje parelde: ‘Preufde is mej? toe, gerust, 't kan jandomen gèn kwaôd!’
‘Ne 'k heb der nog gaôruut nie gèn zinnigheid ien,’ spraôk 't beschéjen mèske van den vèrman, doch bej der eigen zelvers, was ze vies van da kannekruiersvolk, de dèrn.
‘Kloek, kloek, kloek! daôr gèt ie,’ en toe ie den borrel op haj: ‘Jong! potdorie! da's spulleke! da stét ien 't lief. Nog mar èn tikske. En nouw, vaôruut, opgetrokken... de pont ien sacr.....
‘Née, née, mâotje, zoâ gèt 't er nie, èrstement betaôlen, botter bej de visch, da's hier 't règlement ien huus.’
‘Nouw, jufferke, ik zeg ouw, ik bin génen ènen schelling riek, daor hedde ènen besten erden pot ien ruul bis 't aôvend.’ Èn moment den pot van buuten en van binnen der ien is goed bekeken en is geëxaminierd of der oak bej toeval èn sprungske ien was.
VAAS VAN OUD DELFTSCH AARDEWERK.
‘'t Is ien order....’ en de dern conveshierde den pot, want da gemein vulkske kos ze èvel nie vertrouwen. De jonge straôtbessem knabbelde al trekkende aôn en alde, beschimmelde broâdkorst, die ie aôn 't vèrhuus, in passant da Tiennes de voerman, die aok euver most, zien pèrd voerde, uut den perdsbak gesnapt haj. Nouw ie haj 't den rekel oâk betaold gezét, den Tiennes zien handen, die tintelden der nog af.
‘'t Was ongeparmentierd um èn erm kiend zoa te slaôn,’ haj de dèrn van den vèrman gezèd, maor ien passant haj ie 't gehad. En toe ze aôn den oûverkant waôren, toe vuulde de bengel nog is op nèjs, of ie gen stuk van 't oor kwiet was geraôkt, zôa schreumelik arg wee dej 't!
't Was duuster, toe ze s'aveṇds laôt wèr aon den Maosoever stonden;..... 't was helsch duûster.
De toddenkrémer was oâk derbej zoâ zat as ènen pin; nouw den bruune kost 't trekken, ie haj goeie geschaften gemaôkt ien 't Limburgs. - Wa was 't ével toch duuster!........ ze kosten gèn hand wied van de kop zien!... en 't waôter was zoâ zwart.... zoâ pekzwart...! 't staôlde suuver op ènen inktstriem, die oâver 't land liep.
't Kannekruiers kind was op den rand van de kar gaan zitten en leunde van pure meujigheid teugen de raôjers. Zoô ha ie motten trekken en sjouwen, den ermen duuvel! Was da nie ongeheurd? En èten!... èten!... smèr, louter smèr en prugel ha ie daôrveur ien de plaôts gehad! Smèr, den alde haj hum waôrrempeltjes zien ribbenkast bekants kort en klein geranseld! 't Was gèn menier van doen! - Nouw as ie 't hum lappen kos, dan trok ie der van deur! Ha ie geen geliek, de jong? - Want kiek! anders zou 't hum net kunnen gaôn as Kas, den hond, oâver vertiendaog, drie wèken meschien, naôr den Vaolendries, stikrecht ien 't pierenkuulke!
Nee! ie haj groât gelik, da ie vacantie nam, zôawaôr as daôr de Maôs hin kroop, groot geliek gèf ik hum.
Maôr kiek wa was daôr veur zwarts, giends ien 't waôter? - Daôr lag me nouw verrechtig de pont aôn deuzen kant. Da ha den toddekrèmer nog nôait nie gezien hoe ald as da ie oâk was! Ze heurde èvel toch bij 't vèrhuus 't huus en den vèrmins was altiedig zoâ ien de securiteit. 't Was kemiek! Zou'n der nie is efkes van meugen profentieren um zich zelvers oâver te zetten zonder da gen lebéndige ziel der iets van te zien kreeg? Allével, ie kos toch èvel moâr nie begriepen wa die pont hier most beduuden. 't Was gek! wèrgaôisch gek was 't! daôr viel nie mèr aôn te twiefelen. - Zou'n ze't waogen? Watte? - efkes over te vaoren? Waorum nie? - Erst is bekieken of der profiet bej is.’
‘Al mien tuug is naôr de blik.... donder element.... en gellie oâk vervl... vlégels.... allemaôl naôr de werlicht!’ donderde de woeste schipper, die met vasten vuustslag de gierpont naderde.
‘Allemaôl verzuupte! God meug ouw zielen genaôjig zien.....’ schreeuwde de varensgast steeds dichter en dichter naderbij komend.
‘Terug! terug mit de pont.... sacrrrra....’ bulderde en tierde de beschonken toddenraper, ‘terug, op den toom opgediejd....’ donderde hij den jongen toe, wien 't angstzweet langs het aangezicht met stralen nedergutste. ‘Terug uut! daôr is de vèrman... gunds wied de boot,’ stotterde hij,... ‘vlak bej! De hersenspan slaôj 'k ien, as ie der aôn durft te komme, den rakkert.... mien uutmaôken veur veule visch, waôr is de wèrhaak?..., mores zak hum leèren, den smerlap!’ knarsetandde de voddenraper met hoog opgeheven weerhaak, die op 't volgend oogenblik zwoegend de lucht doorkliefde en verpletterend naar het roeibootje neersmakte.
(Wordt vervolgd.)
Auteursrechtvrij