De Belgische Illustratie. Jaargang 13

[p. 369]

[Nummer 47]

Monseigneur de Ségur.

Den 9^den juni ontviel aan het katholieke Frankrijk een zijner edelste zonen, aan de Kerk een harer heiligste en ieverigste dienaren door het afsterven van den beroemden prelaat, Monseigneur De Ségur. Niemand onzer lezers die onbekend is met de beminnelijke persoonlijkheid van dien grooten man, uit wiens geloovige en fijne pen zoo vele kleine geschriften gevloeid zijn, waarin helderheid van voorstelling en klemmende redeneerkracht met echt kristelijke zalving en eenvoud gepaard gaan. Wij twijfelen dan ook niet, of onze lezers zullen eveneens het verlies van dien waarlijk apostolischen priester betreurd hebben en het op hoogen prijs stellen, dat wij in ons geïllustreerd tijdschrift zijne eervolle nagedachtenis vieren, door aan het hoofd van dit nommer zijne innemende beeltenis te plaatsen en die van eene korte levensbeschrijving te doen vergezeld gaan.

monseigneur de ségur.

Monseigneur De Ségur had bij zijn godvruchtig sterven den leeftijd van 61 jaren bereikt. Afstammeling van het beroemde geslacht der Ségurs en d'Aguesseaux, dat zoo vele groote en vermaarde mannen aan Frankrijk schonk, was hij ten volle zulk eene hooge geboorte waardig en heeft hij den roem zijner voorvaderen op de eervolste manier gehandhaafd. Reeds vroegtijdig werd Louis-Gaston, dus was zijn voornaam, aan de fransche ambassade te Rome verbonden, ten einde aldaar zijn politieke loopbaan te beginnen. God echter, die den jeugdigen diplomaat tot een geheel anderen, tot een veel verhevener werkkring had geroepen, ontvlamde diens hart in de H. Stad der apostelen door eene heilige liefde voor de Kerk. Graaf De Ségur, getrouw aan de stem, die in hem sprak, verliet Rome en zijne ambtsbetrekking, keerde naar Frankrijk terug en begaf zich naar het seminarie van St.-Sulpice te Parijs, om zich aldaar door eene voorbeeldige levenswijze en grondige studie tot het priesterschap voor te bereiden.

In 1847 tot priester gewijd, werd hij uithoofde zijner uitstekende hoedanigheden door Z.H. Pius IX, zaliger gedachtenis, naar Rome ontboden, waar hem een dubbele eer te beurt viel door zijne aanstelling tot auditeur der Rota en door zijne benoeming tot huisprelaat van Zijne Heiligheid. Eenige jaren verliepen, waarin die volieverige priester, thans Monseigneur De Ségur, de gewichtigste diensten aan de Kerk bewees, die oorzaak waren van zijne reeds door den Paus bepaalde verheffing tot bisschop van een der fransche diocesen.

Eene verschrikkelijke beproeving bezocht Mgr. De Ségur, kort nadat hij in zijn vaderland was teruggekeerd, eene beproeving te harder, daar zij hem gedurende geheel zijn volgend leven bijbleef en een beletsel stelde aan de uitvoering van het pauselijk besluit. - Mgr. De Ségur zou nimmer tot bisschop gewijd worden, Het was namelijk op den l^en mei 1853, dat Mgr. De Ségur plotseling het linkeroog verloor, en toen in het volgend jaar ook het rechteroog was aangestoken, duurde het maar korten tijd, of ook het gebruik van dat oog moest hij missen, zoo dat hij op den 2^en september 1854 met volkomen blindheid geslagen was. Deze zware slag. maakte den edelen prelaat in geenendeele moedeloos; integendeel, met de hem eigen opgeruimdheid sprak Mgr. De Ségur tot zijne omgeving de volgende merkwaardige woorden, in het vervolg van zijn leven zoo volkomen door hem bewaarheid: ‘Nu ben ik zeker, dat ik geen oogenblik meer verliezen zal.’En inderdaad, hij verloor geen enkel oogenblik meer, hij, die alleen voor God en de armen wilde leven, wijdde zich van dien stond af met waarlijk apostolischen iever geheel aan God en het heil der zielen.

Tot kanunnik der hoogste orde van St.-Denis benoemd, vestigde Mgr. de Ségur zich metterwoon binnen Parijs; in de rue du Bac was zijn paleis gelegen, waarbinnen de hoogste eenvoud heerschte; want als een waar zoon van den H. Franciscus, van wiens derde orde hij een lidmaat was, trachtte hij de armoede van dien grooten heilige zoo veel mogelijk na te volgen, door zijne groote rijkdommen tot het geluk en welzijn van armen en ongelukkigen, tot het stichten en instandhouden van liefdadige instellingen te besteden.

Ook van een anderen heilige stond Mgr. De Ségur steeds het beeld voor den geest, van den H. Franciscus van Sales, wiens zieleniever hij het voorbeeld ter navolging had gekozen en naar wiens naam hij zijne voorname stichting genoemd heeft, die ten doel heeft scholen voor de armen op te richten, goede boeken te verspreiden en op duizenderlei manieren nuttig te zijn voor het volk. Verbazend is de arbeid geweest, dien deze geleerde en godvruchtige priester sedert zijne blindheid heeft verricht, verbazend zoowel om zijn om vang als om zijn vruchtbaarheid. Onophoudelijk werkzaam voor de jeugd en de armen, die hem als een vader vereerden, was hij dagelijks voor een ieder te raadplegen, rustte op hem de zorg voor honderden parijsche gezinnen, regelde en bestuurde hij talrijke vereenigingen van werklieden, hoorde hij iederen dag een menigte zondaren de biecht, ongerekend de vele geestelijke afzonderingen, die hij jaarlijks in verschillende seminariën leidde, terwijl hij na en bij die vermoeiende werkzaamheden nog tijd wist uit te winnen tot het schrijven van de vele degelijke geschriften, waarvan wij boven gewaagden en die ook in ons vaderland den naam van Mgr. De Ségur onsterfelijk hebben gemaakt.

Zoo iemand, dan voorzeker was het Mgr. De Ségur, die door alle katholieken van Frankrijk

[p. 370]

bemind en vereerd werd en het valt licht te begrijpen, dat de tijding van den dood van dien onvermoeiden en liefdevollen apostel met smart en droefheid vernomen werd. Als roemrijk strijder van Kristus is hij al strijdende gevallen; schoon hij wist dat inspannende arbeid hem ten derden male - reeds twee malen was hij door eene beroerte getroffen - op den rand van het graf zou brengen, wilde hij liever zich zelven ten offer brengen, dan te kort schieten aan het verheven werk, waartoe God hem had uitverkoren en geroepen. In den nacht van zaterdag op zondag, 29 mei, trof Mgr. De Ségur wederom een beroerte, die, heviger dan de beide vorige, het aanstaande overlijden van den geliefden prelaat scheen te voorspellen. Zijn ziekbed, weldra zijn sterfbed, herinnert aan het afsterven eens heiligen. Alhoewel de hevigste pijnen hem kwelden, liet hij de menigte vrienden en kennissen den ganschen dag bij zich toe, had voor allen een opwekkend woord en eene liefderijke zegening over. De aartsbisschop van Parijs, kardinaal Guibert, de pauselijke nuncius, vele andere hooge geestelijken en leeken kwamen van den edelen priester een roerend afscheid nemen; zelfs de H. Vader zond den hoogen lijder per telegraaf zijn apostolischen zegen.

In den vroegen morgen van den 6^den juni ontsliep de heilige prelaat; zijn laatste woord was het Alleluja, dat zijn geheel leven lang zijn zinspreuk geweest was. Wel een einde dat de kroon zette op een leven van groot geloof, van onwankelbare hoop en vurige liefde! Arm als Mgr. De Ségur altijd geleefd had, was het de uitdrukkelijke wil van den hoogen overledene geweest, dat de armen zijne lijkstaatsie zouden uitmaken; hetgeen volgens dien edelen wensch met alle stiptheid is geschied. Hoe herinnert ons dat veelbeteekenend verlangen van dien nederigen en godvruchtigen prelaat aan het woord des Zaligmakers: ‘Zalig zijn de armen van geest, want hei rijk der hemelen behoort hun toe.’