De Belgische Illustratie. Jaargang 13

[p. 121]

[Nummer 16]

Charlotte Corday na het plegen van den moord op Marat.

Het is zeer natuurlijk, dat eene gebeurtenis, zoo ingrijpend en zoo tragisch als de moord, door Charlotte Corday op Marat gepleegd, herhaaldelijk door de schilders tot onderwerp voor hunne tafereelen gekozen is. De drift, wanneer zij niet door wezenlijk lage drijf voeren in beweging gebracht wordt, maar zoo als bij Charlotte Corday uit eene overdrijving van een in zich zelf prijzenswaardig gevoel ontstaat, oefent op het gevoelig menschenhart altijd eene onweerstaanbare aantrekkingskracht uit. Het wekt daarin tegelijk schrik en medelijden op. Van daar dat de talrijke voorstellingen, aan de gekende episode uit de fransche omwenteling ontleend, altijd het oog van den toeschouwer zullen boeien. Reeds driemaal gaven wij gravures naar schilderstukken, die een der oogenblikken uit het leven der moordenares, die zich eene heldin waande, tot onderwerp hadden. In een vroegeren jaargang der

charlotte corday na het plegen van den moord op marat.

Belgische Illustratie vindt men een gravure, die het oogenblik voorstelt, waarop Charlotte Corday door den beul van haar rijken haartooi beroofd wordt. Die gravure dient tot opluistering eener zeer uitvoerige schets van het leven, het karakter en den moord van het ongelukkige meisje, waarnaar wij hier gevoeglijk verw zen kunnen. Op eene andere plaats is het oogenblik weêrgegeven, waarop Charlotte den moord voltrokken heeft. Thans stelt onze gravure hetzelfde tooneel voor, maar op het oogenblik dat de portierster van het huis, waarin Marat woonde, op zijn

[p. 122]

hulpgeschreeuw toegeschoten, met de door haar bijeen geroepen buren het vertrek binnendringt, waarin de misdaad gepleegd is. Marat ligt in zijne badkuip, het lichaam van pijn en doodsangst verwrongen, de hand als tot stelping van het bloed, dat uit de gapende wonde stroomt, op de borst gedrukt. Naast het bad liggen op een tafeltje de schrijfbenoodigdheden, waarmeê hij een oogenblik te voren nog doodvonnissen teekende. Met eene plotselinge wanhopige beweging om zich te verdedigen, heeft hij een stoel op den grond geworpen. Charlotte Corday staat achter hem met den bebloeden dolk nog in de hand geklemd, met de sporen der vreeselijke gemoedsbeweging, welke de vreeselijke daad in haar heeft moeten te weeg brengen, nog op het gelaat. De pas binnengetreden portierster staat op den voorgrond, de eene hand dreigend naar de moordenares van haar meester uitgestoken, met de andere den stoel opnemende, waarmeê zij Charlotte eene eerste tuchtiging wil toedienen. Want hoewel het niet aan te nemen is, dat zij groote achting of genegenheid voor haar meester zal gehad hebben, zoodra de beul zelf slachtoffer wordt, wekt hij op zijne beurt medelijden op. Achter haar komen de in der haast toegeschoten buren aan en hunne woede en verontwaardiging, die ook op hun gelaat te lezen staan, bewijzen de misdadigster dat zij althans in hen geene bewonderaars harer daad vinden zai.