De Belgische Illustratie. Jaargang 13

[p. 89]

[Nummer 12]

Eene begrafenis in Finland.

Parijs, de groote wereldstad, trekt voortdurend een aantal kunstenaars op velerhande gebied aan. Niet siechts uit de provincien van Frankrijk, maar ook uit alle landen der aarde. Bijna geene nationaliteit of ze is op het gebied der kunst te Parijs vertegenwoordigd. Zoo maakt tegenwoordig in Frankrijks hoofdstad een jeugdig schilder uit Finland, de heer Albert Edelfelt, veel opgang; hoewel eerst zes en twintig jaren oud, heeft hij sedert vier jaren schoone stukken in het parijsche Salon ingezonden. In het Salon van dit jaar bevond zich van zijne hand een roerend tafereel, ‘Eene begrafenis in Finland,’ waarvan wij hieronder eene gravure geven. Ofschoon de finlandsche schilder zijn geboortegrond reeds sedert zeven jaren verlaten heeft, verloochent hij niettemin zijne afkomst niet, en zijne voornaamste schilderstukken herinneren aan Finland.

eene begrafenis in finland.

Wat zijn laatste schilderij betreft, het stelt een treffend tooneel voor. Een kind des huizes is gestorven; de begraafplaats bevindt zich aan de overzijde van het meer, en de eenvoudige, massieve boot, waarin de treurende bloedverwanten hebben plaats genomen, bevat de doodkist. Alles is met elkander in overeenstemming: de doodsche rust van het water, de eentoonigheid van den gezichteinder, de doffe wanhoop op het gelaat der bloedverwanten geven aan het gebeel iets ernstigs, iets sombers en te gelijk iets indrukwekkends.

[p. 90]

De indruk wordt nog versterkt, wanneer men bedenkt onder welke omstandigheden de bewoners van Finland hun leven slijten. Die krachtvolle, aan arbeid en ontberingen gewende mannen zijn voor het grootste gedeelte visschers. Zij wonen in ellendige hutten die uit een enkel vertrek bestaan. Een groot haardvuur verwarmt dit bekrompen vertrek; de rook ontsnapt door een in het dak aangebrachte opening of, als het winter is, door de deur of het venster. Toch heerscht in die zwarte en berookte holen eene groote mate van zindelijkheid. Ook de poëzie is er niet uit gebannen; om de eentoonigheid te voorkomen zingt men oude nationale gezangen, die van geslacht tot geslacht zijn overgeplant en in ieder huisgezin in eere worden gehouden. Geen twijfel dan ook of de bloedverwanten die den kleinen doode naar de overzijde van het meer ter laatste rustplaats begeleiden, heffen een oud lied aan ter nagedachtenis van den geliefden overledene.