De Belgische Illustratie. Jaargang 13

De jacht op rendieren.

Het rendier behoort tot het hertengeslacht, doch is gemakkelijk van zijn geslachtgenooten te onderkennen door het breedgetakte en getand gewei, dat zoowel het wijfke als het manneke siert, in tegenstelling met hetgeen men bij de andere dieren van het hertengeslacht opmerkt. Het heeft ongeveer de grootte van het gewone hert, ofschoon het minder slank gebouwd is, daar zijne pooten dikker en korter zijn. Zijn haar, dat gedeeltelijk wollig is, heeft in den zomer eene bruine kleur en wordt des winters bijna wit.

Dit dier, dat alleen in de noordelijkste gewesten der beide vastelanden leven kan, bewijst den bewoner der Poolstreken onberekenbare diensten. Als huisdier door hem verzorgd, dient het hem tot trek- en lastdier tegelijk; het verschaft hem in zijne melk en zijn Vleesch een kostelijk voedsel in die onherbergzame oorden, terwijl zijn huid eene degelijke en warme kleeding oplevert. Voor eene slee gespannen, kan het rendier in den winter meer dan 30 mijlen per dag afleggen; zijne hoeven zijn dan ook uitstekend ingericht om op den muilen sneeuwbodem te loopen, zonder er in te blijven steken.

In ruil voor al de diensten, die het rendier

[p. 355]

zijn meester bewijst, verlangt die nuttige dienaar van den mensch slechts eenige magere spruiten en schrale mossen, die hij van onder de sneeuw opgraaft.

In den wilden staat bewonen de rendieren de wouden en moerassige vlakten; alleen in den zomer verspreiden zij zich tot in de bergen der kust, en in dit jaargetijde, wanneer zij tevens het vetste zijn, maken de Lappen en Eskimo's door middel van kleine schuitjes, kajaks genoemd, jacht op hen. Die schuitjes zijn uit eenige planken, met zeehondenvel overtrokken, in elkaar getimmerd, en bieden slechts plaats aan voor één man, die zich in een gat, midden in het dek van het schuitje, nederzet en zich gewoonlijk slechts van éénen roeiriem bedient. De kajaks zijn zoo licht, dat men ze gemakkelijk op den rug kan dragen.

Zoodra de rendieren zich in het water van eene rivier of een meer geworpen hebben, om zich met zwemmen te vermaken, ijlen de jagers, die zich met hunne kajaks op een afstand hebben schuilgehouden, hen achterna en werpen hun met ongeloofelijke handigheid en kracht de korte werpspietsen in het lichaam. De verwoede jacht wordt niet gestaakt dan bij gebrek aan wild.

Intusschen levert ze dikwijls groote gevaren op, omdat de schuitjes zoo licht zijn, dat zij bij de minste beweging kunnen kantelen. Ook gebeurt het niet zelden dat een der rendieren het schuitje met zijn gewei omwerpt, in welk geval de jager, die met de beenen in zijn vaartuig gevangen zit, reddeloos verloren is.