De Belgische Illustratie. Jaargang 11

Opium-rookers.

Bij gebrek van geestrijke dranken, bedwelmt de Chinees zich door het rooken van opium. Dit laatste gebruik is echter niet zeer oud: het was in 1740 dat twee engelschen, hun naam is met geen aureool omringd, de eerste opium invoerden en nu, op dit oogenblik, mag men zeggen dat het gebruik van dit heilloos fabrikaat, in China schier algemeen is. In 1800 beliep de invoer ongeveer 320 000 kilo's; vandaag is deze tot 6 à 7 millioen kilo's gestegen en men vergete niet dat men in China, op breede schaal een papaver verbouwt, die een soort van opium levert, welke echter, door de aanzienlijke hoeveelheid narcotine en morphine die zij bevat, veel schadelijker werkt dan de opium zelve.

De prijs van deze laatste stof is gering en valt dus onder het bereik der werkende klas, die er een ruim gebruik van maakt.

In een onlangs verschenen artikel heeft een reiziger, wetenswaardige bijzonderheden over het verbruik van opium bekend gemaakt. Deze wordt, om goed brandbaar te zijn, voorafgaandelijk van de houtachtige deelen ontdaan, zoodat zij eene taaie siroop vormt en eindelijk eene harde zelfstandigheid wordt.

Om eene pijp te stoppen heeft men 10, 12 à 15 gram noodig. Men geeft aan die hoeveelheid den vorm van een bol en steekt er het vuur aan bij middel eener lamp. De opium brandt zeer snel. De 15 gram branden slechts eenige oogenblikken en geven den rooker ongeveer een 25 à 30tal trekken. De bedwelming vangt alsdan aan. Hoe meer men rookt, hoe meer men wil rooken en er zijn Chineezen die wel 150, ja 200 gram verdampen. Dat de dood hun in dat geval alsdan spoedig aangrijpt, is licht begrijpelijk.

Ofschoon de doodstraf tegen den opiumrooker is uitgesproken, begint zoo niet ieder Chinees dan toch de overgroote meerderheid, op zijn 18^e of 19^e jaar te rooken. Dat echter is geen regel, want even als wij jongens van 8 à 10 jaar met de cigaar tusschen de voorste vingers zien, stopt de chineesche jongen ook op dat jaar zijne pijp met opium, indien hij deze laatste machtig kan worden. Trots het keizerlijk besluit, rookt iedereen - de keizer zelf - uitgenomen de vrouwen - de vrouwen van lage zeden echter dampen zoo erg als de mannen - en de middelstand, die nog vrij wel van de plaag bevrijd blijft.

Peking heeft zelfs openlijk winkels waar opium gerookt wordt, doch deze worden alleen door de geringe klas bezocht; de welhebbende heeft thuis prachtige en weelderige rookvertrekken, niet zelden met ontuchtige beelden en schilderijen versierd, en geeft zich niet openlijk aan het verdierlijkend rook vermaak over. De rook winkel van den geringen man is niet anders dan eene lange zaal, met lampen verlicht (om de opium aan te maken);

[p. 263]

langs de wanden staan bedden of liggen eigenlijk zakken, waarop de rooker plaats neemt. Naast hem staat de thee, want het eerste uitwerksel van het rooken is een brandende dorst dien hij natuurlijk verlangt te lesschen.

In het eerste oogenblik doorloopt eene zekere warmte het lichaam van den rooker; de zenuwen worden erg geprikkeld, eene sterke transpiratie volgt en de pols slaat 100 maal in de minuut.

Neêrliggende komt de bedwelming en heeft de rooker visioenen en droomen, of niet zelden slechts een aangenaam gevoel. In dit laatste geval is hij niet in geslapen en weet zeer goed wat rondom hem gebeurt.

Als de rooker uit de bedwelming komt, is hij lam, ontzenuwd, laf, vermoeid en onbekwaam tot het werk en velen vervallen ook weldra weêr in den toestand dien zij kort geleden verlaten hebben, even als de dronkaard in onze landstreek.

Het einde van den rooker is altijd hetzelfde: het lichaam wordt mager, de tanden bederven, de maag lijdt aan krampen, de beenen waggelen, de handen beven, de huid wordt ongevoelig, het verstand gaat weg, de tong weigert de spraak, en als de rampzalige vroeger allerhande betooverende dingen zegde te zien, denkt hij nu omringd te zijn door allerhande walgelijke gedrochten. De verlamming, de verbijstering en eene vroege dood zijn de nasleep van die verschrikkelijke gewoonte.

Niet ieder kan zich aan het gebruik van opium gewoon maken; de meeste Chineezen zijn daaraan verslonden na drie of vier weken; sommige, en niet zelden de Europeanen, braken even als ouze jonge rookers, en komen nooit tot de bedwelming of den behagelijken toestand, waarop de Chinees zoo belust is. Het opium-rooken is in China eene oneindig grootere plaag dan ten onzent de jenever. De Engelschen winnen bij dien schandelijken handel veel geld; zij dragen grootelijks bij tot het verdierlijken van het volk en zelfs lot zijne eindelijke uitroeiing, want het is bepaald dat de opium de grootste vijand is van de uitbreiding der bevolking in het zoogezegd Hemelsche Rijk.

Het opium-rooken heeft in Londen, in zekere lage buurten, doch niet op groote schaal, navolgers gevonden.