De Belgische Illustratie. Jaargang 11

De west-indische natuur.

Een west-indiaansch bosch is inderdaad een tooverpaleis. Men vindt er, zegt Thornbury, den gespleten kersenboom, den kakao met zijne purperen peulen, het roode immortellenhout, den kleinen bastaardeeder, het campêche-hout met zijn aangenamen bloesem en blaêren, niet ongelijk aan die van den hagedoorn, den aasjoe met zijn goudgele vruchten, den oleander, den yam en den kalebasboom.

In welken Hesperidentuin groeien de citroen, de limoen en de limmetjes te samen, waar de flesch-kalebassen hun zoete vruchten laten neêrhangen en de avocada zijne peeren, zwaar als pompoenen, wiegelen laat; waar de broodvrucht

[p. 356]

met hare overgroote blaêren, de gladde ster-appel en de goudgele reuzencitroen, hun zwaar blad tusschen het met frisschen dauw bedekte kreupelhout laten hangen en den stam van den ranken, heerlijken kokosboom als verbergen?

Aan eene beschrijving van Michaël Scott, ontleenen wij de beschrijving van een West-indischen dag, eene schildering mogen wij inderdaad zeggen: ‘Als de dag aanbreekt, schuifelt de land wind door de palmieten met hunne ranke vederbossen en schudt er den frisschen dauw af. Nu ook verdwijnen de glimwormen, even als de sterren aan den hemel van lieverlede verbleeken. Der vorschen gekwaak, zoo eentoonig, zwijgt en de hagedissen en krekels laten zich niet meer hooren.

‘De apen kwetteren niet meer, en men hoort den boomvorsch niet meer schuifelen, noch de tiegerkat haar snijdend geschreeuw aanheffen.

‘Nieuwe klanken rijzen op; het bosch galmt en weêrgalmt van geluiden gelijk eene overgroote stad die allengs wakker wordt: men hoort het eentoonig geklop met den bek der specht, de fluitende toonen van de pavo del monte, het oorverdoovend gekakel en gesnater van den papegaai, het gekir der tortelduif, het gekras der kraai.

‘Als het middag wordt, de zoele wind blijft aanhouden en de zon haar hoogste punt bereikt, wiemelen de takken van hagedissen met de schitterendste kleuren bemaald en van vogels die de prachtigste en meest verscheiden kleuren dragen. In de takken der dennen springen de gedruischmakende parkieten, en de runderen schuilen in de schaduw der boomen, om op het koele gras te herkauwen. Dan, op dat oogenblik, sluiten de bloemen, de conduli en de passiebloem van de meest onderscheiden grootte, van die eener telloor tot die van de grootte eens vingerrings, hare kelken; de brommende torren en colibris staken haar gegons rond de oranjebloemen, en de landkrab alleen, als zij door het dorre gras voortkrabbelt, laat zich nog hooren.

twee oude liefhebbers, naar e. detaille.

‘Eene heete damp stijgt uit de moerassen op, en het watergevogelt vlucht in het riet en de biezen van de modderige laagten, waaruit men een muskusreuk gewaar wordt, die u zegt dat de krokodil daar aanwezig is. De stilte volgt: de vederbossen van het bamboes bewegen zich niet meer, zoo min als het geringste takje van de katoenstruik.’

De tooneelen in het regenseizoen zijn gansch verschillend van die welke wij hier beschreven. De donkere lucht, waar zich zwarte dondertorens samenpakken, de vlucht van de kwakende een-

[p. 357]

den, het rusteloos dwalen der gieren kondigen aan dat de regentijd aanbreekt. De aardbevingen zijn in deze gewesten zeer menigvuldig; de verwoestingen, welke zij, even als de felle slagregens, aanrichten, zijn niet zelden verschrikkelijk. Bij deze woeste natuurtafereelen voegen zich de hoozen of dwarlwinden, die een zoo groote vernieling aanrichten, dat soms de lucht verdonkerd wordt van de takken, houtsplinters, daken, bamboesplanten die, uitgerukt, door het ruim geslingerd worden.

‘De West-indische bosschen hebben vooral twee kenmerkende trekken, namelijk de glimwormen en de apen. Bij het vallen van den nacht, als de wind de dorre palmen doet ruischen, breken tusschen de boomen groene vuursprankels uit, even als of men de vonken uit duizend fakkels ziet vliegen. Naar gelang die vlam op-en afgaat, verdrijft zij de duisternis. In de huizen der planters spreiden die vonken haar licht, zonder dat er gevaar voor brandstichting bestaat, en zoodanig is het geschreeuw der apen bij het krieken van den dag, dat men het vergeleken heeft bij een sabbath van duivels, bij een donderschoer die door het bosch loeit, bij het gerammel van een wagen met ijzeren staven beladen, die over eene straat rijdt, bij het geluid van doedelzakken of het gelach van een groot getal dronken kerels.’

het beeld van den h. petrus in de st.-pieter te rome.

Wij hebben, zegt Thornbury, aan verschillende

[p. 358]

reizigers woorden-schilderingen te danken van den koolpalm en de stammen van den katoenboom; van den vijgenboom met zijne welvende arcaden; van den pisang met zijne reusachtige groene bladen in strepen verdeeld, met zijne zware vruchtenbossen en het vurig roode afhangende zaad; van de mangroven die hunne takken in zee baden; van den banaan met zijne gedeelde bladen; van de varen die zich twintig voet hoog verheffen; van het goudgele riet, als pijlenbundels opschietend en de vederbossen der palmen.

Vergeten wij ook de figuera, het Sueur-hout of de pijnappel niet, welke laatste schittert als een topaas in een smaragdkleurige kelk. Onder het dichte loof van het kreupelhout of de dwergboomen groeien, wild dooreen, de roode cordia, de pauwstaart met zijne purperen en gele bloemen, de plumeria en de spierwitte datura.

Coleridge schildert de zee en de kusten af: de vliegende visch, zegt hij, vloog langs onze zijden weg; bonitoos en albicoren dartelden voor den boeg van het schip en in ons kielwater speelden schitterende dolfijnen. Van tijd tot tijd verscheen daarin eene haai of vergezelde ons een groote walvisch met groene kleur. Het strand was als van zilver en met een borduursel van eeuwig groene en in 't water hangende mangroven bezoomd, zoodat het blauwe der zee zich paart aan het groene van het loof. Het strand is met een majestueus geboomte en rijk gevarieerd in groen, bezet. Ontelbare groepen zeevogels zweven heinde en ver over de klotsende golven; de roode flamingo's staan op een poot op de zandige vakken, als of daar palen geheid waren; verder wentelen zich krokodillen op het slijkerige strand of zitten slaperige pelikanen in groepen bij elkander.

Als men weêr landwaarts en naar de bosschen terugkeert, ontmoet men stap voor stap nieuwen natuurrijkdom, weelderig in groei, rijk en de prachtigste kleuren beschamend. Alles schittert onder dien bevoorrechten hemel, en als wij die wonderen nagaan, moeten wij de armoê van onzen plantengroei, van onze natuur, dikwijls betreuren; doch men vergete ook niet, dat de West-indische natuur ook veel heeft dat haar hoogst onaangenaam en gevaarlijk maakt, en wij onder dit opzicht verre onze koude landstreek boven die zuidelijke lucht verkiezen.