De Belgische Illustratie. Jaargang 13

De geheimen van een Amsterdamsch Huurbordje, door Ravo.
(Vervolg.)

‘Maar waarom huil je, Arnold,’ onderbrak hem de ijlende; ‘vindt je het dan niet goed, dat Hannie vleugeltjes heeft? O, ze zijn zoo schoon..... glinsterend wit en bezaaid met sterretjes van diamanten.... zoo iets, Arnold, als je wel ziet wanneer de zon op een sneeuwveld schijnt, maar oneindig mooier..... kijk, nu vliegt Hannie weg, heel hoog boven de woIken, en hij lacht, en hij wenkt me, om ook te komen. Maar dat kan ik immers niet? Heb ik dan vleugels?’

Weinige oogenblikken later wordt er gebeld, en een mannestem vraagt, of er geen belet is voor mijnheer B..... Nog voor dat het meisje bescheid kan geven, is ook Arnold op het portaal, en roept: ‘Kom boven, oom, kom boven!’- Dat woord ‘oom’ wekte in mij een herinnering op. Was dat diezelfde oom, van wien Arnold nog kort geleden alle verdere hulp hooghartig had afgeweze? Maar hoe kon die weten, wat ter nauwernood een uur geleden hier was voorgevallen? Want dat dit de reden was van zijn bezoek, daaraan twijfelde ik niet. Ik behoefde intusschen niet lang op eene verklaring te wachten.

‘Mijn vriend de dokter is mij zoo even komen vertellen, Arnold,’ hoorde ik oom zeggen, ‘wat hier is voorgevallen. Ik kan niet zeggen, jongen, hoe het mij spijt; dat komt er van als..... maar kom, laat ik je thans geen verwijten doen, en gaan wij liever eens naar de zieke kijken, ten minste zoo het haar niet hindert.’

‘Neen, oom,’ antwoordde Arnold, ‘dat geloof ik niet. Wèl heeft de dokter volstrekt rust aanbevolen; maar Marie is altijd nog aan het ijlen, en zij zal u dus niet herkennen.’

Werkte de verschijning van oom als een electrische schok op het zenuwgestel der zieke, of was de koorts, zoo even nog fel, juist afgeloopen? Ik weet het niet; maar ik kon mijn ooren niet gelooven, toen Marie, den bezoeker aanziende, hem verbaasd toevoegde: ‘Hoe, oom, u hier? Wat is dàt? Lig ik te bed?.... Wat is er met mij gebeurd?.... Ik herinner mij nog flauw, dat ik mij niet wel gevoelde..... Maar wat is er dan toch? Aan Arnold kan ik zien, dat hij heeft geschreid, en uw tegenwoordigheid hier, oom.....?’

‘Houd je maar bedaard, beste meid,’ suste oom, ‘'t zal zoo'n vaart niet loopen; je zenuwen zijn een beetje in de war geraakt, dat is alles; 't zal wel weêr gauw in orde komen. Oom is eens naar je komen kijken, en nu gaat hij weêr heen; want je hebt rust noodig, Marie, je hebt rust noodig. Nou, beste, zie nu, dat je wat slaapt, hoor; morgen kom ik terug. Dag, beste meid!’

‘Dag, oom,’ antwoordde Marie ontroerd; zij scheen te begrijpen wat oom kwam doen. Niet lang daarna keert Arnold, die den misschien wel wat bondigen, maar toch blijkbaar goedhartigen oom een eindweegs uitgeleide had gedaan, in het slaapvertrek terug, en vindt Marie in een rustigen slaap, waaraan, behalve de afmatting, waarschijnlijk ook het slaapmiddel niet vreemd was, dat de dokter gelast had de zieke toe te dienen, Zoodra de koorts zou geweken zijn. Den volgenden dag vernam ik met blijdschap, dat de toestand der zieke volgens verklaring van den dokter niet gevaarlijk was, ofschoon de aanvallen van koorts zich vermoedelijk zouden herhalen. In den loop van den morgen bracht de pastoor der parochie een bezoek, en naar hij beloofd had, verscheen ook oom weder, ditmaal voorafgegaan van een te voren gezonden mand, waarin tusschen druiventrossen en sinaasappelen eenige flesschen ouden wijn haar lange halzen verhieven; ten minste als ik goed heb verstaan. Gij begrijpt dus, of oom welkom was.

‘Wel, beste meid, het doet me pleizier, dat je zooveel beter bent,’ sprak hij vroolijk. ‘Ik ben van morgen even bij den dokter aangewipt, en hij gaf me alle hoop. Nu, ik dacht ook al: zou die drommelsche Marie nu nog vóór haar oom gaan hemelen; neen, dat ging niet, dat ging niet. Eerst de oudjes en dan de jongen; d.w.z. als je ook oudjes bent,’ voegde hij er lachend bij.

Zoo keuvelde oom nog eenigen tijd met zijn ‘beste meid’ door, en ging toen met Arnold naar de huiskamer, om - naar hij op gemaakt boozen toon zegde - eens een appeltje met dien kwâjongen te schellen. Zoodra zij alleen en gezeten waren, sprak oom gemoedelijk: ‘Hoor me nu eens bedaard aan, Arnold; want je weet, al ben ik soms wat kortaf, dat ik het goed met je meen. Je houdt veel van Marie, niet waar, zielsveel zelfs? Dat geloof ik, daar ben ik van overtuigd; maar je moet me niet kwalijk nemen, dat je laatste bewijzen daarvan slecht gekozen waren. Ik zwijg van de catastrophe, waarmeê je vermogen is heengegaan. Je hebt misschien wel wat onvoorzichtig gespeculeerd, wat rouge ou noir gespeeld, enfin, zand er over. Iets anders echter is, dat je in den tijd van veertien dagen twee dwaasheden, stommiteiten - permitteer me het woord - hebt begaan, die indirect de oorzaak zijn geweest van Marie's.... tutuut, wacht even, ik ben nog niet klaar..., van Marie's ziekte, die wel, Goddank, geen ernstigen afloop zal hebben, doch even goed een noodlottige wending had kunnen nemen. Wil ik je eens zeggen, jongen, waar 't je hapert? Je hebt te veel, of liever te prikkelbaar eergevoel, en waar je eer zelfs in de verste verte niet op het spel staat, stuif je op, als ware zij op de onrechtvaardigste en grievendste manier gekrenkt. Blijf je zoo, dan maak je jouzelven en Marie diep ongelukkig. Ik weet wel, dat Marie je in alles gelijk geeft. Haar fijngevoelend vrouwenhart en innige liefde voor je weêrhouden haar, om op het oogenblik dat je lijdt, zij het dan ook door eigen voortvarendheid, je smart nog te vermeerderen, door het niet met je eens te zijn. Maar wees er zeker van, dat ze in stilte je drift af keurt.’

‘Neen, oom, daarin vergist gij u.’

‘Vergissen? Toch niet, jongen; doch verondersteld ook, dat ik mij hierin vergiste, zoo je slechts erkent, dat ik gelijk heb met je drift te veroordeelen, dan is de zaak gezond..... Welnu?’

In Arnolds gemoed werd ongetwijfeld strijd geleverd; gedurende eenige seconden heerschte een diepe stilte, en eerst toen de oude heer zijn vragend ‘nu?’ herhaalde, antwoordde hij:

‘Gelijk? oom, gelijk? Nu ja, geheel ongelijk hebt gij niet, 't Is waar, ik ben opvliegend, en nam wel eens besluiten, zonder te wachten tot

[p. 407]

dat ik kalmer zou zijn. Had ik dat niet gedaan, ik zou Marie en mij, en ook u veel onaangenaams bespaard hebben, In zooverre, oom, wil ik u dan ook beloven, dat ik alles in het werk zal stellen om dat anders te doen worden. Zijt gij met die schuldbekentenis tevreden?’

‘Zeker, jongen, meer dan tevreden; althans als je oom permitteert, om je tot de orde te roepen, wanneer de lava weêr begint te werken en dreigt uit den krater te stroomen. En dan niet meer boos worden, hoor, zoo als...... hè? Geef je me daar je hand op?’

De hand werd gegeven, en niet aarzelend, maar gul, klappend.

‘Ziezoo,’ ging oom blijde voort, ‘dat is afgehandeld. Nu wat anders. Hoe is het met de kas? Zeker niet te best, hè?’

‘Neen, oom, ronduit gezegd weet ik niet wat aan te vangen. Morgen komt de huisheer, wiens onbetamelijk gedrag Marie zoozeer schokte, terug, en hij heeft gedreigd met het uiterste, zoo wij hem niet betaalden.’

‘Bekommer je daar maar niet over. Hier is het geld, en wanneer de bullebak komt, dan zeg je hem tegen november de huur op.’

‘Maar oom, u geeft veel meer dan het bedrag der huur is.....’

‘Neen, neen, 't is zóó goed. Zie inmiddels naar een passend huis om, en ik zal zorg dragen, dat je in de gelegenheid komt, door werkzaamheid en vlijt wederom te worden wat je eenmaal waart: een onafhankelijk man. Maar vergeet je belofte niet. Ik heb eerst willen beproeven, in hoeverre je zonder mij je weêr naar boven zoudt kunnen werken. Die poging is - ik wil niet zeggen: geheel door je schuld - mislukt, en voorzichtigheidshalve wil ik je liefst aan geen tweede wagen.’

‘Duizendmaal dank, beste oom; gij zijt waarlijk te goed voor ons. Als ik er aan denk, hoezeer ik uw goede bedoelingen heb miskend, zie, dat smart mij...’

‘Al wel, al wel; kom, laten wij nu nog even naar de zieke gaan. Zeg Marie niets anders dan dat ze over de huur niet bezorgd behoeft te wezen: te groote blijdschap is voor haar toestand even gevaarlijk als elke andere aandoening van bijzonderen aard.’

Weinige oogenblikken later was de oude heer vertrokken, en ik zegende hem in mijn hart. Ik kan u niet zeggen, hoe zalig ik mij gevoelde; ik trilde van vreugde en schreide van geluk.... Ik had Marie zoo innig lief gekregen.

De zieke herstelde buiten verwachting spoedig, en de drie maanden, welke ik nog het voorrecht had, bij het echtpaar door te brengen, waren, helaas, al te snel voorbij gevlogen. Een traan, een bittere traan ontsnapte mij, toen Marie's zacht blauw oog voor de laatste maal het mijne ontmoette. Ik zie het nog: zij was bezig den inhoud van een naast mij staanden koffer uit te pakken, en stond daar, met een jurkje - wellicht van Hannie - in de band, eenige oogenblikken met vochtigen blik mij aan te staren. Wist zij, dat ik haar beminde, en wilde die blik mij zeggen, dat ook zij mij liefhad, en dat het jurkje voor mij..... maar néén, zij wendde den blik weêr af, op het jurkje biggelde een heldere traan, en zij ging heen, zonder één woord van vaarwel. Hoe kon zij ook weten, dat ik haar zoo gaarne moeder zou genoemd hebben!

Die woorden werden met diepe ontroering uitgesproken. ‘Arm schaap,’ sprak ik deelnemende, ‘dat moet je wel innig gegriefd hebben..... En is nooit een enkele zonnestraal je leven komen verhelderen? Heb je niets dan lijden en ellende gezien?’

‘Ja’ snikte ze, ‘ja, toch, maar ook slechts ééns, luister:

Ouder gewoonte had ik weêr geruimen tijd mijn oude plaats boven den deurstijl ingenomen, toen op zekeren warmen augustusdag een dikke heer, na mij een vetten blik te hebben waardig gekeurd, hijgend en blazend de stoep beklom en aan de schel trok: - ‘Meisie, is het bovenhuis te zien?’ brengt de wandelende rollende er met moeite uit, terwijl een paar zweetdroppels langs zijn glimmende wangen op zijn niet al te helder halfhemdje rollen.

‘Jawel, meheir, kom u maar boven.’

Naar het scheen was hem de inrichting nogal bevallen; ten minste voor dat hij bij het heengaan de deur toesloot, hoorde ik hem vragen: ‘Ik heb goed verstaan, niet waar, dat de huisheer No. 644 Prinsengracht woont?’

Ei, ei, dacht ik bij mij zelven, wat zullen wij nu gaan beleven. Zou die dikzak er inderdaad trek in hebben? Hij kan een gepensionneerd kruidenier, grutter of slager wezen, die zijn schaapjes op het drooge heeft - ja, maar even goed ook wat anders. Wat hij echter niet was, wist ik des te beter, namelijk dit, dat hij niet op de knieën van een hertogin was gewiegd; de man zag er wat men noemt ordinair uit.

's Anderendaags, terwijl ik gedachteloos hing te dommelen, voel ik mij eensklaps aangegrepen. Verschrikt staar ik den aanrander in het gezicht, en..... goddank, geen student, die een poging doet om mij te ‘moeren’ - 't is de huisheer in hoogst eigen persoon, en de man, hoe gemelijk overigens, ziet er op het oogenblik niet naar uit, om iemand bang te maken. Hij is zelfs opgeruimd.

‘Ziezoo,’ mompelt hij, ‘daar ben ik goed afgekomen. Die mijnheer Ree lijkt me 'n man toe, die er warmkens bijzit. Ik hoef dus voor mijn duiten niet bang te zijn. Bij de teekening van het contract maakte hij niet de minste capties om drie maanden vooruit te betalen. Dat staat me aan, zie je; dat zijn nog eens menschen, waar je meê vooruit kan komen. Dat is heel wat anders dan die kale troep, die verleden jaar me haast had bed.... Maar dat doe ik ook nooit meer: drie maanden vooruit, of ze krijgen mijn kast niet. Jongens, ik moet toch zeggen, dat me dat perceel een aardige cent opbrengt. Ze noemen me wel duitendief en woekeraar.... wat maal ik er om, ze kunnen voor mijn part zeggen wat ze willen, als de duiten maar binnen komen.’

En de man lachte, of liever hij grijnsde, en zijn kromme vingers sloegen zich als de klauwen van een roofvogel om mij heen, als ware ik een geldzak geweest. Er voer een rilling door mijn leden, en ik stond op het punt een kreet te slaken van afgrijzen, toen een krachtige ruk, waaraan ik zonder boos opzet te gewillig gehoorzaamde, den huisheer bijna van den geleenden stoel deed tuimelen, waarop hij gemakshalve geklauterd was. ‘Vervloekt ding!’ buldert hij, en smijt mij met zulk een geweld tegen den grond, dat de splinters rondvliegen. Vijf minuten later lig ik met gekneusd lichaam weêr op zolder. Hoezeer mij de ontboezeming van mijn meester had verveeld en gehinderd - vooral ook, omdat hij Arnold en Marie nu nog niet met rust kon laten -, ik had er ten minste uit geleerd, dat de nieuwe huurder mijnheer Ree was. Ondanks mijn geradbraakte ledematen schoot ik bij de gedachte aan dien naam in een lach. Men verboeide zich dien dikzak, met moeite zijne 150 kilo's aardsch slijk medesleepende, als een ree! Ik had mij al heel wat ten koste van den nieuwen huurder vermaakt, alvorens zijn wichtig persoontje met vrouw en kinderen - niet minder dan vijf - arriveerde, gevolgd door zijn huisraad, dat mij, door de aanmerkelijke afwijking tusschen modern en minder dan gewoon burgerlijk, dadelijk deed denken aan een parvenu. Nu eens stelde ik hem mij voor als een hardlooper, dan als danser, of als jockey - kortom in alle toestanden, welke met 's mans omvang in strijd waren, en dan had ik 'n pret, zie, dat ik schudde, 't Scheen een voorteeken te zijn van een wat vroolijker leven dan ik tot nu toe geleid had; want mijnheer Ree heeft mij werkelijk geamuseerd, en evenzeer als ik Arnold en Marie met leedwezen zag vertrekken, speet het mij, dat die koddige, dikke man zijn woontent elders ging opslaan.

De man was onuitputtelijk in ‘uien’ - hij had er wel in kunnen reizen - en ofschoon hij zijn vrouw nooit een lach afdwong, maar integendeel steeds den weinig vereerenden titel van ‘flauwerik’ tot loon kreeg, bleef hij onvermoeid. Ik heb mij dan ook wel eens verbeeld, dat hij zich tot eenige levenstaak had gesteld, te bewijzen, dat zijn vrouw lachen kon, en haar strak gelaat die eigenschap niet aan was ontleende. Grootere tegenstelling dan de zwaarlijvige mijnheer Ree, een reusachtige meloen, met beentjes als de pootjes van een uit een kers geïmproviseerd trekpotje, en zijn hoekige, magere ‘tegenhelft’ was overigens niet denkbaar. Dat ondervond ik al heel spoedig. De familie is aan tafel gezeten, en hoewel, zoo als mij later uit een gesprek bleek, mijnheer Ree zelf nooit bad - hij was protestant -, wilde hij toch, dat zijn kinderen het deden; er werd dus gebeden. Mijnheer Ree dacht inmiddels zeker aan een nieuwe ‘ui;’ ten minste nauwelijks heeft het plechtig ‘amen’ weêrklonken, of de vader des huisgezins proest het uit, en zegt:

‘Vrouw, nu moet ik je toch eens iets vertellen, zóó grappig, dat ik me van morgen half ziek heb gelachen.’- Geen antwoord. - ‘Zoo als je weet, laat ik om 12 uur op het bureel - zoo, dus op 'n bureel, fluisterde ik, terwijl ik mijn ooren spitste, om niets te verliezen - wat halen voor mijn broodje....’

‘Neen, dat weet ik niet, en dat kan me ook niet schelen.’

‘Enfin, Hein, die wel eens bij ons aan huis is geweest - je kent hem -, stuur ik dan uit, om wat ham te halen; maar, zeg ik hem er bij, vraag of ze zuiver is, of er geen trichinen in zijn; want anders kan je ze zelf opeten. Wat doet nu de schelm? Hij vraagt aan den koomenijsman ham met trichinen er in. ‘Wil je wel eens voor den dit en dat maken, dat je mijn winkel uitkomt,’ stuift de koomenijsman op ‘trichinen? Ik zal je trrrri ‘Hein kijkt hem doodleuk aan, en zegt: ‘Ja, weet u, meheir heit gezeid, dat as er tirchinen in waren, dan mocht ik ze zelvers opeiten.’- De vent is 't me zelf op het bureel komen vertellen - 't is Schinkbein, je kent hem wel -, en je begrijpt, dat ik het dadelijk onder de gemengde berichten van de Politieke Vlinder heb gezet. Kostelijk, pyramidaal!’

‘Zoo, en vin je dat nou zou erg grappig? Mens, schei toch uit met dat gegiegel, je lijkt wel mal.’ ln weêrwil van die vermaning lachte mijnheer Ree nog minstens een minuut, zich volstrekt niet bekommerende over den minder vleienden scheldnaam van ‘malle kwibus,’ dien zijn weinig beminnelijk vrouwtje - 'n echte Xantippe, volgens de meid - hem nijdig naar het hoofd slingerde. Waarschijnlijk was hij aan zulke bejegeningen gewoon geworden. Bovendien, de dokter had hem dringend aanbevolen zich over niets boos te maken, en hij had van het leven nog bij lange niet genoeg. Er volgden nu eenige oogenblikken van stilte, slechts onderbroken door: ‘Moe, Jet heit me lepel afgenomen.’ of iets dergelijks; maar 't scheen, dat mijnheer Ree het er meer dan ooit op had gezet, aanvallen te doen op het voor humor totaal onvatbare gemoed van zijn Cato - zoo heette het onvrouwelijke wezen. Ree beweerde, dat die naam van ‘kat’ was afgeleid.

‘Je schijnt van keukenzout liever gediend dan van attisch zout, vrouwtje; je soep is zoo zout als brem,’ deed Ree op zijn gewonen, niet in het minst verwijtenden toon opmerken.

‘Wat weet ik van kattisch zout. Moet dat soms weêr een aardigheid heeten? Ik wou, dat je me met die malligheden van boord bleef. Is de soep je te zout, dan laat ze staan.’

‘Dat is wijsgeerig van je gedacht en gezegd, vrouw; ik zie 't wel, om in je vaarwater te komen, zal ik best doen aan een stalletje op de Nieuwmarkt boeken te koopen, om in Aaltje de zuinige keukenmeid, ik bedoel: in de philosophie te gaan studeeren; maar dan mag ik eerst wel met een vleeschkuur beginnen; want philosofen zijn meestal mager, broodmager, en erg taai. Geef me die karbonade eens aan.... toe jongen, gauw wat.’

't Was duidelijk, dat tusschen man en vrouw een groot verschil van karakter bestond, en behalve aan den natuurlijken aanleg, de dosis hersenen, schreef ik dit hier aan toe, dat mijnheer

[p. 408]

Ree, aanvankelijk op gelijken trap van ontwikkeling staande als zijn vrouw, zich naar boven had gewerkt, en in zijn nieuwen maatschappelijken kring in aanraking kwam met mannen, van wie hij, zoowel wat vormen als wat algemeene kennis betreft, meer en meer overnam. Zijn vrouw bleef daarentegen die zij was geweest, en vond, naar gelang haar man onbegrijpelijker voor haar werd, hem ook onuitstaanbaarder. Hij was immers ondernemer van een dagblad, en ofschoon ik nu wel niet geloofde, dat zijn krant veel om het lijf zou hebben, moest hij toch, dacht mij, een man zijn, die niet dom was en ondernemingsgeest bezat. De uitdrukkingen van ‘aan boord blijven’ en ‘in jou vaarwater komen’ brachten mij op het denkbeeld, dat Ree en zijn vrouw vroeger bepaald veel met zee- of riviervarend publiek in aanraking moesten zijn geweest. Opzichtens beide punten bleek later, dat ik goed had gezien.

Op zekeren morgen ontving Ree een brief uit een onzer zeehavens, hem aankondigende, dat een paar vrienden met hun respectieve echtgenooten hem den volgenden zondag een bezoek zouden brengen. Cato vond het minder aangenaam; dat gaf voor haar man maar weêr gelegenheid, zei ze, om een stevig glas te drinken, zoo als den vorigen keer, toen hij, zijn gasten om 11 uur zoogenaamd naar hun logement brengende, om halfdrie 's morgens met een stevig stuk in zijn kraag naar boven strompelde, en met zijn hoed op één oor de echtscheiding van Tollens voor de echtelijke sponde stond te reciteeren. Enfin, er was niets aan te doen. Aan alle tegentribbeling had Ree een einde gemaakt met een beslist: ‘Ik wil, dat ze komen, en daarmeê uit.’

Reeds een half uur vóór de aankomst van den trein, vertrok de redacteur naar het station, vermoedelijk om en passant zijn eerste bittertje te nemen; want van het geestrijke was hij evenmin een vijand als van het geestige, of liever, zoo als zijn vrouw zich op haar manier karakteristiek uitdrukte: haar lamoor hield van een oorlam, Ik was inderdaad nieuwsgierig naar de gasten; want dat kon me aangaande het verleden van mijnheer veel licht verschaffen. - Tingeling, tingeling,..... ha, dacht ik, daar zijn ze....

‘Meisie, de complementen van meheir Bultman. en of 't meheir gelegen komt.....’

‘Zoo, kind, wat heb je,’ wordt de boodschapster door Ree, die juist de stoep beklimt, in de rede gevallen.

‘Meheer, de complementen van meheer Bultman, en of 't uwes gelegen komt, dat meheir van middag bij uwes komt.’

inzameling en bereiding der sponsen

- ‘Zeg aan meheir’ - hier lachte Ree -, ‘dat 't me onmogelijk is, meheir’ - nieuw gelach - ‘te ontvangen; maar dat ik om drie uur wel eens even bij hem zal oploopen. Dag meisie.’

‘Bultman, wat een malle naam,’ roept een der mannelijke gasten. ‘Bultman, wie is dat, Ree?’

‘Bultman is mijn compagnon en de administrateur van de Politieke Vlinder.....’ Meer hoorde ik niet; want in de begroeting: ‘Zoo, juffrouw, hoe maakt u het?’ - ‘Heel wel, superber, dank u, en u?’ ging de rest voor mijn oor verloren. Toch was ik alweêr wat wijzer geworden, en ik hoopte van daag wel geheel achter het fijne te zullen komen.

‘Wel, wel, jongens, dat doet me pleizier, dat jelui me in mijn nieuwe woning komt opzoeken. En hoe vindt jij het hier, Bruinvis?’ vraagt Ree.

‘Wel, niet onaardig; maar bij ons is het toch 'n boel frisscher, hoor, 'n Beetje zeelucht zou aan de vuile sloot, die langs je huis loopt, geen kwaad doen.’

‘Altijd nog de ouwe; nauwelijks zit-i, of al dadelijk een hatelijkheid op een van Amsterdams schoonste grachten. Je bent hier op den Singel man - de Amsterdammers zeggen het Singel -, en jij mag praten wat je wilt, ik geef je zeegat met zijn vischlucht cadeau.’

‘Natuurlijk,’ lachte de andere, ‘je bent nou 'n rijke landrot, en je neus kan daar niet meer tegen, maar wel tegen.... enfein, we zullen het er maar bij laten,’

Zoo schertste men onder het koffiedrinken nog door. De dames hadden het druk over de kinderen - juffrouw Bruinvis had er niet minder dan tien -, de hoedjes, de japonnen, de schoenen met fransche hakken - mens, om je voet te verzwikken -, de hoofdpijn, waaraan juffrouw Schelpman - de echtgenoote van den anderen mannelijken gast - en de rimmetiek, waaraan juffrouw Ree laboreerde; de beeren over geld verdienen, beiersch bier, beste jenever, de ‘standjes,’ die ze weleens van vrouwlief opliepen, als het wat laat was geworden in de sociëteit, enz., enz., nu en dan afgewisseld door aardigheden van twijfelachtigen aard, 't Was een gesnater en geschater, dat hooren en zien verging, en ik van het luisteren moede de oogen look en indommelde. Geraas op de trap deed mij weder ontwaken

‘Vrouw,’ riep Ree, ‘zet jij nou de madera en de bitterflesch op tafel; dan ga ik even naar Bultman. Binnen een half uur ben ik terug.’

Met het vertrek van Ree werd het iets minder luidruchtig, en niets van hetgeen mijn oor verward opving, boezemde mij eenig belang in, tenzij misschien, dat de heer Bruinvis boekhandelaar was en de heer Schelpman een oesterhuis had. Bijna op de minuut af was Ree na een half uur terug.

‘Wat had Bultman?’ vraagt juffrouw Ree nieuwsgierig, toen haar man plaats had geno men en de bitterflesch aangreep.

‘Och niets, een wissewasje, waarmeê hij best had kunnen wachten tot morgen.’

‘En mot-i je daarvoor laten komen?’

‘Zeg eens, beminnelijke madera-nimf, je schijnt bij mijn afwezigheid al vrij diep in 't glaasje te hebben gekeken; ben je dan vergeten, dat hij hier wou komen?’

‘Och ja, dat's waar ook.... och, och, die rimmetiek, juffrouw Bruinvis, 't is wat te zeggen.’

‘Rhumatiek, 't mocht wat,’ grinnikte Ree; ‘de madera, bedoel je. Wel, juffrouw Bruinvis hoe bevalt je de madera?’

‘Superber, superber. - dat scheen 'n stopwoordje van juffrouw Bruinvis te zijn - ‘maar die zal ook wel meer kosten dan een daalder de flesch.’

‘Dat zal wel waar wezen, daar doe je hier niet veel voor, mens; als je niet minstens twee gulden besteedt, dan krijg je bocht. Is 't niet waar, vrouw? Jij kunt 't het beste weten; want ik drink ze nooit, en ik moet betalen, dat 't me groen en geel voor de oogen wordt.’

‘Hoor nu zoo'n vent eens raaskallen. Wat moeten de menschen wel van me denken? Geloof u hem niet, juffrouw Schelpman; mijn man wil maar weêr eens aardig zijn.’

(Slot volgt.)