De Belgische Illustratie. Jaargang 13

[p. 406]

De beul van Bergen.
(Legende van den Rijn.)

I.

Gelijk men weet, had eertijds te Frankfort de kroning der keizers van Duitschland plaats.

Eene plechtigheid van dien aard was voltrokken geworden en er werd bij die gelegenheid een schitterend feest, door een gemaskerd bal gevolgd, op het Romer gegeven.

In de van duizende lichten stralende zaal, noodigde de muziek tot den dans uit. De bekoorlijkheden der dames werden verhoogd door kostbare gewaden, de vorsten en de ridders waren in luisterrijke kleeding gedost.

Alles had een voorkomen van vermaak, vreugde en ongedwongen vroolijkheid.

Een enkele der talrijke gasten droeg de sombere kleuren van den dood; de zwarte wapenrusting, die hij droeg, trok de algemeene aandacht; zijne slanke gestalte, de bevalligheid zijner bewegingen, verwierven hem vooral den bijval van de schoone sekse.

Niemand kon zeggen wie die ridder was; zijn vizier was gesloten en geen enkel uitwendig teeken kon hem doen herkennen.

Fier en eerbiedig naderde hij de keizerin, boog de knie voor de hooge treden van haren troon ter aarde en verzocht om de gunst, een wals met de koningin van het feest te mogen dansen.

Het verzoek werd hem toegestaan.

Met lichten en bevalligen pas zweefde hij met de keizerin door de lange rijen der dansers, en zij moest bij zich zelve bekennen dat zij nog nooit een bekwamer en vlugger danser ontmoet had.

Door de voorkomendheid zijner manieren en zijne onderhoudende gesprekken, wist hij zoo goed de gunst der keizerin te verwerven dat zij hem een tweede wals gaf, daarop een derde en eindelijk een vierde. Zij zou het niet over zich hebben kunnen verkrijgen hem af te wijzen, zoo betooverend was hij in zijne woorden en zijne manieren.

De blikken van alle aanwezigen waren op den gelukkigen danser gevestigd; meer dan een hunner benijdde hem die hooge gunst.

Men werd hoe langer hoe meer nieuwsgierig te weten wie die gemaskerde ridder was. De keizer zelf was verlangend zijn naam te leeren kennen.

Men verwachtte derhalve met ongeduld het uur, waarop volgens het gebruik eIke gemaskerde gast zich moest doen kennen.

Dit oogenblik was eindelijk daar.

Reeds hadden alle genoodigden hunre maskers afgelegd, en nog weigerde de geheimzinnige ridder zijn aangezicht te ontblooten, tot de keizerin, gedreven door de nieuwsgierigheid en misnoegd over zijne hardnekkige weigering, hem gelastte zijn vizier op te slaan.

Hij gehoorzaamde, doch geen der adellijke heeren en der voorname dames kenden hem.

Maar twee baronnen dringen door de menigte heen en herkennen den zwarte danser. Verbazing en schrik verspreidde zich door de zaal, toen deze de kwaliteit van den vermeenden ridder openbaar maakten: het was de beul van Bergen.

II.

Bevende van gramschap beveelt de monarch, dat men den misdadiger vastgrijpe, die met de koningin heeft durven dansen en die hierdoor hare majesteit onteerd en de kroon gehoond heeft.

De keizer gelast hem ter dood te brengen, waarop de veroordeelde zich aan zijne voeten werpt en zegt:

- Inderdaad, ik heb mij zeer misdadig gedragen tegen over al de adellijke hier vergaderde gasten, misdadig vooral tegen over u, sire, en tegen over de vorstin. De keizerin is gehoond door mijne aanmatigende ijdelheid; wat ik gedaan heb, is een misdaad van majesteitschennis; maar duizend folteringen, mijn bloed zelfs kan de vlek niet uitwisschen waarmeê ik u bezoedeld heb.

‘Gelieve mij dus toe te staan, o mijn keizer, dat ik u een middel aanwijze om die vlek af te wasschen en haar ongedaan te maken...

- WeIk is dat middel, spreek, beval de keizer, de wenkbrauwen fronsende....

- Trek uw zwaard, sire, en sla mij tot ridder, en ik werp den handschoen toe aan ieder die oneerbiedig van onze koningin zal durven spreken.

De keizer was verrast door dit stoute voorstel; nochtans zegde hij bij zich zelven dat dit de beste partij was die hij kiezen kon.

- Gij zijt een deugniet, antwoordde de monarch na eenig bedenken; maar uw raad is goed en komt voort uit uw verstand even als uw misdaad uit uw onbesuisden moed voortgesproten is.... Ik neem u derhalve op in de orde der ridderschap.... Gij die als staatsmisdadiger voor mij geknield ligt, sta op als ridder....

Een driewerf herhaald vivat weêrgalmde tot zijne eer en die des keizers, die, daar de zaken nu toch zoover gekomen waren, wijsgeerig beval dat de koningin een laatste wals zou dansen met den danser, die zoo gelukkig geslaagd was in eene partij, waarin hij bijkans kennis gemaakt had met de koord, weIke hij gewoon was om den hals van anderen vast te maken.