De Belgische Illustratie. Jaargang 13

De nieuwe Czaar van Rusland.

Geheel Europa is nog onder den indruk van de vreeselijke gebeurtenis, welke czaar Alexander Il het leven gekost en diens zoon Alexander III tot den troon van het machtige wereldrijk heeft geroepen. Oogenblikkelijk nadat de verschrikkelijke tijding bekend was geworden, haastten wij ons maatregelen te nemen, ten einde onzen lezers eene goede met zorg bewerkte afbeelding van het tooneel der ontploffing te bezorgen. Op het oogenblik zijn wij daartoe nog niet in staat, doch in het volgend nummer zullen wij de belangstelling onzer inteekenaren waarschijnlijk ten volle kunnen voldoen.

Voorloopig kunnen wij het welgelijkend portret van den nieuwen keizer opnemen, die reeds op den eigen dag van zijns vaders dood door een gedeelte der gardetroepen als Ruslands nieuwe alleenheerscher gehuldigd werd en daags daarna de belofte van trouw van al de grootwaardigheidbekleeders en officieren van het russische leger ontving.

Alexander Alexandrowitsj was even als zijn vader aanvankelijk niet tot den troon geroepen. Tot zijn twintigste levensjaar heeft de tegenwoordige keizer niet als troonopvolger, maar als eenvoudig grootvorst, als tweede zoon van den overleden keizer geleefd. Troonopvolger was zijn slechts twee jaren oudere broeder, grootvorst Nicolaas Alexandrowitsj, die in 1865 te Nizza plotseling door den dood werd weggerukt, en zijn broeder niet alleen de waardigheid van czarewitsj, maar tegelijk ook zijne bruid, prinses Dagmar van Denemarken, achterliet.

Het jaar daarop voerde Alexander de bruid, die voor zijn broeder was bestemd geweest, als gemalin naar zijn paleis, en weldra werd zijne omgeving den invloed gewaar, die de even schoone als geestrijke czarofna op den troonopvolger uitoefende, en die voornamelijk in zijn toenemenden af keer voor Duitschland uitkwam.

De jonge keizer aller Russen vertegenwoordigt eene krachtige Slavische type, geheel in tegenstelling met zijn overleden broeder, die de zachtzinnigheid en bevalligheid zelve was.

De opvoeding van een czarewitsj verschilt hemelsbreed van de lichtvaardigheid, waarmeê men gewoonlijk de jongere zonen van den czaar laat opgroeien. En Alexander was tot zijn twintigste jaar een tweede zoon. Als levenslustig garde officier groot gebracht, zonder ernstige staatkundige of letterkundige vorming, zag hij zich plotseling in het middelpunt der algemeene opmerkzaamheid geplaatst; hij gevoelde zich natuurlijkerwijze eenigszins bedremmeld, en, van nature meer tot genieten dan tot werken getrokken, kostte het hem tijd zich in zijn nieuwen toestand te schikken.

De persoonlijkheid van Alexander III wordt ons afgeschilderd als hoogst afhankelijk van de invloeden, die zijne omgeving op hem uitoefent. Die omgeving nu was sinds lang van sterke panslavistische kleur, en derhalve schrijft men Alexander III ook thans nog een hevigen afkeer van Duitschland en eene sterke neiging voor Frankrijk toe.

Men verhaalt verscheidene anecdoten, welke hiermeê in verband staan; zoo moet onder anderen de tegenwoordige czaar als grootvorst op eene aanzienlijke geldboete verboden hebben, in zijn paleis een enkel woord Duitsch te spreken. Nu gebeurde het eens, dat de czaar eene soirée bij den troonopvolger bijwoonde; de oude vriend van keizer Wilhelm wilde zich bij die gelegen-

[p. 227]

heid van den Germanenhaat van zijn zoon overtuigen. Hij trad, in het Duitsch groetende, binnen, en ten einde den verrasten grootvorst nog meer te verbazen, sprak hij den geheelen avond met alle hovelingen Duitsch, tot hij plotseling zich zelven in de rede viel met de woorden:

‘O ja, hier is het Duitsch op eene geldboete verboden!’

Daarop haalde hij eenige goudstukken uit zijne beurs en wierp die lachend op een schaal.

Deze anecdote moge nu waar zijn of niet, zij toont in allen gevalle toch aan, hoe men in dat opzicht in Rusland over den nieuwen keizer denkt.

Wat hij in andere opzichten voor zijn rijk en zijn volk wezen zal, zal de toekomst moeten leeren; in ieder geval is het waarschijnlijk dat Alexander III, die zich als troonopvolger ten volle aan zijne platonische anti- en sympathieën kon overgeven, als czaar wel met andere dingen rekening zal houden, en zijne houding met het oog op de verantwoordelijkheid, welke thans op zijn schouders geladen is, wel eenigszins wijzigen zal.