De Belgische Illustratie. Jaargang 11

[p. 305]

[Nummer 39]

De avond op het land.

de avond op het land, naar r. forcade

Mat rust de gloor van 't stervend Westerrood
Op 't akkerveld, bedekt met golvend graan;
't Gestarnt steekt aan 's hemels blauw gewelf,
Reeds hier en daar zijn stille vuren aan.

Hoe statig hangt daar boven 't eikenwoud,
De gouden lamp der vriendlijke avondster,
En schiet, door 't minste wolkje niet omfloersd,
Zoo koel, zoo kalm, haar stralen heinde en ver!

Het nachtkleed breidt zich over 't aardrijk uit,
Het drok gewoel des dags verdooft alom;
Maar eenzaam paart het windjen zijn gesuis,
In 't lindenloof, aan 's kevers dof gebrom.

De dorpsklok galmt het sterflied op den dag,
Van grijzen trans, in hol gedommel uit;
Weemoedig klinkt, van 't bruine heigebergt,
De schapenschel met avondlijk geluid.

De krekel tjilpt in 't geurverspreidend gras,
Waarop de dauw in zilvren droppen rust,
En gindsche beek de bloemen aan haar boord.
Al murmelend in zoete sluimring sust.

[p. 306]

 

Nu keert de landman, van het akkerwerk

 

En 't zwoegen in den brand der zonne moe,

 

Door 't avondkoeltje vriendlijk aangewaaid,

 

Met stille schreên weêr naar zijn woning toe.

Bovenstaande dichtregelen van Lulof's in zijn ‘Geldersch avondtafereel’ schoten ons onwillekeurig in de gedachte bij het aanschouwen onzer eerste gravure. Inderdaad, even rustig en vreedzaam als Lulof's schilderachtig ‘Tafereel’ is het doek van Forcade, waarnaar wij onze gravure namen. Onbewolkt is de hemel, de eindelooze heide door geen windje bewogen; men keert van den arbeid naar de stille woning terug: de schaapherder met zijn wollige kudde, de ploeger met zijn vermoeide paarden, de daglooner met zijn zware vracht, die hem echter niet zwaar meer valt, daar hij zijn woning nadert; eindelijk het meisje met het gesprokkelde hout, waarboven hot avondeten straks pruttelen en koken zal. En de maan in haar eerste kwartier beschijnt dat vredige tafereeltje en wenscht de moeden een goeden nacht en zoete rust toe.