De Belgische Illustratie. Jaargang 13

[p. 401]

[Nummer 51]

Eene brug over de Rio Napo in Zuid-Amerika.

Toen de Europeanen den eersten voet in de Nieuwe Wereld zetten, vonden zij daar een menschenras, dat volgens de opgaven der eerste reisbeschrijvers, niet veel hooger in beschaving stond dan de groote kudden bisons, waarop zij jaagden en met wier vleesch zij zich voedden. Oppervlakkig spraken zij waarheid, ten minste als men de beschaving der Spanjaarden tot maatstaf neemt, die eene geheele wereld voor zich zagen liggen, weIke bijna zonder slag of stoot in hunne handen zou vallen. En toch, naar mate de Europeanen de roode menschen beter leerden kennen, naar mate zij hen meer gingen beoordeelen naar de hulpbronnen, weIke hun ten dienste stonden, naar die zelfde mate werd ook die eerste Uitspraak verzacht, tot dat men ten laatste lofredenen kon lezen op het vernuft van dezelfde mannen, die eerst met hun jachtwild waren vergeleken.

Dit kon ook overigens niet anders. Alle wereldreizigers zijn het hieromtrent eens, dat hoe minder hulpbronnen de mensch heeft om zich alle gemakken des levens aan te schaffen, hoe meer hij zijhe hersens zal plagen om zijn weg door het leven te vergemakkelijken en de hinderpalen te boven te komen, die hij op zijn weg ontmoet.

eene brug over de rio napo in zuld-amerika.

De brug over de Rio Napo, eene zijrivier der Amazonen-rivier, in Zuid-Amerika, waarvan wij hier eene gravure geven, bewijst dit weêr overtuigend. De Indianen, die hare oevers bewonen, hebben wellicht nooit van bruggenbouw gehoord, en toch hebben zij het op hunne manier mogelijk gemaakt om over de rivier te geraken.

Een naar de eischen der wetenschap gevormd ingenieur haalt wellicht de schouders op voor de waarlijk naïeve manier; waarop de Indiaan hier te werk is gegaan, doch het zou de vraag zijn of hij het den Indiaan in handigheid zou afwinnen, als hij met dezelfde hulpmiddelen voor hetzelfde kunststuk werd gesteld.

En een kunststuk is de eenvoudige brug, WeIke het indiaansen vernuft over de rivier heeft geslagen. De snelheid van den stroom maakt een

[p. 402]

overecht in een kano hoogst gevaarlijk, vandaar dat de Indiaan er eene zoogenaamde vloed brug legt.

Zij gaan hierbij op de volgende manier te werk: Men zoekt aan, den oever twee naast eIkaar staande boomen uit, weIker hoofdtakken zich op bijna gelijke hoogte uitspreiden en legt tusschen de beide takken een boomstam evenwijdig met de richting van de rivier, zoo als links op onze gravure te zien is. Twee gevelde en gladgemaakte ranke palmboomen worden nu schuin over den boomstam gelegd, die de beide boomen aan den oever verbindt, zoo, dat zij ver over de rivier heenreiken, terwijl er onder, waar zij den grond raken, zware rotsblokken aan worden bevestigd, om als tegenwicht te dienen. Nu klautert een Indiaan langs de palmstammen op en bindt door middel van koorden van boomschors, een lang stuk zwaar hout zoodanig aan den hoek, dien de twee palmstammen vormen, dat het recht naar den tegenovergelegen oever zweeft; langs dit hout klimt de geoefende werkman vooruit en bindt nu opnieuw aan het zwevende hout een dik bamboesrict, dat zoo lang is dat het den anderen oever raakt, en daarmeê is de overbrugging der rivier afgeloopen. Onze gravure stelt zuIk eene brug over de Rio Napo voor, weIke door de inboorlingen, die den franschen reiziger Charles Wiener vergezelden, in zeer korten tijd werd gelegd. Deze Indianen liepen over de schommelende brug rechtop en met zware lasten op het hoofd, terwijl de reiziger het voorzichtig oordeelde schrijlings den anderen oever te bereiken.