De Belgische Illustratie. Jaargang 13

Twee zusters.
Eene schets uit het hedendaagsche leven, door H.A. Banning.
(Vervolg.)

Dansen en springen.

Toen de parel van het concert naar huis reed, zwom haar hart nog in een zee van genotrijke herinneringen aan de schitterende plek, waar zij de wierookgeuren der kunstvergoding had opgesnoven en gedurende den nacht in de feeënwereld van Terpsichore had rondgedarteld. Zelden verlaten soortgelijke jonge meisjes zulk eene plaats zonder teleurstellingen, die het genot beschaduwen als de wolken het zonlicht, dat van den hemel straalt; want ijverzucht en gekrenkte eigenliefde zijn de distelen, die daar groeien op den vloer, welke slechts met rozen bestrooid schijnt. Louise maakte daarop echter een uitzondering; voor haar hadden inderdaad slechts rozen gebloeid. Zij dacht met verrukking aan het oogenblik toen haar bezielend geluid, het mannenkoor overheerschende, eensklaps de geestdrift van het publiek ontboeide; zij dacht aan de fanfares van het orchest bij de aanbieding van den prachtigen waaier, aan het bedwelmend rondzwieren bij de opgewekte dansmuziek en waarschijnlijk ook aan de mooie witte tanden.

Wat was zij gelukkig!

Met de overige personen, die zich in de vigilante bevonden, scheen dit niet zoozeer het geval te zijn als men wel had mogen verwachten. De vader zag buitengewoon bleek en sprak geen woord, de moeder scheen bezorgd of liever angstig te zijn; zij had haast geen woord over voor Louise, wanneer deze nu en dan haar vreugdevol hart uitstortte, terwijl Bertha, de ‘nuf’, de oogen onophoudelijk op hare ouders gericht hield en uit de wolken, die zij aan den huiselijken hemel meende te ontwaren, een naderend onweêr voorspelde.

't Schijnt altijd donkerder om ons heen te zijn geworden, wanneer de helle glans van een vuurwerk uitgedoofd is. Zoo ziet men ook niet zelden, dat op uren van luidruchtigheid of bedwelmend genot eensklaps eene starre verdooving volgt, welke misschien moet worden toegeschreven aan het stortbad der koude werkelijkheid, dat onvermijdelijk iedereen wacht, die een tijd lang de teugels van het gezond verstand of van het nuchtere bewustzijn beeft losgelaten.

Hier was die overgang echter buitengewoon plotseling, geheel onverwacht en daar bestond een gegronde oorzaak voor. Toen mijnheer Elgers, bij het verlaten der zaal, zijne vrouw behulpzaam was in het omhangen van hare sortie, fluisterde hij haar namelijk in het oor:

‘Laat de meisjes bij onze tehuiskomst terstond naar hare kamer gaan, want ik moet u onmiddellijk alleen spreken.’

Zijne stem klonk onheilspellend, en toen mevrouw Elgers zich plotseling omdraaide en haar man aanzag, ontstelde zij, omdat zijne oogen rood waren en zijn gelaat lijkbleek zag.

't Was, zooals wij weten, diep in den nacht, en nochtans scheen Louise geen lust te gevoelen om zich ter rust te begeven. Toen zij in het vertrek gekomen was, dat beiden zusters tot slaapkamer diende, wierp zij zich achteloos op de canapé en speelde eenige oogenblikken met haar waaier, ofschoon het daar toen allesbehalve warm was.

Bertha had zich van hare sieraden ontdaan en lag op de knieën. Louise zag haar een oogenblik van ter zijde aan. Bidden?....... Ja, zij bad ook elken avond, alvorens te gaan slapen, maar thans..... Hoe kan men ook in zulk eene stemming aan bidden denken. Hoofd en hart waren nog gevuld met ijdelheid, met het kleurgemengel dat het zingenot in den caleidoscoop der verbeelding toovert. Hoe had zij een hart tot God kunnen verheffen, dat nog half bedwelmd was door de jubelklanken der victorie, dat nog onstuimig bonsde bij de herinneringen aan dien genotrijken nacht. Zij bewoog langen tijd haar waaier gedachteloos heen en weêr en zag hare zuster, toen deze opstond, met een zonderlingen glimlach aan.

‘Wat zucht gij zwaar,’ spotte zij; ‘'t is of gij drie kinderen aan de mazelen hebt liggen. Heeft dan dat bal je zooveel verdriet veroorzaakt?’

‘Ik heb je straks reeds gezegd dat ik angstig ben, Louise.’

‘Kom, maak me niets wijs; ik heb in het Park zeer goed gezien, dat gij jaloersch waart, even goed als Mina Taring, Dora van Vlieringen en zooveel anderen. Ik kan mij best begrijpen dat zij, die altijd met minachting op mij neêrzien, door afgunst verteerd worden, maar gij......’

‘Louise, wees toch verstandig; gij weet dat ik op dergelijke voorrechten nooit jaloersch ben geweest. Dat ik angstig ben is niet te verwonderen en ik begrijp niet hoe gij zoo lichtzinnig kunt zijn om....’

‘Maar wat is er dan toch?’ viel de parel van het concert haar wrevelig in de rede, omdat zij uit hare zoete droomen werd gerukt.

‘Hebt gij dan niet gezien hoe bleek pa zag, hoe rood zijne oogen waren?’

‘Och kom,’ hernam Louise met een flauw glimlachje ‘de goede man zal een beetje gemonteerd zijn.’

‘Foei, Louise, gij moest u schamen,’ riep Bertha verontwaardigd uit. Er sprongen tra[n]en in hare oogen en hare stem weigerde te spreken.

‘Maak je maar zoo dik niet, grootmoedertje.’ zei Louise, ‘ik meen er niets kwaads meê. Zou het dan te verwonderen zijn dat pa, opgetogen over het succes, dat door mij behaald is, en de onderscheiding die mij te beurt is gevallen, wat te dikwijls op zijne dochter geklonken heeft? Ik weet dat er veel champagne gedronken is en ik ken er wel, die nog vrij wat bleeker zagen dan papa.’

‘Ik zou mij schamen als iemand u hoorde,’ sprak Bertha met afkeer; ‘ge weet zeer goed dat pa nooit. misbruik maakt en zulke taal past u buitendien niet. Als gij in de laatste twee dagen wat minder aan je toilet en je muziek gedacht en wat meer acht gegeven had op papa, zoudt gij, evenals ik, tot de overtuiging zijn gekomen, dat er iets is wat hem kwelt, wat hem verontrust. Mama schijnt er nu ook iets van te weten, dat kon ik in de vigilante duidelijk zien, en het liep ook in het oog dat wij onmiddellijk naar bed gezonden werden.’

‘Waarschijnlijk beurszaken of zoo iets, wat weten wij daarvan. Als ik mij nu al over huishoudelijke en financieele dingen moest bekommeren....’

Op dat oogenblik drong tot de kamer der meisjes een kreet door, die Bertha deed opspringen en Louise belette verder voort te gaan.

Middelerwijl dit gesprek tusschen de twee zusters gevoerd was, had in een ander vertrek een onderhoud tusschen de beide echtgenooten plaats gegrepen.

Zoodra de meisjes hen verlaten hadden, vroeg mevrouw Elgers haar man, wat toch de oorzaak was dat hij haar in de Parkzaal zoo deed ontstellen.

‘Ga zitten, dan zal ik het u zeggen,’ antwoordde hij.

Zijn gelaat was pijnlijk vertrokken, zijne lippen bewogen zich krampachtig.

‘Gij moet u op een ongeluk voorbereiden, dat ik niet meer kan tegenhouden.’

‘Een ongeluk?’

‘Ik had in den laatsten tijd de schoonste uitzichten, want volgens mijne berekeningen moest ik onvemijdelijk slagen in eene operatie, welke zeer belangrijke voordeelen zou afwerpen.’

‘Hebt gij gespeculeerd?’

‘Ja, en.... verloren.’

‘Veel?.... Gij doet mij ontstellen.’

‘Zeer veel. De laatste drie dagen heb ik in de grootste onrust doorgebracht, want ik wist wat mij te wachten stond.’

‘En gij gaat met ons naar het Park, gij laat ons een bal bijwonen?’

‘Dat concert en dat bal hebben mij hartebloed gekost,’ riep Elgers uit, terwijl hij blijkbaar in radeloosheid de handen wrong.

‘De menschen hebben vanavond gedacht dat ik mij gelukkig gevoelde, zij hebben mij mogelijk benijd, en ik, ik werd verteerd door kommer en angst. Maar kon ik anders handelen? Het concert was aangekondigd, men had Louise de voornaamste partij toevertrouwd, en doorzich eensklaps terug te trekken zou zij mij meer in opspraak hebben gebracht dan voor het oogenblik wenschelijk was. Zonder dat concert zou men waarschijnlijk gisteren en vandaag reeds argwaan gekregen hebben; want aan de beurs heeft men een scherpen neus; het concert kwam mij dus als een geschikten bliksemafleider voor en ik heb daarvan in ons aller belang gebruik moeten maken.’

‘Maar is dan het verlies zoo groot? Gij maakt mij angstig.’

‘Ik mag u niets verbloemen, Hermine, ofschoon mij het hart breekt als ik aan uwe toekomst denk. Ik ben geruïneerd.’

‘Wat?...... Geruïneerd?’ kermde mevrouw Elgers.

‘Sst! Laat ons geen gerucht maken, want men mag zelfs de meiden niet vertrouwen en ik heb u nog meer te zeggen. Sinds twee dagen had ik nog eenige hoop, doch die is dezen avond voorgoed de bodem ingeslagen. Van Beeckeren had wissels van mij om te disconteeren; het bedrag daarvan zou mij uit den oogenblikkelijken nood hebben kunnen redden, maar even vóór

[p. 39]

ons vertrek uit het Park deelde hij mij meê dat ze niet geplaatst konden worden. Hij had mij die noodlottige tijding tot het laatst bespaard om, naar hij zegde, ons den feestelijken avond niet te vergallen.’

‘Maargij hebt toch crediet, gij hebt vrienden....’

‘Crediet.... vrienden! Waar vindt men die bij een berooide brandkast. Ik had mij reeds op het ergste voorbereid; mijn koffer staat gepakt, ik vertrek met den eersten trein naar het buitenland.’

‘Wat!’ riep de vrouw, terwijl zij in radeloosheid van haar stoel opsprong. ‘Gij gaat ons verlaten? En wat moet er dan van mij en onze dochters worden?’

‘Wees bedaard, Hermine.’ hernam Elgers, zooveel mogelijk trachtende zijne vrouw tot kalmte te brengen. ‘Er zullen wellicht nog eenige dagen verloopen alvorens ons ongeluk ruchtbaar wordt. 't Is morgen zaterdag; zeg aan den boekhouder dat ik om familiezaken oogenblikkelijk van huis moest, doch zondag tegen het dîner terug zal zijn. Geef hem dezen brief maandag, er staan eenige instructies voor hem in en ik zal in dien tijd over middelen nadenken, om ons uit die ongelegenheid te redden.’

‘Maar dat kunt gij immers beter hier doen dan wanneer gij afwezig zijt. Wie weet of tante Bertha......’

‘Ik heb haar dezen morgen een briefje geschreven; het antwoord heb ik verscheurd, want het was voor ons beiden evenzeer beleedigend. Er is dus voor het oogenblik geen uitkomst.’

Mevrouw Elgers liep radeloos heen en weêr, haar hoofd duizelde op het gezicht van den afgrond, welke zich eensklaps voor hare voeten opende.

‘Maar ik vraag u nogmaals: wat moet er dan van mij en onze arme kinderen worden?’ riep zij uit.

Elgers haalde de schouders op en sloeg zich met de vuist voor het voorhoofd.

‘Ik weet het niet, Hermine, ik weet het niet,’ sprak hij met eene stem, die van zijne hevige gemoedsbeweging getuigde; ‘wellicht komt alles nog eens terecht, maar voor het oogenblik blijft mij niets over dan onmiddellijk de vlucht te nemen.’

‘O, mijn God! riep de vrouw uit en zij zonk half bewusteloos op een stoel neêr.

Die kreet weêrklonk door het gansche huis en was ook in de kamer der beide dochters doorgedrongen.

Een oogenblik later wierp Bertha haastig de deur der huiskamer open. Zij werd korten tijd daarna door Louise gevolgd; beiden waren, zooals wij weten, nog in balcostuum gekleed.

Elgers stond bij den stoel zijner vrouw; haar hoofd rustte op zijn arm.

‘Mama, lieve mama, wat deert u?’ riep Bertha uit, naar hare moeder snellende.

Zij herhaalde die vraag, maar kreeg geen antwoord. Toen ging zij haastig naar een kast, haalde een fleschje te voorschijn, wierp een gedeelte van den inhoud op haar zakdoek en wreef daarmeê de moeder in het gelaat.

De vader stond als verplet; de tegenwoordigheid zijiner dochters hinderde hem, deed hem huiveren.

‘Om Gods wil, wat is hier toch gebeurd, papa?’ vroeg zij.

Hij gaf geen antwoord, maar de moeder scheen weêr tot bezinning te komen Zij rekte eerst de armen uit, zag toen rondom zich heen en was eensklaps weêr in het volle besef van haar ongeluk.

‘O, mijn arme kinderen,’ riep zij uit, ‘wij zijn verloren, voor altijd verloren.’

‘Verloren?’ herhaalde Bertha, ‘wat meent gij daarmeê?’ En zij zonk voor de moeder op de knieën en legde de handen in haar schoot. ‘Wat deert u toch, mama, wat is ons overkomen?’

‘Uw papa heeft ons arm, doodarm gemaakt,’ klonk het antwoord, en men hoorde opnieuw een schellen kreet door het vertrek weêrgalmen.

‘Is dat waar, papa?’ vroeg Bertha, de groote oogen naar hem opslaande.

Elgers scheen gebukt onder den last dier woorden, hij sidderde over al zijne leden.

‘Spaar mij, Hermine,’ smeekte hij, ‘spaar mij; breng mij niet tot wanhoop, maak mij in 's hemels naam het afscheid niet pijnlijker.’

‘Het afscheid,’ herhaalde Bertha, en zij dacht aan den gepakten koffer en al de kleur verdween eensklaps van haar gelaat.

‘Ja, hij gaat naar het buitenland en laat ons aan ons lot over,’ kermde de moeder.

‘Is dat waar, papa?’ vroeg Bertha nogmaals terwijl zij opstond.

‘Ik kan niet anders,’ antwoordde hij nu, ‘ik heb groote verliezen geleden en moet mij een korten tijd verwijderen.’

‘Ach, arme, lieve papa!’

Dat was de eerste gedachte, die zich uit dat liefdevolle hart in woorden een uittocht baande.

‘Wellicht zal alles nog beter terecht komen dan ik nu kan voorzien,’ hernam Elgers, ‘maar voor het oogenblik is het voor mijne veiligheid noodzakelijk dat ik het land verlaat.’

‘Zijn wij dan geruïneerd, papa?’ vroeg het meisje weêr.

De vader knikte met het hoofd, hij kon geen woord uitbrengen.

‘En is uw naam geschandvlekt?’

‘Mijn naam zou wellicht nog te redden zijn, maar dan is onze toekomst voor altijd verloren.’

‘Armoede is nog te dragen, maar een geschandvlekte naam.... Och, lieve papa, zeg mij toch alles, alles.’

‘Ik heb u alles gezegd, Bertha.’

‘Hoeveel hebt gij noodig om uw goeden en eerlijken naam te redden?’

‘Veel meer dan mijne middelen toelaten. Binnen weinige dagen moet ik vijf en twintig duizend gulden betalen en mijne kas is bijna geheel uitgeput.’

‘Maar gij kunt toch ons huis verkoopen.’

‘Dat is nauwelijks de helft van die som waard, kind.’

‘O, lieve God, sta ons bij,’ riep zij uit. ‘En waar gaat gij heen?’

De vader haalde de schouders op; de hartelijke deelneming van dat lieve kind, zijn eerstgeborene, deed een stroom van tranen uit zijn gemoed opwellen.

‘Weet gij het niet,’ sprak Bertha gejaagd, terwijl zij zijne handen greep. ‘O neen, dat mag niet zijn, gij moogt niet alleen en verlaten in de wereld rondzwerven, dat zal niet gebeuren; want wij hebben u allen zoo lief.’

‘Het kan niet anders,’ snikte de vader.

‘Het kan wèl anders, het moet anders,’ sprak Bertha vastberaden. ‘Ik weet dat tante Bertha een belangrijke som voor mij op het Grootboek heeft geplaatst; zij heeft mij dit onlangs nog gezegd. Ik zal haar morgen verzoeken u die som te schenken, dan wil ik er graag van afzien.’

‘Tante Bertba!’ sprak Louise smalend, en dat waren de eerste woorden welke men van haar hoorde, ‘men zou even gemakkelijk geld uit den Westertoren kunnen kloppen.’

‘Spaar uwe geestigheden voor een betere gelegenheid,’ zei Bertha verontwaardigd; ‘tante Bertha meent het beter met ons allen dan gij wel denkt.’

De vader schudde het hoofd. ‘Van tante Bertha heb ik niets te hopen,’ sprak hij, ‘maar al zou zij ook, u ter wille, die som aanvullen, dan zou ons nog niets overblijven voor de toekomst.’

‘Meer dan gij denkt,’ zoo begon het meisje opnieuw. ‘Als de eerlijke naam van mijn lieven pa maar gered kan worden, dan zal alles nog wel terecht komen. Wij kunnen immers voor u en mama werken.’

‘Werken..... Gij?’

‘Wel zeker! Heb ik mijn examen niet gedaan in de engelsche taal? Heeft men het vuurscherm, dat ik voor de tentoonstelling gemaakt heb, niet een meesterstuk genoemd, en zou daarmeê geen geld te verdienen zijn?’

't Was of de vader onder zooveel bewijzen van kinderlijke liefde verpletterd werd. ‘O mijn God, wat heb ik gedaan!’ riep hij en hij zonk op een stoel neêr.

‘Niet waar, gij blijft bij ons!’ hernam Bertha, liefdevol het hoofd op zijn schouder leggende.

‘Het kan niet, Bertha, het is onmogelijk.’

‘Maar spreek dan toch ook eens een woord, Louise,’ hernam het meisje, zich tot hare zuster wendende. ‘Zeg toch dat gij ook uw best zult doen. Gij zijt meer begaafd dan ik, gij kunt immers piano- en zangles geven.’

‘Les geven,’ sprak de parel met een opgetrokken lip; ‘een mooi baantje! Ik kan toch niet helpen dat pa onvoorzichtig gehandeld heeft; 't is voor mij waarlijk al erg genoeg dat al mijn goede vooruitzichten in duigen vallen, dat misschien nu mijne geheele toekomst verwoest is.’

Zij dacht waarschijnlijk aan de woorden, die haar gedurende het rondzwieren in de zaal door den jongeling met de mooie witte tanden toegefluisterd waren. Hare oogen stonden eensklaps vol tranen, maar het waren geen tranen van deelneming in den pijnlijken toestand, waarin haar vader verkeerde.

Elgers zag haar met een veelbeteekenenden blik aan; hij scheen echter te beseffen dat het recht om haar te bestraffen hem ontnomen was.

Zulk een besef moet wel bittere alsem voor het gemoed zijn.

Hij drukte zijne lieve Bertha snikkend aan het hart. De moeder sprak geen woord, zij was als versuft. Die vrouw, even zwak van hoofd als van hart, had alle geestkracht verloren.

Na eenige oogenbliken kreeg Elgers zijne bedaardheid terug. Hij bracht zijnen huisgenooten onder het oog dat zijne verwijdering, die wellicht korter zou duren dan men nu nog mocht hopen, onvermijdelijk was. Toen Bertha nu andermaal bleef aandringen, dat hij niet zou vertrekken, en hij haar eindelijk moest zeggen dat hij dan wellicht binnen weinige dagen in hechtenis zou worden genomen, staarde zij hem een oogenblik met diepen weêmoed aan en zonk toen bewusteloos in zijne armen neêr.

De volgende dagen sprak de gansche stad over het bal en de parel van het concert; van de andere parel, de kostbare parel uit het huiselijk leven gewaagde natuurlijk niemand.

(Wordt vervolgd.)