De Belgische Illustratie. Jaargang 13

De familie Picardi.
Novelle door I. Molenaar.
(Vervolg.)

VIII.

Dagen zijn er weêr verloopen, maar droeve, lange dagen voor Emma, 't Is waar, tante had haar liefderijk opgenomen als haar eigen kind; zelfs Katrijn, de trouwe Katrijn, was haar gevolgd en nu bij tante in dienst. Maar was haar verschrikkelijk vermoeden niet bewaarheid geworden? Men had het haar immers gezegd, al geleek het dan ook op een droom, dat het schip, waarmede hare dierbare ouders vertrokken waren, met man en muis vergaan was. Het ouderlijke huis, waar zij hare jeugd zoo gelukkig had gesleten, was verkocht, haar broeder in Italië, en deze had sedert het bericht van het lot zijner ouders niets meer van zich laten hooren. Over de mogelijkheid van dit alles, als twijfelde zij nog aan de waarheid, zat zij na te denken. Hierbij kwam nog het verschrikkelijke vermoeden tegen haar oom, bij wien zij een onderkomen had. Het suisde haar in 't hoofd. Als zij zich eens bedroog.... haar oom was toch zoo buitengewoon goed voor haar; immers, betoonde hij haar niet meer belangstelling dan haar eigen vader voor haar aan den dag gelegd had? Maar ging het gerucht niet, dat haar oom toch heimelijk de eigenaar van het ouderlijke slot was geworden en de kooper het slechts in gebruik had, en derhalve?....

‘Mijn kind,’ sprak de tante die bij haar Zat, ‘wees toch een weinig vroolijker, gij weet immers, ik meen het zoo goed met u. Hebt gij u over iets te beklagen, zeg het dan - o mijn hoofd!’ voegde zij er tusschen in - ‘gij kunt alles krijgen.’

‘Ik ben u dankbaar,’ antwoordde het meisje, ‘maar kunt gij met al uwe genegenheid mij geven wat ik verloren heb?’

‘Maar, kind, heb ik dan niets geleden in mijn armen broeder? en uw moeder, zij was toch ook een vriendin voor mij.’

‘Ja, maar geen moeder!’ merkte Emma op.

‘Kan een moeder u dan meer geven, u beter verplegen dan ik het doe?’

‘Nogmaals dank, maar wat een moeder doet dat kan geheel de wereld niet. Een enkel troostwoord van een moeder is meer waard dan al de schatten der aarde, en mijn moeder, zij had mij lief..... Gij hebt uw moeder niet gekend, anders zoudt gij mij ten volle begrijpen, en al hadt gij maar een enkel kind gehad, dan zoudt gij bevroeden hoe leeg, hoe akelig leeg het hier binnen is.’

‘Maar elk moet toch eenmaal van zijne ouders scheiden, mijn kind!’

‘Scheiden! ja eenmaal, ook dat is hard, maar dan kan men ten minste hun het klamme zweet nog van het voorhoofd wisschen, men kan hun laatste begeerte vervullen, hun laatste zuchten opvangen; men kan ze nog, als een laatst vaarwel, een dankbaren, liefderijken kus op de wangen drukken en zacht de oogen sluiten. Men weet dan ten minste wat er van hen geworden is, en bij hun laatste rustplaats kan men nog een Onze Vader bidden. Maar een moeder te verliezen, wie men niet eens een laatst vaarwel heeft kunnen toeroepen, een moeder wie men geen enkele verlichting bij het angstig worstelen tegen den dood heeft kunnen bieden, wier laatste wanhoopskreet, haar hulpgeschrei tot haar kind, men niet eens heeft kunnen hooren - dat is hard. O, indien ik met haar in de golven ware omgekomen, ik had nog een troost gehad, ik had haar kunnen zeggen: moeder, uw kind sterft met u.....’

‘O mijn hoofd!’ riep de tante, ‘maar, kind, gij moet verstandig zijn en u aan Gods heiligen wil onderwerpen, dat zeggen Katrijn en de kapelaan immers ook.’

‘Als ik geen godsdienst had,’ riep het opgewonden meisje schamper, ‘dan had ik mij in die zelfde golven geworpen en mijn lijk had dan in hetzelfde graf gerust, dat ook de lichamen mijner ouders in zijn boezem bewaart.....’

‘Verschrikkelijk, mijn kind.... het is ijselijk....’ riep tante, hare beide handen aan het hoofd houdende. Doch zonder op den uitroep van haar tante te letten, ging Emma verder:

‘Met recht hebt gij gezegd, dat de godsdienst ons kan troosten; ik zal trachten mij aan het lot, mij door de Voorzienigheid beschoren, te onderwerpen en het zal mij zoet zijn nog te kunnen denken, dat die zelfde godsdienst mij door mijne moeder werd geleerd. Ja, God, ik dank U voor dien troost; het Onze Vader biddende, zal ik tevens haar stem weêr hooren, haar zoete stem, toen ik nog als kind op haar knieën speelde.... Zij leerde mij God en den schoonen hemel kennen, maar zij leerde mij ook in rampen en tegenspoeden moedig te zijn.... Ik ben misschien wel hard voor u, tante, mij zoo zeer met mijn eigen leed bezig te houden en het uwe te vergeten, maar....’

‘Neen, mijn kind, volstrekt niet; volstrekt niet, maar zie, als ie zoo van je moeder spreekt, dan wordt het mij zoo akelig, zoo draaierig in mijn hoofd, kind, ik heb daar zoo'n pijn.’

‘Wil ik wat koud water halen?’

‘Koud water! neen, mijn kind, daar in Ostende was ook alles koud water, ik heb er genoeg van.... Doch wat ik je wilde zeggen, ge moest trachten iets vriendelijker tegen mijn man te zijn; onder ons gezegd, beklaagt hij er zich wel eens over, dat gij tegen hem zoo afgetrokken zijt.’

Emma, die pas opgeruimder begon te worden, werd nu weêr stil.

‘Neen, kind, gij moet u dat zoo niet aantrekken.... och, hij heeft mij dat zoo maar terloops gezegd, maar zie je, de verhouding onder ons werd er prettiger door; hij wenscht toch niets liever dan dat gij hem als een tweeden vader zoudt beschouwen.’

Wat Emma betrof, zij was wel genegen aan het verzoek harer tante te voldoen; hel was haar echter immer, alsof een inwendige stem haar toefluisterde: Vertrouw hem niet, hij is de moordenaar uwer ouders. Zij gaf daarom ook nu geen bepaald antwoord......

Terwijl dit gesprek tusschen nicht en tante gevoerd werd, zat de oom op het kantoor, zijn lievelingsplaats, waar hij bijwijlen uren achtereen kon doorbrengen. Wij vinden hem voor zijn lessenaar zitten, bezig een brief te lezen. Een boosaardige lach vertoonde zich op zijn gelaat. ‘Het geluk is mij waarlijk dienstig geweest,’ sprak hij bij zich zelven, ‘de brief is toch wel echt; de naam van den kapitein staat er duidelijk onder en zonder omhaal wordt er in gezegd, dat het schip geheel vergaan is en dat er tot nog toe geen spoor van gevonden is; geen enkel lijk is komen aandrijven. Het is wel jammer, dat er nog zooveel geld meê verdwenen is, maar toch is het nog beter zoo; want als men zijn lijk eens vond en bij hem den brief.... men kon allicht in dat geval mij verdenken. Doch waarover maak ik mij toch ongerust, er stond immers niets in dan dat het beter was zijn vrouw met overleg van den kapitein om den tuin te leiden, omdat er anders nog gevaar bestond, dat het meisje meêging of de moeder hier bleef. De kapitein wist niet beter of het gold een pleizierreisje naar Engeland; het overige had mijn zwager op zijn geweten; in mijn belang was het beter mijn nichtje hier te houden,... immers wie duivel zal er nu achter komen welke plannen ik had.... En toch is het wel wat gewaagd; de vrouwen zijn zoo slim.... en wat het ergste is, zij schijnt mij te verdenken; op welke gronden echter, begrijp ik niet.... Daarom ware het misschien maar beter, dat ze ook meê naar den kelder was gegaan. Wij zullen evenwel zien, dat wij haar winnen, het is nog al een aardig kopje. Het lastigste is dat wij den vrome zullen moeten spelen; het is de gemakkelijkste rol niet, doch wie heeft tot nog toe van mij gezegd, dat ik niet godsdienstig was. Als men maar druk de kerk bezoekt, dan kan er veel op door.

‘Alles goed bekeken, is het mij nog niet tegengeloopen in de wereld. Wat was ik een arme drommel; met veel moeite had ik wat geleerd; boekhouden alleen, het is waar, verstond ik uitstekend. Mijn eerste plan is mij gelukt, de vrouw heb ik gekregen; een schoonheid is het wel niet, maar de centen zijn binnen en bij slot van rekening kwam het daar toch maar op aan. Dat zij overigens lang zal leven, geloof ik nooit; de dokter heeft mij wel eens gezegd, dat zij aanleg voor een beroerte had; zoo iets zou een buitenkansje zijn; het kapitaal is goed verzekerd; het domme wijf had haar eigen doodvonnis wel kunnen teekenen, zonder dat ze er erg in had. Tot nog toe is er, vreemd genoeg, nog niemand achter gekomen, dat vóór ons huwelijk dat contract is gemaakt. Dit liep mij ook al weer meê, want kinderen kregen we nooit.’

Na deze lange alleenspraak zat hij opnieuw een wijle te denken. ‘Drommels!’ riep hij eindelijk, ‘men kan 't niet weten, als mijn vrouw eens kwam te vallen, of dan het nichtje nog niet mijn vrouw kon worden. Mocht dit gelukken, dan was van zelf alle argwaan uit de wereld en ik geborgen, geborgen voor goed. Maar die kunstenmaker of hoe ze hem ook heeten, die Otto, dat is altijd nog een malle zaak. Als deze eens uit Italië terugkwam, en hij..... Het is een gek ding; men kan het niet weten, en toch, men maakt mij niets. Wie zal het bewijzen dat ik het crediet van mijn zwager heimelijk ondermijnde, en dat zoodoende zijn geld grootendeels in mijn kas is terecht gekomen? Heb ik hem er ook geen diensten voor bewezen? Anders ware hij misschien al veel eerder naar de maan geweest met zijn domme praktijken. Terugkomen evenwel doet Otto niet licht: hij zal mijn raad om een anderen naam aan te nemen, wel opgevolgd hebben; hij, de eerzucht zelve, hij doet het gewis. En zoo hij wil slagen, zal hij genoodzaakt zijn dadelijk van woonplaats te veranderen; alle brieven aan zijn adres zullen derhalve vergeefs geschreven zijn. De nieuw aangenomen naam, alsmede zijn adres zal hij wel voor ons verborgen houden. Dat zijn zuster nog leeft, zal hij wel niet vermoeden; immers, ik heb hem geschreven dat zijne familie naar Amerika gevlucht was, de zaken in een berooiden toestand achterlatende. Ónmogelijk kan hij vermoeden dat zijn zusje nog hier is. En kwam hij eens hier en vond hij haar... welnu! ik heb hem immers niet geschreven dat rij meê vertrokken was.’

De schurk knipte bij de laatste woorden met zelfvoldoening op duim en vinger, ‘'t Zaakje zit ver....... goed in elkaar. Geen haan zal er naar kraaien.... Het ergste is dat ik een ander sujet heb moeten gebruiken; doch als hij uit de school klapt, dan zit hij zelf ook aan den grond; zoo slim moet men zijn, en wie niet waagt die niet wint.’

Het scheen echter dat hij toch nog niet zoo gerust was, als hij tegenover zich zelf wel voorgaf; want spoedig hernam hij weêr: ‘Een zaak bevalt mij nog niet; dat die duivelsche meid hier in de keuften is gekomen. Ik kon het moeielijk beletten; want in het oog der wereld bestonden daar geen redenen tegen; toch zullen wij wakker zijn; als het noodig is, kan er altijd nog wel iets op gevonden worden.’

Door langer te blijven, konden wij misschien nog veel meer gewaar worden; voorloopig echter hebben wij genoeg van dien man.

IX.

Toen Trijntje zoo ver met haar verhaal gekomen was, waarbij de poes ijverig op mijne knieën lag te spinnen, terwijl ik haar den kop streelde; vroeg ik: ‘Maar, Trijntje, gij zorgdet toch steeds dat de booze oom Emma geen leed veroorzaaktej geen kwaad deed, niet waar? En die tante leefde die nog lang?’

[p. 300]

‘Dat zal ik u zeggen,’ antwoordde mij Trijntje. ‘Ik kon imerken dat de oom mij wantrouwde, het scheen dat hij vermoedde, waarom ik gekomen was; er moesten dus alle voorzorgen genomen worden. Vooreerst heb ik er bij Emma goed op aangedrongen, dat zij volstrekt niet mocht laten blijken met mij in zeer bijzondere betrekking te staan. Had zij mij het een of ander mede te deelen, dan moest dal altijd geschieden als de oom afwezig was, en dan nog met de grootste voorzichtigheid; want het gebeurde wel eens dat hij op een zeer onverwachten tijd te huis kwam; soms zeide hij vier dagen weg te blijven en kwam dan onder een of ander voorwendsel nog denzelfden dag terug.’

Het eerste jaar viel er echter volgens Trijntje, niets bijzonders voor; de verhouding tusschen nicht en oom werd zelfs hoe langer hoe beter. Het kon ook niet anders: het jeugdige meisje werd door haar oom, dien zij toch van geen enkel feit overtuigend kon beschuldigen, met bijzondere zorg verpleegd; wat zij maar wenschte, kon zij krijgen.

een pijnlijke toestand.

De eerste indrukken van het ongeluk, haren ouders overkomen, werden van lieverlede zwakker. Ook haar broeder lag haar niet zoo na meer aan het hart. Was het niet ondankbaar, niet liefdeloos van hem, zoo dacht zij, om op haar brieven, waarin zij toch zoo hartroerend het ongeluk harer ouders geschetst had, geen enkele letter terug te schrijven, geen enkele deelneming hoegenaamd te betuigen? Bovendien, hij wist reeds van oom hoe ongelukkig zij was; op dien briaf had hij toch als een liefhebbend broeder moeten antwoorden, En haar oom, hnd hij haar niet gezegd, nog eenmaal, als de gelegenheid er zich voor aanbood, het ouderlijke huis weêr te koopen en dan ter wille van haar er in te gaan wonen. Zelfs Katrijn kwam in een meer verzoenende stemming jegens haar meester, al bleef er bij haar, even als bij Emma, altijd nog een zekere twijfel over, aangaande de welwillendheid en oprechtheid van den oom.

De verhouding tusschen oom en tante, zoo dacht Emma wel eens, was immers ook uitstekend; wel kon men nu en dan bemerken, dat tante een gedwee werktuig voor oom was, maar daar stond tegenover, dat zij hem volmaakt ver trouwde en hij altijd zeer voorkomend te haren opzichte was. Dit moest Emma zelve getuigen en tante ook, zij had het zelve gezegd, dat nu vooral, sedert Emma bij hem inwoonde, alles nog aanmerkelijk verbeterd was. Zij bekende dat zij

[p. 301]

nooit prettiger geleefd had; jammer voor haar, dat het zoo kort moest duren.

Het was op een avond. Gezellig zaten ze bij elkander te keuvelen; zelfs Emma kon weêr eens hartelijk lachen; ofschoon soms niet geheel zonder zelfverwijt. Haar gulle vroolijke natuur kwam weêr boven,

Tante vooral had ‘o zoo'n genoegen’ in het huiselijk samenzijn. ‘Dat had je nooit gedacht, he!’ schertste zij tegen haar echtgenoot, ‘dat wij nog eenmaal een dochter zouden bezitten. Het heeft mij altijd ontzettend gehinderd geen kinderen te hebben: nu is alle hoop verdwenen, ik heb al bijna de vijftig achter den rug. Het zou anders wel goed voor mij geweest zijn,’ hervatte zij na een oogenblik zwijgens, haar hand tegen den neus opwrijvende, ‘wellicht was ik dan door de drukte niet zoo corpulent geworden en had dan niet zeo veel last van mijn hoofdpijn gehad! En 's zomers, wat is het dan lastig met die hitte! Och! het wordt mij hier ook al weêr benauwd!’ riep zij, met den zakdoek als met een waaier wuivende, ‘kind, zet de deur wat open en geef het reukfleschje eens hier......O mijn hoofd.... Wat is dat?,., gaat het licht uit?’

lees eens voor.

Emma die reeds bezig was aan de wenschen van tante te voldoen, zag bij de laatste woorden onwillekeurig naar de lamp; doch ter zelfder tijd zag zij tante op haar stoel ineenzakken.

In een oogwenk was alles in beweging, er

[p. 302]

werdkoud water gebruikt, natte doeken werden aangewend en Emma stond in haar verwarring tante de eau de cologne onder den neus te houden.

Na hiermede tien minuten bezig geweest te zijn, had zij het binnenkomen van den dokter, die in alle haast geroepen was, niet eens bespeurd. Aller aandacht was nu op hem gericht; na een kort onderzoek, klonk het echter onverbiddelijk: ‘Te laat.’

De tante was door een beroerte getroffen.

Men zal zeker niet van mij verlangen Emma onder dat nieuwe leed weêr te schilderen, genoeg zal het zijn te zeggen, dat zij als een stom beeld aanhoudend naast het lijk harer tante zat; evenmin zal men het van mij vergen de valsche rol te beschrijven, die oom bij den dood van zijn vrouw speelde.

Maanden waren na dit treurig voorval verloopen, eer Emma weêr eens opgeruimd kon zijn; het had den oom en Trijntje veel moeite gekost haar zich een weinig in haar nieuwen toestand te doen schikken. De betrekkelijke rust duurde echter voor haar niet lang.

Eens op een avond kwam de oom van Emma buitengewoon gezellig pratende te huis.

Hij plaatste zich naast zijn nicht en zeide: ‘Emma, ik heb u iets meê te deelen. Het wordt tijd dat de laatste wilsbeschikking van uw tante, van mijn dierbare echtgenoot u bekend wordt. Het zal u misschien bevreemden, maar uw tante was zoo goed, zoo argeloos....’

Hier hield de spreker een oogenblik op om daarna, even als hij begonnen was, langzaam bij korte onderbrekingen voort te gaan:

‘Gij weet, dat toen ik uw tante trouwde, zij een aardig sommetje bezat. Dat kapitaaltje is gedurende ons huwelijk aanmerkelijk vermeerderd. Volgens de wet zijn wij in gemeenschap van goederen getrouwd, derhalve behoorde hetgeen wij bezaten ons beiden. Volgens die zelfde wet zou ik genoodzaakt zijn, de helft van dat kapitaal aan u en uwen broeder, als de eenige erfgenamen van mijn vrouws zijde, uit te keeren. Tot mijn leedwezen zag ik, dat er bij den notaris een testament berustte, waarin uw tante mij geheel haar nalatenschap toekent.’

Emma sprak geen woord.

‘Dit spijt mij ihnig voor u, doch de zaak, wel beschouwd, blijft er tamelijk gelijk om. Gij woont hier nu eenmaal en het spreekt wel van zelve, dat iemand als gij op mijne bezittingen het eerst aanspraak hebt. Ik zou een Godtergende zaak verrichten, indien ik niet dienvolgens handelde en zeer zeker is het ook de meening van uw tante geweest, anders had zij wel in het bijzonder aan u gedacht. Doch het wordt mij wel eens onrustig om het hart, als ik mij de vraag stel, zou Emma wel genegen zijn altijd bij hear oom te blijven, zou zij bij een man, die ongeveer twintig jaren ouder is, haar leven willen slijten? Ook dehk ik soms: zou ik aan haar kunnen hebbeh, hetgeen ik aan mijn eigen vrouw had; zou zij voor mij wel dezelfde genegenheid kunnen koesteren?’

‘Ik begrijp u niet, oom,’ sprak Emma, ‘ik kan u als oom eerbiedigen, doch mijn tante was uw vrouw.’

‘Ja juist, mijn kind, en zoudt gij dit laatste niet voor mij kunnen zijn?’

‘Nogmaals, oom, ik begrijp u niet,’ riep het argeloos meisje.

‘Welnu, mijh kind, dan moet ik tot mijn spijt duidelijker zijn.... ik had gehoopt dat gij.... ik was zoo bang.... u te kwetsen.... ik....’

‘Maar in 's hemels naam, oom, wat wilt gij dan toch?’ vroeg Emma, meer en meer onrustig geworden, want haar oom zag haar met zulke vreemde oogen aan.

‘Al mijne bezittingen, al mijn geld en goed zouden het uwe kunnen worden; gij hebt maar één woord te spreken,’ Dit zeggende nam hij Emma's hand in de zijne en vroeg: ‘Zoudt gij niet de plaats van uw tante willen innemen, en mijn vrouw wor.....’

De bliksem kan niet zoo snel door het luchtruim gaan als het licht dat er op dit oogenblik voor Emma opging; met een woesten ruk trok zij haar hand uit de zijne; zij stond plotseling op.

‘Ellendeling, gij schaamt u niet mij, het kind van uw vrouws broeder, tot echtgenoot te vragen en dat zoo kort na den dood van uwe vrouw? En gij acht mij laag genoeg, daarin toe te stemmen! Ha! nu zie ik met welk monster ik te doen heb. Herinnert gij u nog dat ik u eenmaal den moordenaar heb genoemd van mijne ouders? Gij meendet toen, dat ik mijn verstand niet had; maar bier herhaal ik het: gij waart de oorzaak van de ellende mijner ouders en ook van mijn ongeluk - gij zijt hun moordenaar! Ja, nu is mij alles duidelijk en ik zou de..... neen, het woord mag ik niet noemen! - van hem zijn, die schijnheilig genoeg was de rol des onschuldigen te spelen? Gij lacht? Zoo ik een man was, ik zou u dadelijk rekenschap vragen van uwe handelwijze, ik zou leven voor leven eischen. Maar gij wist dat ik weerloos was; een arme weeze als ik zocht gij te vangen in uwe strikken; gij hadt geld, niet waar? Ellendige schurk! God zal u eenmaal naar de herkomst van dat geld vragen. Woekeraar! Aan dat geld kleeft het zweet, het bloed van den arme, de zuchten van een vader, de jammeren van een moeder, de verguizing van een dochter. Dat geld roept wraak in den hemel....’

Wie zou het wagen te beschrijven wat in het gemoed van den oom bij zulk een plotselinge teleurstelling moest omgaan. Hij deed pogingen zich goed te houden, hij meende zich eerst te verontschuldigen; deze kans werd hem evenwel benomen, hij zag dat alles verspeeld en zijn rol door Emma goed begrepen was; daarom deed hij geen poging meer, om zich in te houden.

‘Meisje!’ sprak hij, ‘neem u in acht! Weet gij wel dat ik u op straat kan zetten? Dan kunt gij zien wien gij belasterd hebt; gij kunt dan een aalmoes vragen, en wat het ergste is, ik kan mij over de beleediging wreken.’

‘Dat ontbrak er nog aan,’ riep Emma als geheel buiten zich zelve van verontwaardiging, ‘acht gij mij dan eerloos genoeg nog een oogenblik in dit huis te vertoeven? Op staanden voet verlaat ik het; maar weet, dat God de Wreker is van de Verdrukte onschuld. Er zal een dag komen, dat Hij u rekenschap zal vragen van uwe schandelijke daden en Wee u dan’. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

X.

Nadat Emma het huis van haar oom ontvlucht was, liep zij als radeloos door de straten Van Mechelen. Langzatnerhand was zij weêr tot bezinning gekomen; de verontwaardiging, de woede, die zich van haar hadden meester gemaakt bij het laffe aankoek van haar oom, hadden zachtjens weêr plaats gemaakt voor het volle bewustzijn omtrent haar toestand. Daar stond zij midden op straat, zonder huisvesting. Voor een uur nog tevreden, gelukkig, voor zoover zij dit kon zijn, en nu zonder hoop, met een bloedend hart. De vriendschap, die zij zoo zeer behoefde, de belangstelling in haar toestand, niets dan huichelarij, geveinsdheid; de diensten, haar bewezen, niets dan een fijne, helsche berekening. Zij was op eens ellendig geworden. Haar toestand volkomen inziende, schaamde zij zich voor de menschen, die zij nu en dan ontmoette. Er kon immers allicht iemand onder zijn, die, at was het dan ook bij het somber maanlicht, haar zou herkennen? En wat zou zij antwoorden? Zou het van hare lippen willen van welke plannen zij het slachtoffer was geworden? Uit angst daarvoor vluchtte zij naar buiten.

Hier had zij de geheele ruime natuur voor zich: onder hare voeten het aardrijk in valen herfstdos gehuld, boven zich den hemel, bezaaid met ontelbare sterren. De maan goot zacht haar licht over het rustige landschap uit. Dit alles greep haar innig aan; zij gevoelde zich nog meer alleen en toch was het alsof er een zekere kalmte in haar gemoed terugkwam. Overstelpt van een naamloos wee viel zij op hare knieën. ‘O moeder!’ snikte zij, ‘gij die daar in den schoonen hemel zijt, bid voor uw kind, bid God, dat Hij mij spoedig tot zich roepe, dat Hij mij spoedig bij u brenge en ook bij mijn vader. Ik ben verlaten. Bid God, dat Hij ten minste nog uw moederlijken troost tot mij late komen. O! een enkel woord van u zou mij gelukkig maken; mocht ik slechts een oogenblik uw gelaat aanschouwen, slechts één woord van u hooren.... Maar alles zwijgt.... Wat is alles dood om mij heen.... Ik zou zoo gaarne sterven.... Zou die wensch dan zoo kwaad zijn? Zou God mij haar als een zonde toerekenen?.... Maar heeft moeder mij vroeger niet herhaaldelijk gezegd, dat God alles zoo wijs bestierde; dat Hij voor elk zorgde, en zelfs geen muschje op het dak vergat; dat er geen haar van ons hoofd viel zonder Zijn weten? Heeft zij mij niet dikwijls gezegd, dat men in elke omstandigheid van 't leven steeds op Hem moest vertrouwen en dat zulk een vertrouwen nooit beschaamd wordt?..... En toch, het zou zoet zijn te....’

Wij willen niet langer getuigen zijn van den strijd eener weeze, wie God - het waarom is voor ons een geheim - op zulk eene verschrikkelijke wijze beproefde. Wie zou bovendien kunnen weêrgeven wat er in dien nacht in het hart van Emma omging?

Zij was het echter niet alleen, die angst en leed te verduren had; ook Katrijn, de trouwe meid, had radelooze oogenblikken. De oom had haar om een dringende boodschap gezonden, en toen zij een uur later terugkwam, had mijnheer haar eenvoudig gezegd, dat Emma plotseling was weggeloopen met het verkeerde begrip dat hij haar wilde trouwen; zij zou goed doen haar op te zoeken en te zorgen dat zij terugkwam.

Haar zoeken? ln een oogwenk was Katrijn de deur uit, maar waarheen? Zij doorliep al de straten der stad, doch het mocht haar niet gelukken Emma te vinden.

Het was reeds laat geworden. Wat zou ze doen? Kon het niet gebeuren, dat Emma, al was het dan ook 's nachts, in verlegenheid aan haar raam zou kloppen? Zij zou dan ten minste toch iets van haar vernemen en zoo het noodig was haar helpen. Dat was de eenige kans, dacht zij, die er overbleef; Zij ging daarom weêr naar huis.

Zij wachtte heel den nacht door, en toen de morgenschemering reeds aanbrak, wist zij nog niet wat er van Emma geworden was.

Wat moest zij vah het voorval denken? Alles was Vóór zij het huis uitging, nog in de beste orde. Zou Emma zich waarlijk vergist hebben of moest zij mijnheer wantrouwen? Ziedaar een groot raadsel voor haar. In hare onzekerheid ging zij haar biechtvader raadplegen. Deze had gezegd rustig de zaken af te wachten; hij zou ondertusschen den vroegeren huiskapelaan te Brussel er meê in kennis stellen.

(Wordl vervolgd.)