De Belgische Illustratie. Jaargang 13

In de vestibule.

Dat de vroolijke dienstmeisjes samenspannen om den ouden lijfdienaar van haar heer voor den gek te houden, kan bij niemand verwondering wekken. De oude man bemoeit zich weinig met die jonge deernen en trekt steeds de schouders op, wanneer zij het met haar gekakel een beetje al te bont maken, of laat daarop dikwijls een woord van vermaning volgen. Hij weet zeer goed, dat dit alles boter aan de galg is gesmeerd, waarom hij dan ook in de meeste gevallen de wijste partij kiest en het gezelschap verlaat om in een of anderen hoek een uiltje te vangen. De vroolijke dienstmeisjes hebben nauwelijks daarvan de lucht gekiegen of ook tot in dezen schuilhoek weten zij aan hare plaagzucht op den ouden man voedsel

[p. 338]

te geven. Over de trapleuning gebogen, wordt beproefd, den slapende den opgetoomden hoed van het hoofd te lichten, en Zoodra deze hel dendaad zal gelukt zijn, zullen zij, giechelende wegvliegen om wellicht eenige oogenblikken daarna hem met het onnoozelste gezicht van de wereld te vragen of hem ook iets deert. De oude man zal knorren, maar boos worden doet hij niet licht. Hij zal aan zijn eigen jeugd denken en wellicht in zijn hart lachen over de deugnietenstreken, welke hij als knaap heeft uitgevoerd, en waaraan de plagerijen van de dienstmeisjes hem herinneren.